Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 15

Paul hringdi daginn eftir. Ég sagði, að
ég væri upptekin á föstudag, laugardag og
líka þar næsta laugardag.
Um fjögurleytið daginn eftir leit ég inn
á kaffibarinn neðar i götunni. Ég pantaði
kaffibolla og opnaði bók, sem ég hafði
verið að kaupa. Ég var svo niðursokkin i
bókina, að ég tók ekki eftir manninum,
sem kom inn, fyrr en hann settist beint á
móti mér við borðið. Það var Paul.
— Halló, Jó! Hann brosti. — Skemmti-
leg tilviljun. Ég sá að þú sazt hérna við
gluggann, svo mér datt i hug að heilsa upp
á þig. Er ekki allt i lagi, þó ég fái mér
sæti?
— Það er heldur seint að spyrja að þvi
núna, svaraði ég, heldur stutt i spuna.
— Ef þú vilt heldur að ég fari...byrjaði
hann.
— Nei, fyrir alla muni, sittu kyrr.
Hann pantaði kaffi. Svo laut hann fram
yfir borðið. — Ég var hræddur um að fá
aldrei tækifæri til að hitta þig aftur, sagði
hann. — Þetta var svo ágætur dagur uppi
á Hampstead Heath, en svo breyttist þú
allt i einu og ég velti fyrir mér, hvort ég
hefði sagt eitthvað eða gert sem særði þig.
— Hvað viltu mér eiginlega? sagði ég,
dálitið dónalega.
— Kynnast þér, auðvitað. Hann leit und-
randi á mig. — Er það svo undarlegt?
Bláu augun voru svo sakleysisleg og
hreinskilin, að mér tókst að gleyma Step-
hen Jordan andartak. — Ég er vist ekkert
sérstök, svaraði ég. — Ég er bara eins og
fólk er flest og lifi venjulegu lifi. Mér
finnst gaman að lesa og var að þvi, þegar
þú komst.
— 1 guðs bænum, lestu bara, sagði hann
brosandi og hallaði sér aftur á bak i stóln
um. — Ég skal ekki trufla þig.
Ég reyndi, en það þýddi ekki að einbeita
sér, meðan hann sat þarna gegnt mér.
Loks gafst ég upp.
— Ég tók eftir þvi um leið og ég kom inn
i veizluna hjá Tony, að þú varst einmitt
sérstök, sagði hann. — Ég veit ekki vel,
hvað það er....
Mig dauðlangaði til að segja, að þessi
væri einum of gamall og slitinn, minn góði
PaulDenham, enég gatþaðekki. Ég vissi
vel, að ég er ekki sú kvengerð, sem karl-
menn taka eftir. Ég fann að það strikkaði
á andlitsvöðvunum og hann sá það. Það
kom áhyggjusvipur i bláu augun.
— Nú er ég vist búinn að missa eitthvað
rangt út úr mér aftur, sagði hann. — Má
ég biðjast afsökunar á minn hátt?
Bfddu....Hann stóð upp og næstum hljóp
út úr kaffibarnum.
Ég safnaði saman dótinu minu og gekk
að borðinu til að borga. Mér tókst að
missa nokkra smápeninga á gólfið. Einn
þeirra skoppaði undir stól hjá manni, sem
stóð upp og fór að leita. Það gekk heilmik-
ið á út af þessum smámunum og ég stóð
þarna eldrauð út að eyrum, þegar Paul
kom aftur með Fresfuvönd i hendinni.
Hann rétti mér hann eins og ég væri
drottning og ég gat ekki annað gert en
taka við, tautandi einhvers konar þakkir
og við gengum út á götuna.
— Jæja, nú hlýturðu að vera svolitið
blfðari, sagði hann brosandi.
— Þakka þér fyrir blómin, sagði ég og
meinti það. — Fresiur eru indæl blóm.
— Það vissi ég, sagði hann brosandi.
— Þú verður að fyrirgefa,að ég hef ver-
ið leiðinleg, hélt ég áfram.
— Já, þú hefur verið það. Hann hló lágt.
— En það er ekki slæm byrjun, að þú skul-
ir viðurkenna það. Mig langar ennþá til að
kynnast þér. Allt sem ég veit, er að þú
hefur verið mjög upptekin. Segðu mér
svolitið meira um sjálfa þig.
— Ég veit ekki almennilega hvað ég á
að segja, sagði ég og fann að ég roðnaði.
Ég hafði sagzt vera upptekin, þegar hann
hringdi. Hann hlaut að hafa haldið, að
tylftir ungra manna biðu min i röðum.
— Mig langar að vita allt um þig. Uppá-
haldslitinn, uppáhaldsmatinn, tómstundir
og svo framvegis. — Ertu hrifin af fall-
hlífastökki? Köfun? Dansarðu flamenco?
Ég gat ekki annað en hlegið. — Ég er
hrifin af flamenco. Að horfa á það, á ég
við. Fallhlifastökk er einum of djarft fyrir
mig. Ef þú stundar það,er bezt að þú gefir
einhverri annarri blóm. Ég er hrifnust af
bókum og tónlist.
