Heimilistíminn - 28.10.1976, Page 6

Svanasöngur
Einu sinni bar svo við i Norðtungu i
Borgarfirði, að enskur maður var að
veiða i Berghyl i Þverá, sem er þarna rétt
við túnfótinn.
Runólfur Runólfsson bókbindari bjó þar
þá. Hjá honum var strákur að sunnan,
sem hét Vilhjálmur. Hann var nú alltaf
kallaður Villi, duglegur strákur og ákaf-
lega fljótur að hlaupa.
Runólfur sendi Villa niður að ánni til að
bjóða þeim enska kaffi og pönnukökur.
Hann þáði það og hélt á stönginni heim að
húsi. Svo drakk hann kaffið. En þegar
hann hafði kvatt húsbændur og ætlaði að
taka stöngina, þá var Villi að reyna hvað
stöngin gæti svignað. Hann hrökk við,
þegar sá enski kom, beygði toppinn of
mikið, svo að hann brotnaði. Nú ætlaði
Englendingurinn að þrifa strák og dusta
hann til. En sá stutti var snar i snúningum
eins og venjulega. Hann hljóp að hlandfor,
sem var rétt hjá fjósinu og yfir hana.
Þessi for var með þaki úr járnplötum og
ekki traust, Sá enski hljóp Ut á plöturnar.
En spækjumar, sem héldu þeim uppi,
brotnuðu. Og sá enskí hékk þarna á forar-
brúninni og gat ekki komist upp. Enda
þrengdu járnplötur og brotnu f jalirnar aö
honum.
Villi hljóp nú til Runólfs og sagði, að
veiðimaöurinn hefði dottið i hlandforina.
Þá brá bóndi við og dró hann úr þeim fúla
pytti.
En hvaðheldur þú að sá enski hafi gert.
Hann fór i vasa sinn, náði i peningaseðil
og gaf Villa.'Þá hló Runólfur og sagði:
„Ekki veit ég fyrir hvað þú færð þessa
peninga, Villi minn. Varla fyrir það að
narra karlinn i forina.”
En þaö væri synd að segja, að allir þess-
ir Englendingar væru útausandi. Ýmsir
voru hreinsustu nánasir. Einu sinni þurfti
einn þeirra að koma bréfi til Reykjavikur.
Túlkurinn gat loksins fengið fátækan
mann til þessarar sendiferöar. Hann varö
sjálfur aö leggja sér til hesta og nesti. Þá
varð aö fara landleiöina. Um annað var
ekki að tala. Bréfinu kom hann tii skila.
En sá enski neitaöi að borga sendiferðina.
Sagði, aö póststjórnin ætti að borga. Og