Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1964, Blaðsíða 10

ur fyrir mig, allar þessar sviptingar
og átök voru mér víst ofraun þá.
Nú tók mig líka að þyrsta svo mikið,
að ég fann mig tilneyddan að svala
þorsta mínum. Ég mjakaði mér með
hægð frá félaga mínum til þess að
vekja hann ekki. Svo klæddi ég mig
aftur í jakkann og rölti af stað út
götuna út úr kaupstaðnum. g hef
víst gengið um stundarfjórðung, unz
ég kom að læk, þar sem ég gat sval-
að þorsta míðum.
Eg gat ekki strax yfirgefið lækinn
og lagðist því niður í grasivaxinni
laut rétt hjá. Kliður lækjarins söng
í eyrum mér, og ég fór að raula
vísur Páls Ólafssonar, Hríslan og
lækurinn.
Ég hætti að syngja, og á mig féll
einhver svefnhöfgi svo að ég
gleymdi því, að ég hafði ætlað að
að vera fljótur í förum. Mér fannst
ég ekki vera lengur einn þarna, svo
að ég leit við og sá þá, að hjá mér
stóð kvenmaður, mjög skrautlega
búinn, með hvítan höfuðbúnað. Þetta
var roskin kona og þó full að vöng-
um og með fagurt, slétt enni. Augun
voru skær og stingandi. Hún brosti
við mér og ávarpaði mig á þessa
leið: \
„Hér liggur þú, ungi maður, og
undrast það, að þú skulir vera trufl-
aður hér um hánótt. Ennþá ert þú
svo ungur, að lífið hefur ekki gert
þér neinar áhyggjur. Þú ert léttlynd-
ur og sveimhuga, og það mun auka
þér vinsældir á meðan þú ert ungur,
enda munt þú ekki þurfa að kvíða
neinu mótlæti á næstu árum. En þú
ert örlyndur og bráður, og það mun
oft koma sér illa fyrir þig á lífsieið-
inni. Fyrir því þarft þú að temja þér
að stilla skap þitt og aldrei fram-
kvæma neinn verknað að lítt hugs'
uðu ráði-. Vertu ætíð lítillátur og
forðastu að gera öðrum rangt til.
Auðsæld muntu ekki þekkja, en sá
á nóg sér nægja Iætur. Forðastu
ranglæti og stattu við öll þín loforð.“
Þegar hún hafði þetta mælt, fannst
mér hún beygja sig niður að mér og
horfa um stund hvasst á mig. Svo
sagði hún:
„Þú skalt ekki hugsa um, hver ég
er, því að við munum ekki aftur sjást.
En nú, þegar ég er farin frá þér, þá
skalt þú ganga niður að sjónum og
út í vík, sem er um 50 föðmum utar.
Þar í fjöruborðinu áttu ,að finna
stein, sem er þrílitur — grár, gulur
og rauður. Ef þu finnur hann, þá
skalt þú geyma hann vel, og þá munt
þú verða lánsamur í lífinu.“
Þegar hún hafði þetta mælt, var
eins og hún liði burt. Eftir andar-
tak var hún horfin. Nú var mér allur
liöfgi horfinn: Ég vaknaði, spratt á
fætur og gekk beint niður að sjón-
um. Þangað var stuttur spölur, svo
að ég hugsaði, að gaman væri að
athuga, hvort ég fyndi vík, ef ég
gengi lengra út með honum. Ég
stiklaði nú með fjöruborðinu, þar
til ég kom þar sem svolítið vik var
uppi á milli tveggja flúða.
Eftir stundarleit fann ég stein,
sem var tvílitur, og var hann gulur
og grár, en ekki gat ég séð neinn
rauðan lit á honum. Ég fór því enn
að leita. Ekki bar það árangur. Ég
stakk svo steininum í vasa minn og
skundaði nú stytztu leið upp á veg-
inn og sem leið lá inn í kaupstaðinn.
Þegar ég kom til félaga míns, sem
enn var sofandi, sá ég bjarma af
nýjum degi yfir fjallstindinum aust-
an fjarðarins. Ég lagðist niður og
sofnaði strax.
Sólin var. vel komin upp fyrir
fjallstindinn, þegar félagi minn vakti
mig og sagði, að nú yrðum við atf
fara að leysa klyfjarnar, því að pakk-
húsmaðurinn væri kominn á fætur
og myndi opna eftir stutta stund.
Ég fann, að ég var lítið sofinn og
var seinn að koma mér á kreik.
Þegar við vorum að leggja inn
ullina, kom Jökuldalsbóndinn og
sagði, að hann hefði verið á stjái
eftir okkur langt fram eftir nóttu.
Við vissum ekki, hverju við áttum
að trúa, og svo féll það mál niður.
