Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1964, Blaðsíða 13

hann með harðrl hendi, hinn atkvæðámesti maður á sviði andlegra mála norðan
landí á sinni tíð. — (Ljósmynd: Páll Jónssan).
urinn íæddist, og tók scra Jón hann
snemma til sín að Möörufelli Mun
þar hvort tveggja hafa valdið, frænd
semin við Helgu og ræktarhugur til
séra Einars, er hann hafði kennt
skólalærdóm að nokkru. Ilálfdan var
á mjög líku reki og Hákon Espólín.
og bendir margt til þess, að séra Jón
hafi snemma hugsað hér að iáta eina
dætra sinna, Álfheiði. bíða eftir hon
um. Honum mun hafa virzt pilturinn
vel og þótt hann liklegur t.il frama.
En hafi svo verið, þá fór þar sanian
vii:i nrests og þeirra Málfdanar og
Álfheiðar, því að n\pð þeim tókust
ástir á laun — Ekki þorði þó Álfheið
ur að láta foreidra sína vita um það,
enda þótt hún þættist hálfvegis eiga
þess von, að þeim myndi ekki stíað
sundur. Hún vissi sem var, að leyni-
legt tilhugalíf þótti ekki happasæll
undanfari hiúskapar. Hjúskaparmál-
um var ráðið til lykta á allt annan
hátt. og það var þeim mun sjálf-
sagðara, að vilji foreldra og for-
ráðamanna réði sem um meira virð-
ingarfólk átti hlut að máli.
Og áuðvitað orti Hálfdan til Álf-
heiðar sinnar, svo sem unglingum er
títt, þegar ástin grípur þá:
Þakin kostum þú ert beztu,
þorngrund trú.
Ekkérf kvéndi á ísalandi
er sem þú.
Aftur'á móti var elzta systir henn-
ar, Sigríður, ekki jafngirnileg í aug-
um hans. og virðist sem hafi sletzt
upp á vinskapinn þeirra á milli —
að minnsta kosti með köflum:
Á palli píka grá,
prestsdóttir situr.
Lízt mér ei ljóta á.
lifir enn krytur.
VI.
Veturinn 1819—1820 voru enn
námspiltar í Möðrufelli, þó að þeir
Hálfdan og ITákon væru þá farnir í
Bessastaðaskóla. Þar var Jónas Hall-
grímsson, Grímur, sonur Gríms græð-
ara Magnússonar, og ef til vill Krist-
ján Krisiiánsson frá Lundi í Fnjóska-
dal. Lífið gekk sinn vanagang. Yngri
systurnar, Álfheiður og Guðrún,
hvildu um nætur saman í rekkiit inni
í hjónahúsinu eða í námunda við það,
en Sigríður 'svaf ein frammi í bæn-
um.
Hefðarbragurinn á öllu var ótví-
ræður. Það var ekki einungis, að af-
bæjarfólk og„vinnuhjú þéruðu prest-
inn og maddömuna — dæturnar gerðu
það líka. Sá var háttur á bæjum, þar
sem kurteisi og háttprýði var gætt
Ungviði varð að bera lotningu fyrir
foreldrum sínum og sýna hana bæði í
orði og verki. Þær æptu ekki á for-
eldra sína með bægslagangi, Möðru-
fellssystur: Pabbi, mamma. Þær
sögðu hægt og virðulega: Faðir minn,
móðir mín góð — viljið þér leyfa mér
að fara niður að Grund?
Stundum bar það þó við, að Álf-
heiður pukraðist við að skrifa Hált-
dani á náttarþeli, og hún fékk líka
bréf frá honum eftir krókaleiðunv
Ekkert mátti vitnast um það, hve
náin kynni þeirra voru, og þess vegna
höfðu þau orðið sér úti um trúpaðar
mann, sem tók við bréfum Álfheiðar
og sendi þau áleiðis og kom bréfum
Hálfdanar í hennar hendur. Og það
gat borið við, að hún vekti ekki ein
við bréfaskriftir. Grímur Grímsson
átti unnustu, bóndadóttur í Hvammi
í Eyjafirði. og hann hafði sama hátt
á — skrifaði ástarbréf sín um nætur.
Klerkinn grunaði ekki, hvað margt
var á seyði um myrkar nætur í Möðru-
fellsbæ.
Þegar voraði á ný, kom Hálfdan
norður, en Jónas Hallgrímsson hvarf
heim til móður sinnar að Steinsstöö-
um í Öxnadál. Grímur Grímsson fór
einnig heim. Eftir vorkuldana kom
hlýtt og vott sumar með mikilli
grósku. Hjónavígslur voru nokkrar í
Eyjafirði og veizlur haldnar eins og
títt var, og þangað reið séra Jón með
konu sína og dætur. Á lestunum fór
hann í kaupstað til Akureyrar, og enn
fylgdu dætur hans honum. Þær haf.i j
þurft nokkuð kaupa sér til prýði, og ;
sjálfur lagði prestur hundrað dali j
inn i Guðmannsverzlun
VII.
En þetta sumar var ekki öllum leik
ur. Það lagðist þungt á Pál á Munka- i
þverá. Því olli Guðrún í Möðrufelli, j
yngsta systirin. um það bil átján j
ára gömul stúlka. Páli leizt mætavel
á hana. en ógæfan var sú, að hann j
vissi, að séra JAffiéðUalls ekki máls
á því að gefa honum hana. Þetta olli ,
Páli svo sárum harmi, að hann gat
ekki borið hann einn. Hann varð að
segja öðrum frá raunurn sínum. enda
kvað hann sér halda við vitfirringu.
Og einu sinni barst það út, að hann
væri kominn á flugstig með að fyrir-
fara sér. Um þetta ræddi hann að
minnsta kosti við Grím Grímsson o?
leitaði álits hans og ráða. En hann
sagöf systrunum í Möðrufelli jafnóð-
um, hvað nýtt var að frétta af Páli.
En þrátt fyrir þá ofurást, sem Páll
lagði á Guðrúnu, gat hann hugsað sér
að þiggja aðra hvora hinna systranna,
ef hennar var ekki kostur, en þær
kynnu að vera falar. En þar var þó
lika þröskuldur í vegi: Hann fór nærri
um það, að þær myndu báðar lof-
TIÍIINK - SUNNUDAGSBLAÐ
349