Heimilistíminn - 28.10.1976, Side 8

Frá Hvftá I Borgarfiröi.
getur brugöiö sér i allra kvikinda liki.
Jafnt láös og lagar dýra.”
„Hefur þú séö nykur?”
, J?aö er af og frá. Og aöeins einn mann
hefi ég þekkt, sem sagöist hafa séö hann.
Þaö var hann Jón, sem álftin var næri1!
búin aö drepa. En hann var nií dálitiö ýk-
inn stundum. Sérstaklega, þegar hann
talaöi um skotfimi sina.”
„Sagöir þú aö álft heföi nærri veriö búin
aö drepa mann?”
„Já, þaö er vist og rétt. Þetta skeöi of-
arlega i Borgarhreppi, ekki langt frá
Litla-Fjalli. Þar eru vötn og forarflóar.
Jón var oft aö snudda til og frá og leita
aö eggjum. Svo frétti hann, aö álft heföi
orpiö viö eitt vatniö. Hann slamsaöist
þangaö og fann hreiöriö. Ekki var auövelt
aö komast aö þvi. Flóinn var svo fúinn.
Hann skreiö þangaö og ætlaöi aö taka
eggin. En þá reöist álftin á hann. Baröi
hann meö vængjunum og beit hann i nefiö.
Jón sagöi, aö álftin heföi nærri veriö bú-
in aö drepa sig og þaö eitt heföi hjálpaö,
aö hann haföi flugbeittan hnif i buxnavas-
anum. Hann náöi honum og gat banaö
fuglinum. En illa útleikinn var Jón og
sáriö á nefinu var lengi aö grda. Og mér
er sagt, aö hann sækist ekki eftir aö taka
álftaregg siöan þetta kom fyrir.”
„Gunna min góö, segöu mér eina sögu
um skotfimi Jóns.”
„Þaö skal ég gera. En meö skilyröi þó.
Þú mátt ekki hafa hana eftir mér. Ég vil
ekki láta bendla mig viö rausiö úr honum
Jóni.
Allra sizt vil ég, aö hann Kristján frétti
þetta. Hann er vis til aö segja karlinum
þaö. Og svo er hann til með aö láta þetta I
blöðin. Ég ætla ekki aö láta þessa útlend-
inga sproksetja mig. En nú skal ég segja
þér eina af uppáhalds sögunni hans:
Pabbi skaut oft rjúpur, þó aö rigning
væri. Þá lét hann mig hafa hrip eöa þá
bara meis úr fjósinu á bakinu. Svo gekk
ég annars vegar i dalnum en pabbi hins
vegar. Skaut hann allt á flugi og hallaöi
þvi svo til, aö rjúpurnar duttu steindauöar
ofan i meisinn.
Þegar ég fór aö fara meö byssur og var
oröinn nokkuö vel æföur aö skjóta á flugi,
fórum viö pabbi einn rigningardaginn á
rjúpnaveiöar meö sinn hvom meisinn á
bakinu.
Ég var svo óheppinn, aö þrjár fyrstu
rjúpurnar, sem ég skaut, duttu allar ofan
á höfuö pabba og skondruðu svo I meisinn.
En pabbi várö þá reiöur og henti meisn-
um. Ég áttaöi mig ekki á, aö heldur var
lygnara, þar sem pabbi gekk. Undir
kvöldið var ég búinn að finna þetta út. Og
þá skaut ég rjúpu á flugiog hallaöi þvi svo
til, aö hún datt ofan á rassvasa pabba. Þá
sagöi hann: „Þetta var nú bara vel gert,
Nonni minn.”
Norðanáttina lægöi ekki um kvöldiö,
eins og ég haföi vonaö. Gunna var hjá mér
allan daginn. Undir kvöldiö kom hópur af
hestum til okkar. Þar var Krummi, gælu-
dýriö hennar Gunnu. Hún kallar á hann og
á augabragöi kemur hann skokkandi til
hennar. Hin hrossin hlaupa burtu meö
hvli og rassaköstum: „Þau eru veöra-
vond,” segir Gunna.
Hún kallar til min og biöur mig aö koma
meö brauöbita handa Krumma. Ég geri

8