Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 24

Hann hefur lokað sig inni i sjálfum sér um
/stund. Greinilegt merki um að eitthvað sé
að. Hann þarf aðstoð við vangaveltur sfn-
ar.
núna, eða viltu tala um það? Ef svarið
kemur ekki strax, koma fyrr eða siðar
viðbrögð við spurningunni. Þá er það
hlutverk foreldranna að vera á verði og
sjá um að samband þeirra við barnið geti
lagast aftur, jafnvel þótt barnið færist
undan um tíma. Það er alltaf sá fullorðni,
sem á að hlusta, þegar þörf krefur. Ef
HffiGIÐ
maður gerir það, fær maður hlutdeild 1
glebi barns sins og sorgum.
Þú veizt margt
um barn þitt
— Hvernig á maður að temja sér að
vera hreinskiptinn i framkomu við barn-
ið?
— Bezt er að byrja á þvi að vera ein-
lægur i framkomu við aðra fullorðna, seg-
ir Ruth Iversen, — til dæmis innan fjöl-
skyldunnar eða á vinnustað. Þegar maður
kemst að þvi, hve sambúðin og samvinna
viö aðra batnar með þvi þá getur maður
haldið áfram til barnanna og reynt að
skilja, hvað er að gerast innra með þeim.
Að visu er mun auðveldara að imynda sér
aö allt sé ágætt eins og það er, en fari
maöur að leitast við að skilja börnin,
verður lifið innihaldsrikara, jafnframt
þvi ab verða erfiðara.
Við höfum imyndað okkur að hægt væri
að koma á eins konar alþýðufræðslu.
Byrja mætti með hjúkrunarkonuna, sem
kemur á heimilin til að lita á ungbörnin,
þvi aö hún hefur samband við foreldrana,
meöan þeir sinna börnunum mest. For-
eldrafundir i skólunum eru einnig ágætur
vettvangur. Vandinn er ekki sá, að koma
sérfræðingunum út á meðal fólksins,
heldur sá, að fá venjulegt fólk til að ræða
saman um þau vandamál, sem við eigum
öll við að striða. Foreldrar vita heilmikið
sjálfir.en þeir vita bara ekki hvernig þeir
eiga að hagnýta sér vitneskju sina. Þeir
gætu hjálpast að við að læra að skilja þau
merki, sem börnin senda út og skipzt á
reynslu I þvi sambandi.
Börn eru bandamenn
okkar
— Ef foreldrar læra að þýða þau merki,
s.em börnin sendá frá sér, fengju þeir að
— Hvað crtu að gera? Ég er bara að
fækka fötum, það er svo skelfilega
heitt.
vita meira um börnin sin, og samlifið yrði
ef til vill betra. Þá væru möguleikar
kjarnafjölskyldunnar meiri. Foreldrar fá
það nefnilega rikulega launað, ef þeir
gefa sér tima til að hlusta á börnin og
reyna aðskilja þau. Gegnum barnið end-
'urlifa þeir æsku sina. Dóttir min sagði til
dæmis i morgun: — Mér finnst þessir
dimmu morgnar svo skemmtilegir, af þvi
allt er svo dimmt og fallegt, en samt veit
ég, að það er ekki kvöld, segir Ruth Iver-
sen. — Maður getur lifað heilan dag á
svona athugasemd. Svona hef ég ekki
hugsað um þetta siðan ég var sjálf barn.
Þetta er gjöf.
Maður losnar lika við kvartandi börn,
sem hanga stöðugt utan i manni og eru
pirruð. Margir foreldrar vanrækja börnin
á fyrstu árunum, ekki af skorti á ást,
heldur af fáfræði og þurfa siðan að sitja
uppi með börn, sem ekki láta þá i friði
eina minútu. Börnin trana sér fram allan
timann til að missa ekki af neinu. Þess
vegna segi ég alltaf við foreldra: — Það
sem þið leggið af mörkum I byrjun, kem-
ur ykkur til góða siðar.
Börn geta veitt okkur gleðina við að
leika okkur og upplifa hlutina og börn eru
bandamenn okkar. Margir foreldrar gera
sér ekki grein fyrir, að hve miklu leyti
þeir eru fyrirmyndir barnanna. Börn geta
yfirunnið öll vandamál, ef foreldrarnir
geta það og börn eru sterk. Þeim þykir
lika vænt um okkur, þrátt fyrir öll okkar
mistök. Það er lika nauðsynlegt fyrir full-
orðna að einhverjum þyki vænt um þá,
hvemig svo sem þeir eru. Börnin okkar
standa raunverulega með okkur. Þau
hafa lika þann eiginleika, sem okkur
skortir,aðverahreinogbein i framkomu,
vegna þess að þau eru stödd þar, sem við
erum búin að gleyma hvernig var og við
verðum að lesa upi það til þess að minnast
þess á nýjan leik.
— Þú ert latasta letidýr, sem ég hef
kynnzt.
24