Það gerðist ekkert sögulegt á með-
an við vorum að taka út á hestana
og binda klyfjar. Allt var skrifað á
blað, hvað við áttum að taka út,
nema smávegis fyrir vinnufólk og
gamalmenni, sem sent höfðu smá-
ullarhnoðra til þess að taka út á.
Það urðum við að muna eða skrifa
sjálfir til minnis.
Um nónbil vorum við búnir að
binda alla úttekt í klyfjar, og þegar
við höfðum fengið okkur bita, fórum
við að sækja hestana. Þeir höfðu
verið rólegir, þar sem við skildum
við þá, enda voru þeir í höftum.
Klukkan var orðin sex, þegar við
vorum búnir að búa upp á þá og
gátum lagt af stað. Ferðin gekk vel,
og vorum við komnir upp að Stöfum
fyrir venjulegan háttatíma. Þar hvíld
um við hestana vel, og var komið
undir morgun, þegar við fórum það-
an.
Seint gekk að fikra sig upp Staf-
ina, og mikið vorkenndi ég blessuð-
um hestunum með byrðar sínar.
Sólin var komin hátt á loft, og það
var dýrðleg sjón að sjá hina miklu
risa, Bjólf og Strandatind, baðaða í
geislum morgunsólarinnar. Ennþá
minnist ég þeirrar hrifni, sem um
mig fór, þegar við loks vorum komn-
ir upp á heiðarbrún og horfðum til
baka nijður í Seyðisfjörð.
Nú var stigið á bak og farið að
hotta ögn á hestana. En þess þurfti
varla. Þeir voru heimfúsir, og okkur
skilaði vel áfram. í svokölluðum
Mjósundum náðum við tveim bænd-
um ofan úr Skriðdal. Þeir höf^i
numið staðar til þess að staupa sig,
en hestalestin var komin góðan spöl
vestur á heiðina, og á eftir henni
jeið kvenmaður. Þeir heilsuðu okkur
kumpánlega og buðu okkur að súpa
á flöskunni, áður en henni væri
stungið niður. Ég afþakkaði.
„Þú ert ákveðinn, drengur minn,“
sagði eldri maðurinn, sém eflaust
hefur átt flöskuna. „Vert þú svona
staðfastur alla ævi. Þá getur vel
verið, að eitthvað rætist úr þér með
tímanum. En ég er með tífalda lífs-
reynslu á við þig og tek undir með
Páli Ólafssyni:
í staupinu ég með þökkum þigg,
þangað til ég velt um hrygg.
En við erum jafngóðir vinir fyrir
því, og nú skulum við verða sam-
ferða yfir heiðina."
Að svo mælti steig hann á bak
og fór að segja mér frá því, að dóttir
sín væri nú þarna á undan. Hún
hefði fengið að fara með sér, af því
að hún fermdist í vor. Svo talaði
hann mikið um alla hennar kosti og
að sá, sem hana hreppti fyrir konu,
yrði ekki svikinn.
Það gerðist ekkert sögulegt yfir
heiðina. Þeir voru alltaf öðru hverju
að staupa sig, samferðamenn okkar,
en ég sá út undan mér, að unga
stúlkan leit mjög alvarleg til pabba
síns, í hvert sinn sem hann fór að
minnast við flöskuna.
Þegar komið var niður úr heiðar-
brekkunum Héraðsmegin, var ákveð-
ið að hvíla um stund. Við létum
einn ríða fram fyrir hestana. Svo
var tekið ofan og beizlin út úr hest-
unum. Síðan tók hver sína tösku og
fór að leita að því ætilegu, sem eftir
væri. En förunautur okkar úr Skrið-
dal, sem nú hafði tæmt brennivíns-
flösku sína, var ekki að hugsa um
mat. Nú vildi hann fá meira vín, og
því leitaði hann í hnakktösku sinni,
unz hann fann þar saftflösfeu og fór
að bisa við að ná tappanum úr henni.
Dóttir hans, sem haf$ö setið þögul
hjá og horft á aðfarir hans, gat nú
ekki lengur orða bundizt.
„Manstu ekki eftir því, að þú
keyptir þessa saftflösku fyrir hana
mömmu — hún bað þig um það, og
þú mátt ekki opna hana hér.“
En hann var búinn að ná tappan-
um úr flöskunni. Hann setti stútinn
á munn sér og teygaöi úr henni. Að
svo mæltu rétti hann félaga sínum
flöskuna og sagði um leið:
„Ég hef keypt þetta fyrir mína
peninga og ræð því sjálfur, hvað ég
geri við það.“
Svo tók hann sveskjupoka upp úr
töskunni og fór að bjóða okkur
sveskjur. En nú var dóttur hans nóg
boðið. Hún stóð upp gekk æðispöl
frá okkur, settist þar og sneri baki
við okkur. Ég horfði á eftir henni.
'Hugur minn fylltist gremju til föður
stúlkunnar. Hann mátti áreiðanlega
iðrast gerða sinna, þegar hann yrði
allsgáður.
346
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