Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 33

finu kjólunum sinum. „Já, hún er eins og
drottning.”
Lúsinda lét sig það engu skipta, hvað fólk
sagði. Hún drakk mjóik úr brjóstinu hennar
mömmu sinnar, lét pabba taka úr sér vind og
pissaði i finu prinsessukjólana.
Mamma var hreint að gefast upp á þvi að
strauja þá. Það er mikil vinna að strauja allar
þessar blúndur, milliverk og fellingar, en hún
hafði það þó af. Svo voru það sængurverin og á
þeim voru lika milliverk, blúndur á koddaver-
um og fellingar.
,,Æ, æ,” hugsaði mamma stundum. ,,Skelf-
ing verð ég fegin, þegar Lúsinda verður nægi-
lega stór til þess, að ég geti hætt að láta hana
vera i prinsessunáttkjólunum.”
2. kafli.
Það var enginn í barnaherberginu. Lúsinda
var inni hjá pabba og mömmu og þar við sat.
Mamma gat ekki hugsað sér að „blessað
barnið” væri eitt í barnaherberginu og ég veit
ekki, hvernig pabbi hefði farið að, ef hún hefði
ekki fagnað honum með breiðu brosi á hverjum
morgni, þegar hann fór i vinnuna.
Hún skældi, þegar hann fór frá rúminu og
Pabbi hélt hún væri að biðja sig um að koma
aftur og kyssa sig einu sinni enn og það gerði
hann.
Afleiðingin varð sú, að pabbi var of seinn i
vinnuna i marga mánuði. Hann missti alltaf af
strætisvagninum, þvi að Lúsinda vildi hafa
hann hjá sér.
Lúsinda vildi vist helzt hafa bæði pabba og
mömmu hjá sér. Hún var skelfing eigingjörn
eins og litil börn eru yfirleitt og vildi eiga það,
sem henni fannst hún eiga. Og það voru pabbi
og mamma.
,,Við verðum að láta skira barnið,” sagði
pabbi upp úr eins manns hljóði eitt kvöldið,
þegar Lúsinda var sofnuð.
,,Já,” sagði mamma bara.
,,Hvað vilt þú, að hún heiti?” spurði pabbi.
„Hvað vilt þú að hún heiti?” spurði mamma
á móti.
„Já, ég veit það ekki,” svaraði pabbi.
„Hvað segirðu um að hún heiti Guðrún eftir
mömmu minni eða Sigriður eftir mömmu
þinni?” sagði mamma.
„Ég hafði nú alltaf hugsað mér, að hún héti
út i bláinn,” sagði pabbi.
„Eins og Lúsinda?” sagði mamma hæðnis-
lega.
Pabbi spratt á fætur og stökk út úr stólnum
sinum og yfir til mömmu, sem sat á divanin-
um.
„Hvernig vissirðu það?” spurði hann ákafur.
„Hvernig vissirðu, að mig langaði til, að litla
stelpan okkar yrði skirð Lúsinda? Nei, það er
það, sem ég hef alltaf sagt: Þú <ért einstök!”
Hvað gat mamma annað gert en gefist upp?
Það er erfitt að heyra það að „einhver sé
einstakur” og reyna ekki að standa i stykkinu.
„Já, mér datt það rétt si sona i huga,” sagði
mamma og reyndi að brosa, þvi að hann hafði
aldrei langað til að eignast dóttur, sem væri
skirð Lúsinda.... „Ég get kannski látið hana
heita Lúsindu Guðrúnu eða Lúsindu Sigriði,”
hugsaði mamma. „Já, eða Guðjjúnu Lúsindu
eða Sigriði Lúsindu. Þá getur blessað barnið
alltaf skipt um nafn, ef hana langar til þess
seinna.”
Mamma bakaði og bakaði og skreytti brúna
tertu og rjómaköku. Hún kom með smákökur
og rúllutertur og brauðtertur, sem ekki mátti
setja inn i ofninn fyrr en á siðustu stundu, þvi
að slikar tertur áttu að koma heitar á borðið út
úr ofninum enda voru i þeim sardinur, ostur,
skinka, tómatar, og allskonar krydd.
Skelfing átti mamma erfitt og erfiðast átti
hún, þegar hún reyndi að troða sér i fina kjól-
inn, sem hún saumaði skömmu áður en
Lúsinda varð til.
Það var nú þetta með brjóstmálið. Ekki henti
33