Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1964, Blaðsíða 22

matar síns. Það gerði hann með svo
felldum orðum:
„Brúðhjónin biðja borðgestina að
þiggja það, sem fram er reitt af góð-
um vilja, en engum efnum. Amen —
og hana nú.“
FaSernið kom á dagigin
Langi-Björn átti heirna í Svarfað-
ardal og var enginn atorkumaður
kallaður. En hann gat gert bónda-
dótturinni í Dæli barn, þótt fram-
takslítill þætti Séra Ara Þorleifs-
syni á Tjörn þótti skörin vera farin
að færast upp í bekkinn, er dætrum
góðra bænda var ekki fritt fyrir slík-
um piltum Lét hann Langa-Björn
standa skriftir í Tjarnarkirkju og
flutti þar vfir honum áminningar-
ræðu svo stranga og gífuryrta, að
Barnauppeldi
Framhald af 339. síðu.
hann snúið höfðinu, svo að fæðan
lenti upp í eyra hans.
Á fimmta degi lagði Akkilla ung-
ann frá sér á gólfið í fyrsta skipti.
Jambó geðjaðist greinilega ekki að
því og gaf frá sér hljóð, svo að móð-
irin tók hann óðar upp aftur. En
hún hélt áfram að leggja hann frá
sér, og um síðir vandist unginn því
að vera á gólfinu. Engar aðrar mann-
apategundir leggja afkvæmi sín frá
sér á þennan hátt og virðast ekki
heldur geta það. Ungar simpansa og
órangútanapa hanga utan í mæðrum
sínum alla frumbernskuna. Þetta
gripeðli virðist ekki vera eins þróað
meðal górilluunga, enda ekki eins
mikil þörf á því, þar sem górillur
lifa á jörðu niðri, en bæði simpansar
og órangútanapar fyrst og fremst í
trjám.
Þegar Jambó var tveggja mánaða
gamall, trúði Akkilla í fyrsta sinn
yfirdýraverðinum fyrir unganum.
Hún kom með hann til hans og rétti
honum, og hann fékk að halda á
Jambó um hríð, en móðirin fylgdist
þó vel með og tók ungann aftur til
sín strax og hann gaf frá sér minnsta
hljóð. Þetta er í fyrsta skipti, sem
vitað er til, að nokkur apamóðir
hafi falið afkvæmi sitt í umsjá manna
Hins vegar skýra dýrafræðingar, sem
fylgzt hafa með lifnaðarháttum
górilluapa í eðlilegu umhverfi, frá
því, að algengt sé, að eldri systkinum
i; falin varzla unga.
Jambó óx helmingi hraðar en
mannsbörn. Hann lærði eins og þau,
með því að taka eftir því, sem fyrir
honum var haft, og með því að reka
«ig á. Þegar hann var þriggja mánaða
gamall, tók Akkilla upp á því að
’eggja hann á gólfið nokkuð frá sér
''g færa sig síðan aftur á bak, þegar
flestum blöskraði, þótt ýmsu ætti
fólk að venjast. Var það eitt, að
prestur ávarpaði Björn í upphafi
hverrar setningar með þessum orð-
um: „Þú, djöfuls son“. Brýndi hann
raustina þá sem mest hann mátti og
kvað fastast að, og verður þess þá
einnig að geta, að hann var allra
manna rómsterkastur, og var í al-
mæli, að hann gæti látið heyra til
sín orðaskil um alla sóknina af bæj-
arhlaði sínu.
Þegar kirkjuathöfninni var lokið,
fóru menn að ræða við Langa-Bjö
um hirtingarræðu prests.
Þá sagði Björn:
„Fyrr hef ég ekki vitað, hvers son
ég var. En í dag heyrði ég það, að
séra Ari vissi það“.
apa —
hann skreið í átt til hennar. Fjög-
urra mánaða gamall fór Jambó að
reisa sig upp á fætur og hnúa og
reyna að ganga að górilluhætti. í
byrjun var hann mjög óstöðugur, en
smám saman óx honum þróttur og
öryggi. Þegar þar var komið sögu,
sáust þau oft að leik saman, mæðg-
inin, en Akkilla hafði þó á syninum
talsverðan aga.
Þegar Jambó var orðinn tveggja
ára gamall, var hann tekinn frá móð-
ur sinni, en þá var hann fyrir nokkru
kominn af brjósti. Hann komst fljótt
í góðan kunningskap við górilluunga
í næsta búri, Kötu, en hún er ári
eldri en Jambó og komin frá Afríku.
Þau léku sér saman öllum stundum,
og Jambó virtist ekki sakna móður
sinnar. Hann dafnaði áfram, þrátt
fyrir móðurmissinn, og gerðist brátt
stór og sterkur. Kata hljóp um með
hann á bakinu fyrstu daga kunnings-
skapar þeirra, en gafst fljótlega upp
á því vegna þyngdar kavalérans.
Þegar Jambó hafði verið tekinn
frá Akkillu, var hún aftur látin fara
til maka síns, Stebba. í fyrstu komu
í Ijós dálitlir sambúðarörðugleikar
milli þeirra hjónanna, en þeir hjöðn-
uðu á tveimur vikum, og þau tóku
upp s itt fyrra samlíf að nýju. Og
stjórnendur dýragarðsins hafa ákveð-
ið, að ef svo vel skyldi takast til, að
Akkilla eignist enn eitt afkvæmi,
þá skuli öll þrjú látin vera saman,
svo að tækifæri gefist til að fylgjast
með fjölskyldulífi górilluapa í dýra-
garðinum.
Bersynduga stúlkan —
Framhald af 354 síðu.
konu séra Einars Thorlaciusar. Hann
gerði því ekki endasleppt við þær
í kristilegum umvöndunum.
Þá er einungis eftir að víkja að Jó-
hannesi Kristjánssyni frá Björk,
barnsföður Sigríðar prestsdóttur. Saga
hans var ekki öll. Hann var um hrið
í vinnumennsku eftir brottför sína frá
Möðrufelli, enda stóð hann þá snauð-
ur uppi. En þar kom, að hann reisli
bú. Bjó hann lengi á Ytri-Tjörnum
og Grýtu og átti mikinn fjölda barna
með konu sinni, er hét Sigríður Jóns-
dóttir eins og prestsdóttirin í Möðru-
felli. Hún ól um langt skeið barn
á hverju ári. En þar að auki hafði Jó-
hannes eignazt son með annarri konil,
Margréti Jónsdóttur, og má vel vera,
að hann hafi verið kvæntur henni,
áður en hann gekk að eiga Sigríði.
Er óefað mikill fjöldi fólks kominn
frá Jóhannesi.
(Helztu heimildir: ÍBR 55 4to, ÍBR 50
4to, ÍBR 79 4to, ÍBR 80 4to, ÍBR 81
m ............ ■■ ■■■ ■
,
Lausn
11. krossgátu
— --------------
4to, ÍB 364 4to, JS 304 4to, JS 343
4to. Lbs. 837 8vo, Lbs. 2842 4to,
Kristileg evangelísk smárit, Lærðra
manna ævir eftir Hannes Þorsteins-
son, Messusöngs- og sálmabók 1801
og 1813, Konur skrifa bréf, útgáfa
dr. Finns Sigmundssonar, Minningar
Kristínar Sigfúsdóttur, Saga Jóns
Espólíns eftir Gísla Konráðsson,
Blanda, bréfasafn biskups, sóknar-
mannatal og prestþjónustubók
Grundarþinga og Muhkaþverxár, ís-
lenzkar æviskrár eftir Pál Eggert
Ólason.)
358
i
T 1 M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