Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 37

14. kafli.
Biðin virtist óendanleg og hann sá sér til undrun-
ar, að aðeins voru liðnar tuttugu minútur, þegar
hann fann væmna lykt af heitu blóði og stóreyg
vera var komin í fang hans.
Nicholas snerti votan flipann. — Halló, Blue
Skies, sagði hann hás. — Þú hefur haft mikið fyrir
því að komast í þenna heim, en þú verður bráðum
heitt elskað folald. Hann mætti augum Chapmans
og benti á líflausan skrokk hryssunnar. — Getum
við fjarlægt hana strax?
Dýralæknirinn kinkaði kolli. — Ég skal sjá um að
likið verði sótt strax. Ég held, að þú ættir að lofa
þeim litla að reyna fæturna. Þeir horfðu á folaldið
skjögra um og leita að fæðu í hálminum.
— Hérna Chapman þerraði svitann af enninu og
tók túttu upp úr vasanum. — Og settu teskeið af
þessu í hvern pela. Hringdu ef eitthvað er, en ég
held að allt verði í lagi. Hann er hinn hressasti.
Hann benti á áklæðið. Ég skal senda bíl um leið og
ég kom heim.
— Takk, ég skal segja Melissu, að þú hafir gert
allt sem hægt var, Gut.
— Hmmm. Hún róast líklega, þegar hún sér þann
litla.
— Ég vona það. Nicholas strauk litlu eyrun á dýr-
inu. — Það verður ekki auðvelt að segja henni.....
— Candy, Candy! Er allt í lagi með þig? Vertu
ekki hrædd, ég er hérna. Nicholas greip í hana, áður
en hún þaut framhjá honum inn í húsið.
— Bíddu svolítið Melissa. Ég þarf að segja þér
svolítið. Hann sá að Gaybriella hafði komið á eftir,
en hann beindi allri athygli sinni að barninu. —
Hlustaðu á mig Melissa og reyndu að skilja. Candy
var voðalega veik. Svo veik, að hún gat ekki fætt
folaldið. Hún hefði aldrei orðið frísk aftur, svo
Chapmann gaf henni lyf til að sofna. Skilurðu það,
Melissa? Ef hún hefði lifað, hefði henni liðið óskap-
lega illa og hefði heldur ekki getað lifað lengi. Þú
hefðir ekki kært þig um að henni hefði liðið illa, er
það? Hann fékk kökk í hálsinn af meðaumkun, þeg-
ar tvö stór tár runnu niður kinnar Melissu. — Elsku
barnið mitt, þú mátt ekki taka þessu svona illa með
Candy. Ég veit, hvað þér þótti vænt um hana, en
hún var svo þreytt. Hún hef ði ekki getað hugsað um
folaldið sitt sjálf. Þú verður að gera það. Þú getur
gert það fyrir hana. Komdu nú og sjáðu Blue Skies,
hann biður eftir þér. 4
Melissa lokaði augunum og stóð grafkyrr, lömuð
af sorg. Þögul tárin skárust inn í hjartarætur Nicks
og Gaybrielle. Hann sneri sér við og leit á Gay með
uppgjöf í augnaráðinu. Hann benti á folaldið og hún
tók við pelanum af Chapman, tók utan um gulbrúnt
höfuðið og stakk pelanum í munninn.
— Ekki gráta Melissa elskan mín, sagði hún. —
Nú á Blue Skies engan nema þig.
— Hann hefur alla. Hann þarf mig ekki. Ég vil
hann heldur ekki. Ég vil heldur Candy. Ég hef
eldrei viljað neinn annan, svo hvers vegna léztu
hann drepa hana? Ég hef ði passað hana og ekki lát-
iö hana deyja. Melissa sneri sér snöggt að Nick og
augun glóðu af reiði og örvæntingu. — Af hverju
gerðirðu það? Eg elskaði Candy og þú lézt hann
taka hana frá mér. Ég kæri mig ekkert um folaldið.
— Ertu alveg viss um það? Hefðirðu heldur vilj-
að, að Candy yrði veikburða og óhamingjusöm?
Hefðirðu vil jað horfa á hana þjást? Líða svo illa, að
hún hefði ekki viljað lofa þér að koma við sig?
Langaði þig til að sjá Ijósið slokkna í augunum á
henni? Candy var trygg og treysti þér og þegar tími
var til kominn að hún dæi, vildir þú halda í hana
vegna þess að þú varst ekki nógu sterk til að skilja
við hana. Nicholas leit á folaldið sem tottaði pelann
ánægt.— Raunveruleg ást er að vita hvenær maður
á að sleppa takinu, Melissa og ég held, að þú hafir
ekki elskað Candy nógu mikið til þess.
Melissa féll á kné í hálminn. — Jú, éq^ qerði það,
elskaði hana. Ég elskaði hana svo mikið, að ég vil fá
hana aftur. Ég vil ekki að hún fari frá mér. Aldrei!
— Það finnst mér mikil eigingirni af þér.
Kjökur Melissu hljóðnaði, þegar hún leit upp og á
Nicholas. Hörð orðin höfðu náð til hennar og greini-
lega sært hana. Andartak vék sorgin fyrir undrun,
sem hann hafði vakið. Hann gaf henni ekki tíma til
að segja neitt.
— Ef þú vilt ekki Blue Skies, skal ég sjá um að
hanneignistgottheimili, þarsem hann getur fundið
einhvern sem þykir vænt um hann. En Candy
treysti þér og skildi folaldið eftir í þinni umsjá og
nú svikurðu hana lika, fyrst þú vilt ekki hugsa um
það.
Melissa rétti úr bakinu og snökkti. Hún sneri sér
við og leit á f olaldið í f yrsta sinn. í því sneri það sér
að henni og horfði á hana, stórum sakleysislegum
augum, en hélt áfram að totta pelann. Loks náði
forvitnin yf irhöndinni, það sleppti túttunni og lagði
flipann í lófa Melissu. Hún brast í grát og vafði
handleggjunum um hálsinn á dauðskefldu dýrinu.
— Ég meinti það ekki, Blue Skes, það er satt, ég
meinti þaðekki. Ég vil eiga þig. Það er bara það, að
mér þótti svo vænt um mömmu þína og.... nú er hún
dáin. Hún var ekki gömul, ekki einu sinni jaf n göm-
ul og ég, en vertu ekki hræddur, ég skal hugsa um
þig og passa þig alltaf. Hún þurrkaði tárin með
hendinni og leit votum augum á Gaybrielle sem
rétti henni pelann.
— Láttu hann ekki drekka hratt. Hann er dálítið
gráðugur.
Nicholas hélt dyrunum opnum. svitinn
perlaði á enni hans. — Þetta vildi ég helzt ekki
ganga í gegn um aftur. Það er erf itt fyrir Melissu,
en það skaðar víst ekki að kynnast lífinu, meðan
maður er að mótast.
— Mér fannst þér takast þetta vel. Þú varst
kannsKe dalitið harður, en varla var hægt að búast
við öðru. Satt að segja komstu mér á óvart. Gaybri-
elle gekk til hans og lagði olnbogana á girðinguna.
Hann kveikti i sígarettu og dró d júpt að sér reyk-
inn. — Þú þekkir ekki allar hliðar á mér.
Þau gengu saman yfir túnið heim að húsinu. —
Þessi athugasemd um að sleppa takinu á réttum
tima réði úrslitum.
Framhald.
37