Við gengum niður götuna i áttina að
Hamstead Heath. Þá greip Paul skyndi-
lega i handlegginn á mér, svo ég varð að
nema staðar.
— Brostu! skipaði hann. Ég hlýddi,
gjörsamlega rábvillt.
— Svona, þetta var betra. Þú ert stund-
um svo tortryggin á svipinn, að það er
eins og þú búist við að allur heimurinn
bregði fyrir þig fæti. Af hverju hefuðu
ekki traust? Það vill þér enginn illt, allra
sizt þegar þú brosir. Þú hefur ekki hug-
mynd um, hvað þú ert indæl, Jo.
— úff, eigum við ekki að tala um eitt-
hvað annað en mig? sagði ég hratt. — Nú
er komið að þér að segja frá sjálfum þér.
Ég veit ekki mikið annað um þig en nafn-
ið.
— Ég er fremur leiðinleg manneskja,
svaraði hann i fullri alvöru. Það kom mér
á óvart. Flestir leikarar sem ég þekkti,
voru himinlifandi yfir að fá að opinbera
sálarlif sitt, þeir litu á sjálfa sig sem
óskaplega áhugaverðar manneskjur.
Þá sagði hann dálitið, sem varð til þess
að hjartað seig niður i brjósti mér. — Það
var mamma þin, sem þú komst með i
veizluna hjá Tony Wimple, er það ekki?
— Jú, svaraði ég stuttlega.
— Hugsa sér, að þú skulir vera dóttir
Susannah Pearl.
— Já, hugsa sér, sagði ég hörkulega.
Mig langaði mest til að snúa við og hlaupa
heim. Ég kunni næstu setningu utan að.
,,Þab gæti verið gaman, að hitta hana ein-
hverntima”.
En sú setning kom ekki. Hann kom mér
enn á óvart, þvi hann sagði: — Ég rétt
heilsaði henni og varð dauðhræddur. Hún
leit út fyrir að vera ósköp indæl, en þegar
fólk er eins frægt og mamma þin, verður
maður óstyrkur.
— Ég hélt, að þú værir vanur að um-
gangast kvikmyndastjörnur, sagði ég.
— Af hverju hélztu það? Hann leit undr-
andi á mig.
— Tony sagði eitthvað um að þú værir
leikari.
— Min kæra, það hef ég aldrei verið og
mun heldur aldrei verða. Verðurðu fyrir
voðalegum vonbrigðum?
— Alls ekki, svaraði ég hjartanlega. —
En hvað gerirðu þá?
— Ég skrifa bók i tómstundum, en opin-
berlega er ég blaðamaður. Skrifa mest-
megnis greinar og þannig lagað. Það hef-
ur meira að segja þegar komið út eftir
mig skáldsaga. Hann varð mæðulegur á
svipinn.
— Kannske var það það, sem Tony átti
við, þegar hann sagði að ég væri leikari.
Rithöfundur þarf að lifa sig inn i sálarlif
persóna sinna, ef honum á að takast að
gæða þær lifi. En það er ekki meira
spennandi en þetta.
— Guðisé lof fyrir það, gat ég loks sagt.
— Ekki að það sé ekki nógu spennandi. Ég
er bara svo himinlifandi yfir, að þú skulir
ekki vera leikari. Ég fann að ég var með
grátstafinn i kverkunum, en hélt áfram:
— Skilurðu, ég hélt, að þú vildir bara
kynnast mér til að kynnast mömmu og fá
hana til að hjálpa þér að ná samböndum...
Paul nam staðar og leit á mig.. — Ein-
hver hefur verið vondur við þig, sagði
hann hægt. — Þú hefur undarlega minni-
máttarkennd. Ég segi undarlega vegna
þess ab það er út í bláinn, að stúlka eins og
þú haldir að engum þyki neitt til hennar
koma, hennar sjálfrar vegna. Hann greip
um hönd mina. — Ég neyðist vist til að
taka þig á námskeið í sjálfstrausti.
— Tveir mánuðir, eða peningana aftur,
ef þú ert ekki ánægður, sagði ég og reyndi
að vera fyndin. En hann var jafn alvar-
legur. — Það verður vist svolitið lengur.
Allt ab fimmtiu-sextiu árum, gæti ég trú-
að. Alvarleg tilfelli eins og þitt er ekki
hægt að lækna i hvelli.
Ég horfði framhjá honum, á trén, sem
teygðu sig til himins og'á lítinn, svartan
hund, sem kom bröltandi i grasinu. Gam-
all, hvithærður maður kom á eftir honum.
Svo leit ég upp á alvarlegt andlit Pauls og
vissi með sjálfri mér, að þarna voru tima-
mót I lifi minu. Héðan i frá yrði allt breytt.
— Það er kannske heldur snemmt að
tala um hjónaband, heyrði ég hann segja.
— En ég hefði ekkert á móti þvi að þú
vendist tilhugsuninni.
Ég stóð grafkyrr og reyndi að imyndá
mér, hvernig þab væri að vera gift Paul.
Svo dró ég andann djúpt.
— Ég held, að mér gæti tekizt það, sagöi
ég. — Ég get að minnsta kosti alls ekki
vanizt þeirri tilhugsun, að giftast þér
ekki.
15