Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 9

— að hvað sem þú sérð, máttu
ekki snerta það. Eftir nokkra
stund, sá drengurinn flöktandi
ljós framundan á veginum.
Þegar komið var nær, sá hann
að ljósið kom úr litlu skrini,
sem lá á veginum.
— Ertu að hugsa um að taka
það upp? spurði hesturinn.
— Já, svaraði drengurinn.—
Ég vil ekki láta það liggja hér
á miðjum veginum.
— Það væri nú hyggilegast,
sagði hesturinn.
— Nei, svaraði drengur og
tók skrinið upp. Hann gægðist
niður i það og sá þar hárlokk.
Hann stakk skrininu i vasann
og reið áfram. Skömmu siðar
hitti hann finan herramann
sem sagði: — Þetta er falleg-
ur, litill hestur. Hvert ertu
annars að fara?
— Ég er að leita mér að
starfi, svaraði drengurinn.
— Ágætt, svaraði herra-
maðurinn. — Mig vantar
hestastrák, þú getur fengið
stöðuna.
— Ef ég má hafa hestinn
minn i hesthúsinu, sagði
drengur og það var veitt. Sið-
an fylgdu drengurinn og
hesturinn manninum heim.
Hann hafði 11 hestastráka og
þegar klukkan varð 11, fóru
þeir allir út i hesthúsið með
kerti með sér, nema sá nýj-
asti, þvi hann átti ekki einn
einasta kertisstubb.
En úti i hesthúsinu opnaði
hann skrinið og setti það i holu
i veggnum. Einkennilegu ljósi
stafaði frá skrininu og það
lýsti helmingi betur en öll
kerti hinna drengjanna til
samans. Þeir voru hissa.
Hvernig gat strákurinn fengið
svona fint ljós, án þess að hafa
nokkur eldfæri? Þeir fóru til
húsbónda sins og sögðu honum
frá.
— Athugið þetta vel annað
kvöld og reynið að komast að
þvi, hvers konar ljós þetta er,
sagði húsbóndinn.
Kvöldið eftir voru þeir vel á
verði og fundu skrinið i vegg-
holunni. Aftur fóru þeir til
húsbóndans og sögðu honum
frá skrininu og undarlega ljós-
inu, sem stafaði frá þvi.
Þegar drengurinn kom svo
heim i stóra húsið, spurði hús-
bóndinn, sem reyndar var
sjálfur kóngurinn, hann hvort
hann tæki ekki kerti með sér
út i hesthúsið eins og hinir
drengirnir. Drengur svaraði
þvi til að hann hefði Ijós.
— Þú hefur skrin sem lýsir
og það vil ég fá, sagði kóngur-
inn. — Ef ég fæ það ekki,
missirðu stöðu þina.
Drengurinn sótti skrinið,
kóngur opnaði það og tók upp
lýsandi hárlokkinn. — Finndu
stúlkuna, sem þetta hár er af
og komdu með hana, sagði
kóngur.
— Ég varaði þig við, sagði
litli, rauði hesturinn. — Þú
lendir i erfiðleikum vegna
þessa skrins. En söðlaðu mig i
fyrramálið eftir morgunverð.
Drengurinn gerði, eins og
hesturinn sagði honum og þeir
riðu af stað, þar til þeir komu
að vatni, sem var þrjár mílur
á breidd.
— Haltu fast, sagði hestur-
inn. — Nú stekk ég yfir vatnið.
Þegar við komum á hinn
bakkann, er þar markaður og
fólk kemur og vill setjast á
bak mér af þvi ég sé svo
fallegur, lítill hestur. En þú átt
að neita þvi. Neitaðu þó ekki
fallegri stúlku með lýsandi
hár. Þegar hún biður um að fá
að setjast á bak, segirðu: —
Með ánægju, fagra ungfrú!
Um leið og hún er komin á
bak, förum við burt.
Svo stökk hesturinn mikið
stökk og þeir voru komnir yfir
á hinn bakka vatnsins. Þar
vildu allir á bak litla hestin-
um, en drengurinn neitaði. Þá
sá hann stúlkuna með ein-
kennilega hárið, sem lýsti.
Hún bað svo fallega um að fá
að reyna hestinn, að drengur-
inn sagði. — Með ánægju,
fagra ungfrú! Hún steig á bak
og þau riðu að vatnsbakkan-
um, þar sem hesturinn tók aft-
ur undir sig stökk og hljóp sið-
an i spretti heim til kóngsins.
Hann varð bæði undrandi og
glaður, bauð stúlkunni innfyr-
ir og bað hana að verða
9