Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 5

lands, þar sem leikflokkurinn var rá&inn
næst. Versling Berlioz — átti Harriet að
verða enn ein gyðian, sem hann næði
aldrei til?
Timinn leið og hann vann að þvi að full-
gera Symphonie Fantastique. Hann von-
aðist til að koma verkinu á framfæri rétt
áður en hinum eftirsóttu verðlaunum Prix
de Rome yrði úthlutað, en hljómleikunum
var frestað. Hann fékk verðlaunin fyrir
annað verk og komst þá að þvi að hann
var orðinn ástfanginn enn á ný, i þetta
sinn af ungum pianóleikara, Marie Moke.
,,Hún kveikti bál i huga mér og loks var
eins og allir árar vitis dönsuðu i æðum
minum.... það er ekki undarlegt þegar
tekið er tillittil skaplyndis mins og ofsa og
æsandi fegurðar ungfrú Moke, sem var
átján ára”. Hann var búinn að gleyma
Shakespeare og Harriet Smithson.
Síðar skrifaði hann eftirfarandi um
Mariu, i bréfi til systur sinnar: „Hún er
há og glæsileg, með dásamlegt, svart hár
og stór, blá augu. Hún er afar fjörug. Að
sumu leyti er hún óróleg og duttlungafull.
Þegar móðir hennar vakti athygli mina á
þessum galla hennar, greip hún fram i
fyrirhenni og sagði: — Já, ég er breytileg
eins og silkikjóll, litbrigðin breytast, en
liturinn er alltaf sá sami”.
Móðir Mariu var ekki sérlega hrifin af
sambandi dótturinnar við unga tónskáld-
ið, þótt Berlioz væri þegar farið að ganga
vel. Symphonie Fantastique var loks flutt
i desember 1830 og gagnrýnendur voru af-
ar hrifnir.
Áætlun um morð
En hann komst fljótlega að þvi, að
böggull fylgdi skammrifi. Eitt af skilyrð-
unum með Prix de Rome, var að verð-
launahafinn varð að búa og starfa vissan
tima i Róm. Þótt verðlaunin færðu honum
virðingu og peninga, reyndi hann árang-
urslaust að komast hjá að fara til Rómar,
en ekki var hægt að gera undantekningu,
ekki einu sinni fyrir ungan ástfanginn
mann. Hector og Marie ur&u að skilja.
Húnhélt áfram að leika á pianó i Paris og
hann lagði af stað til Rómar.
Veslings Berlioz. Hann hafði aðeins ver-
ið nokkra mánuöi i Róm, þegar hann fékk
bréf frá frú Moke. Marie ætlaði að giftast
Camille Pleyel, sem var rikur og mið-
aldra. Hann framleiddi pianó og það pass-
aði ágætlega, þegar tekið var tillit til
starfs Marie.
Berlioz, sem var hálfsturlaður af sorg
og reiði, hafði aðeins eina hugsun i kollin-
um. Hann yrði að fara aftur til Parisar og
myrða þessar tvær konur, sem höfðu sært
hann svo mjög, og fremja siðan sjálfs-
fúorð. Aður en hann fór frá Róm, keypti
hann sér alklæðnað herbergisþernu —
kjól, hatt og slör — og setti i litinn pakka.
Hann mælti fyrir um uppfærslu á verki,
sem hann var að ljúka við, tók skamm-
byssur sinar og lagði af stað til Parisar
uieð póstvagninum. Meðan vagninn
HARRIET
skældist þessa löngu leið norður á bóginn,
gerði Berlioz áætlanir um morðin.
Hann ætlaði að klæðast sem herbergis-
þerna, heimsækja fjölskylduna snemma
kvölds og þykjast vera þerna sameigin-
legrar vinkonu. Um leið og hann kæmi inn
i stofuna, ætlaði hann aö skjóta Mariu og
móður hennar og elskhugann ef hann væri
5