Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 13

Tilboð merkt:
Já, ég ætti að
auglýsa þannig
— Ungir óþekktir
leikarar virtust hafa
mikinn áhuga á mér
af sérstökum
ástæðum og þær
ástæður voru mér
móti skapi..............
ALLIR, sem hafa lesiö i vikublööunum
undanfarin ár, vita hver móðir mín er.
Þar sjást myndir af henni á flnustu veit-
ingahúsunum og hún veifar til ljós-
myndaranna úr Rolls Royce þarna og
Mustang hérna og stundum má sjá hana i
hlýrri golu á einhverri baöströnd fína
fólksins. I stuttu máli, móðir min er fræg.
Hún er nefnilega kvikmyndastjarna.
Nafniö er Susannah Pearl og ég heiti
Joanna Pearl. En enginn trúir aö ég sé
dóttir móöur minnar. Það eru átta ár siö-
an pabbi dó. Ég er 21 árs og lit út eins og
21 árs. Mamma er rúmlega fertug, en lit-
ur út eins og þritug. Fólk veröur hissa,
þegar hún kynnir mig sem dóttur sina.
Þaö er ekki aðeins aldursins vegna, held-
ur lika vegna þess hvernig ég lit út.
Mamma er falleg, en ég er hins vegar
ósköp venjuleg. Mamma tekur ekkert eft-
ir þvi. I hennar augum er ég fallegasta
stúlka i heimi og ég hef ekki brjóst i mér
til aö stela frá henni blekkingunni. Enginn
hefur brjóst i sér til að gera mömmu
nokkuð illt. Hún er ein bezta manneskja
sem fyrirfinnst og yndislega barnaleg i
sér og auk þess er hún fræg kvikmynda-
stjarna. Hvernig henni hefur tekizt að
varöveita sina saklausu sál i heimi kvik-
myndanna, er ofvaxið minum skilningi.
Ef til vill er það vegna hjónabandsins
meö pabba. Ég held aö ég hafi aldrei séö
tvær manneskjur hamingjusamari en
þau.
Mamma fékk ótal biðla, eftir að hún
varöekkja, en sagði alltaf nei takk. Hana
dreymdi ekki um að gifta sig aftur eftir aö
hafa átt mann eins og pabba. Ég varð all-
ur heimur hennar, og svo auðvitað starfið.
Viö mamma höfðum það gott, fluttum aft-
ur til Englands og lifðum rólegu lifi, sem
hefði komið blaðamönnum illa á óvart.
En svo hitti ég Paul Denham á Hamp-
stead Heath dag nokkurn og þá hlóðust
vandamálin upp. Hann hafði, þótt ótrúlegt
megi virðast, munað eftir mér úr veizlu
hjá Tony Wimple. Ég mundi lika allt of
vel eftir honum.
Við störðum á hvort annað og sennilega
hafa flogið neistar á milli okkar. Við
töluðum og hlógum og striddum hvort
öðru — þangað til mér datt skyndilega i
hug, að hann hlyti að vera leikari. Allt
benti til þess, útlit hans, klæðnaður og
letileg framkoman.
Þar með var úr mér allur vindur. Paul
tók eftir breytingunni, en vissi ekki af
hverju hún stafaði. Það voru undarleg
vonbrigði i bláu augunum hans, þegar viö
kvöddumst með nokkrum meiningarlaus-
um orðum um að sjást aftur einhvern-
tima...
Hann gat ekki vitað, að ég hafði heitiö
þvi að Verða aldrei framar ástfangin af
leikara. Sagan um Stephen skyldi ekki fá
að endurtaka sig.
Það var sumarið, sem ég varð 18 ára, aö
ég hitti hávaxinn, dökkhærðan pilt aö
nafni Stephen Jordan. Ég hafði aldrei séð
neinn svo glæsilegan og eftir að hafa setiö
á gólfinu með krosslagða fætur og spjall-
að við hann i heilar tvær klukkustundir,
fannst mér hann bæði fyndinn og bráö-
greindur að auki.
Hann bauð mér út og ég svaraði auðvit-
að já takk. Það varð ekki aðeins þetta
eina skipti, við vorum saman á hverjum
degi næstu þrjár vikurnar. Við sigldum og
syntum og töluðum saman. Já, það var
merkilegt, hvað viö höfðum margt að tala
um.
Það var ekki fyrr en seinna, að ég gerði
mér ljóst, aö við höfðum aðallega talað
um hann — um framtiðaráætlanir Step-
hens, hæfileika Stephens, markmið Step-
hens. Hann þefði fengið nokkur smáhlut-
verk við reviuleikhús og nú hafði hann
áhuga á að reyna eitthvað alvarlegra, en
trúði mér fyrir, að hann ætlaði siðar að
leita fyrir sér hjá kvikmyndafélögunum.
Ég var sannfærð um, að hann væri stóra
ástin i lifi minu, en þar gerði ég stærstu
skyssu i lifinu.
Næststærstu skyssuna gerði ég, þegar
égbauöst til að kynna hann fyrir mömmu.
Hann lét sem hann vildi það ekki i fyrstu,
sagði að það væri rangt að notfæra sér
mig á þann hátt.
— Vertu ekki svona heimskulega stolt-
ur, sagöi ég. — Þú ert góður og þú átt skil-
ið að komast áfram. Ef mamma getur út-
vegað þér einhver sambönd, er það ekki
nema ágætt. Hún þekkir alla við leikhúsin
og kvikmyndirnar.
Loks samþykkti hann að borða kvöld-
veröhjá okkur. Hann var ekki fyrr stiginn
inn fyrir þröskuldinn, en allur drauma-
heimur minn féll i rústir. Hann einbeitti
sér nefnilega að þvi að hrifa mömmu og
leit ekki einu sinni við mér.
Það var i sjálfu sér ekkert nýtt. Ég var
vön þvi að fólk dáði mömmu. Það var
bara hvernig hann fór að þvi. Hann var
fullkomlega rólegur og kaldur að sjá og
allt sem hann sagði og gerði, miðaðist við
það eitt að skara eld að sinni köku.
Ég hefði getað fyrirgefiö honum, ef
hann hefði verið ákafur og yfir sig
hjartanlegur, ég hefði fúslega fyrirgefið
gullhamra og yfirdrifið smjaður. Við
mamma vorum báðar vanar þess háttar.
En allt sem Stephen sagði og gerði,
hvert þros, hver hlátur og orð, var vand-
lega yfirvegað og það var það sem ég gat
ekki fyrirgefið honum.
Ég afsakaði mig með að ég heföi höfuð-
verk og fór upp og grét niður i koddann.
Ég heyrði útidyrnar skellast að baki Step-
hen klukkustundu siðar. Hvað mömmu
13