Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1964, Blaðsíða 11

Mér fannst ég sjá stúlkuna fyrir
mér, þegar hún var að búa sig í
kaupstaSinn, létta og káta, fulla eftir-
væntingar að mega nú í fyrsta sinni
fara í kaupstað, sjá þar mörg hús,
margt fólk og fullar búðir af vörum.
Hafa sjálf peninga til þess að kaupa
eitthvað fallegt. En sérstaklega eitt-
hvað til þess að gefa mömmu sinni,
sem henni þótti vænst um af öllu
fólki. Svo komu fyrstu vonbrigðin í
kaupstaðnum, þar sem faðir hennar
lét hana að mestu afskiptalausa, en
var oftast á móti því, sem hún vildi
kaupa. Og svo að lokum þessi heim-
för.
Ég rétti frá mér sveskjupokann,
án þess að opna hann og gekk til
stúlkunnar. Ég settist niður við hlið
hennar og sá þá, að hún var að gráta.
Ég tók í hönd hennar og sagði henni
deili á mér og að mér þætti leiðin-
legt að sjá hana hrygga. Svo sagði
ég henni af því, þegar ég fermdist:
Ég hefði þá um sumarið fengið að
fara með fóstru minni í kaupstað á
Seyðisfjörð. Það hefði verið tekin
mynd af okkur öllum. Þetta hefði
verið fjarskagaman. Ég liefði mátt
taka út á upptíninginn minn, og ég
var lengi að ráða við mig, hvað ég
ætti að kaupa, og seinast hefði ég
keypt harmóniku fyrir átta krónur.
En mikið hefði ég verið snupraður
fyrir þetta síðar og sagt, að ég yrði
víst aldrei ráðdeildarsamur.
Hún var hætt að gráta og hlustaði
á frásögn mína. Ég stakk hendinni
ofan í treyjuvasa minn, tók þar upp
poka með gráfíkjum og bauð henni
að fá sér af þeim. Hún þáði það.
Svo beygði hún sig niður og tók
eitthvað upp, sem lá við fætur henn-
ar. Hún horfir á þetta um stund og
segir síðan:
,,Átt þú þennan stein?“
Ég lít á steininn og sé strax, að
það muni vera steinninn, sem ég tók
úr fjörunni við Seyðisfjörð.
„Já, þessi steinn hefur dottið upp
úr vasa mínum, þegar ég tók upp
gráfíkjupokann."
Um stund þögðum við bæði. Svo
segir hún:
„Viltu gefa mér steininn?"
„Hvað ætlar þú að gera við hann?“
spurði ég.
Nú varð aftur þögn. Svo segir hún:
„Mig langar til þess að eiga hann
til minningar um þessa stuttu stund,
sem við höfum setið hér saman."
Þögn.
„Ég held, að við eigum aldrei eftir
að sjást aftur.“
„Þú mátt eiga steininn, og ég vona,
að hann geti fært þér einhverja
gleði í lífinu.“
Áður en ég vissi af, var hún búin
að leggja hendur um liáls mér og
kyssa mig með titrandi vörum. Svo
horfir hún enn á steininn um stund
og segir:
„Hann er þrílítur — gulur, rauður
og grár.“
„Hvar er hann rauður?“ segi ég
fljótmæltur.
„Sjáðu litla blettinn hérna í gráa
endanum. Það er eins og uppþornað-
ur blóðdropi“.
Ég horfi lengi á rauðan drop-
ann í enda steinsins. Hvers vegna
hafði ég ekki séð hann strax eða var
hann ekki þarna þá? Ég sá konuna
fyrir mér, þar sem ég lá við lækinn,
ég heyrði rödd hennar og mundi öll
viðvörunarorðin, sem hún beindi til
min. Svo kom þetta síðast með stein-
inn: Ef ég geymdi hann vel, þá
myndi ég verða lánsamur. Hafði ég
nú kastað frá mér lífsláni mínu?
Nei, ég trúði því ekki. Ég fann sál
mína fyllast fögnuði við það að hafa
glatt saklaust barnshjarta. Þetta
hlaut að vera guði þóknanlegt.
„Nú er félagi minn farinn að tína
saman hesta okkar“, sagði ég, „svo að
ég verð að fara“.
Ég stóð á fætur og rétti henni
hönd mína í kveðjuskyni. Hún tók
fast í hönd mína:
„Vertu sæll, og guð fylgi þér“.
Ég flýtti mér til félaga míns, og við
vorum ekki lengi að kasta upp klyfj-
unum og koma okkur af stað.
Það reyndist rétt til getið hjá ungu
stúlkunni, sem tilgreint er hér að
framan: Við sáumst aldrei, og ég
hef aldrei -frétt neitt um ævi hennar,
enda fluttist ég í annan landsfjórð-
ung stutfea þar á eftir.
TÍM 1 N N — SUNNUDAGSBLAÍf
347