Heimilistíminn - 28.10.1976, Blaðsíða 33

og heimilisfang, um leið og hún lítur kurteislega á
úrið. Fleiri sýningarferðir eru eftir. En þegar hún
hefur opnað út á eldhússólpallinn, og þær standa
þar og horfa niður á glæsilegt, rautt og hvítt f jósið
á túninu fyrir neðan, getur hún ekki látið vera að
segja frá því þegar faðir Selmu Lagerlöf byggði
það.
— Jú-ú, hann ákvað að það ætti að verða glæsileg-
asta f jósið í héraðinu. Það átti að vera eins og kross
i laginu, og vera múrað í hóif og gólf og rúma
a.m.k. fimmtíu kýr. Það vantaði eiginlega bara
hvelfinguna til þess að það liti út eins og kirkja,
sagði Selma Lagerlöf.
Bodil hlustar og verður enn gripin af glaðlyndi og
stórbrotnum töfrum liðsforingjans góða, tekur út
með honum þegar múrsteinn, sem hann er búinn að
leggja, hrynur, og gremst þrjózka hans, þegar hann
neitar að hlýða góðum ráðum og byggja á öruggari
stað, sér hvað það er geðveikislegt að fá lánað f é til
að leggja í fyrirtæki, sem þetta og kinkar þó kolli af
ánægju, þegar dyrnar á f jósinu opnast og kýrnar
tinast hægt inn, ein af annarri...
Hún þakkar frú Haraldsson brosandi fyrir og
gengur niður hlíðina til að skoða þetta furðuverk
nánar. Hún sér þegar, að hér er eiginlega um að
ræða tvö sambyggð hús, stóra rauðmálaða hlöðu og
hvítt krosslaga f jós úr steini.
Hrukkóttur, veðurbarinn maður stendur allt i
einu fyrir framan hana, eins og álfur, hann brosir
vingjarnlega tannlausum munni og hún lætur í Ijós
undrun yf ir því, að enn skuli rekinn landbúnaður og
stórt kúabú á Marbakka.
— Jú, svosannarlega. Stofnunin rekur búið, eftir-
litsmaðurinn býr hérna skammt f rá. Allt er eins og
það var meðan ungf rú Lagerlöf var á líf i, hún vildi
hafa þetta svona. Hún var svo hrif in að dýrum, að
það var með eindæmum.
En þessi vingjarnlega, ókunnuga kona grípur
æst í óhreinna skyrtuermi hans.
— Þarna! hrópar hún. Þarna eru tveir.
— Rauðu kettirnir? Jú-jú. Þeir fara að verða
reglulega stórir og fallegir?
Bodil starir vantrúuð á kettlingana, eins og hún
hefði aldrei séð svona háfættar kisur. En hún hef ur
heldur aldrei séð ketti, sem likjast þessum. Ekki
einu sinni litmyndir Jónasar hafa látið þá njóta
réttar síns. Hún hafði gert sér í hugarlund að þeir
væru bröndóttir og gulrótarlitir eða eitthvað í þá
áttina. En kelnu kattabörnin tvö, sem þessa stund-
ina voru að eltast við hvort annað og skuggana
sina, eru mun rauðari, ekki tómatrauðir, heldur
eins og haustlaufið, sem lá í grasinu, eða eins og
tveir Ijósrauðir blóðflekkir á hreyfingu. Feldir
þeirra eru mjúkir og glansandi, augun gul eins og í
rándýrum. Þeir eru mjög fallegir.
— Hve... hve margir eru þeir.
— Þeir voru nú f imm í upphaf i, en þeir hafa notið
kvenhylli og hafa horf ið smám saman. Stúlka, sem
var hér á bænum til að sýna ferðamönnunum stað-
inn - varð svo vitlaus í þeim að hún stakk af með tvo
þeirra í töskunni.
— Tvo kettlinga? í einu?
— I einu. Já. Það er víst. Hún var með köflótta
tösku, og stakk þeim niður í hana, báðum tveim. Sá
sem var ofan á tróð á hinum sem var undir, það er
eins satt og ég stend hér..,
— Blá og rauðköflótt taska.. En þá... þá hefur
þetta verið Ingalill!
— Já, það hét hún einmitt. Falleg var hún... og
alltaf svo glöð og skrafhreyfin...
— Með tvo ketti! Hvert í ósköpunum ætlaði hún
með þá?
Við þessu fær hún raunar ekkert svar, hvort sem
því er um að kenna, að minni gamla mannsins er
ekki alveg að treysta, eða út af fyrir sig þeirri
sennilegu ástæðu, að Ingalill haf i ekki trúað honum
fyrir áformum sínum.
Hún gengur hugsandi að bílastæðinu, en þörf
hennar fyrir einveru veldur því að hún gengur
lengra út eftir veginum. Óafvitandi gengur hún
sama spölinn og skáldkonan var vön að ganga á
gamals aldri, frá herragarðinum til suðurs - að
steininum, sem kallaður er því táknræna nafni
Hvíldarsteinn. Hann er í laginu eins og djúpur sóf i,
og freistar vegfarenda til að hvílast um stund, og
ekki dregur það úr, að hann stendur í brattri hlíð
með skóginn að baki og uppgróinn dal framundan,
kyrrðin og útsýnið er hvort tveggja stórkostlegt.
Bodil sezt í þægilegt steinsætið, hallar sér aftur á
bak og reynir að muna sagnir og ímyndanir, sem
Selma Lagerlöf tengdi þessum stað. Draugurinn i
hlíðinni þar sem hvildarsteinninn er kemur fyrst
fram i hugskotið.
Ekki einu sinni myrtur og brotlegur prestur,
klæddur skósíðri hempu með höfuðið í höndunum,
megnar að fylla hana sama skelf ingarhrolli í björtu
sólskini og á tunglbjartri nóttu, hún víkur honum í
huganum til að rýma fyrir einhverjum ástföngnum
skötuhjúum, en hverjum? Prestdóttur frá Mar-
bakka. Þunglyndum, ungum manni.
— Já, það var einmitt hér, sem Liljecrona bað
ungfrú Maju Lisu.
Bodil hefði ekki getað orðið hræddari þótt háls-
höggni presturinn sjálfur hefði birzt henni. Hún
hafði ekki heyrt neinn nálgast og sízt hefði hana
dreymt um að einhver kæmi beint út úr skóginum
að baki hennar. Skelfingin breytist í undrun, þegar
hún kemur auga á þann sem hafði talað.
Það er kona um fertugt, grönn, svarthærð,
brúneygðog mjög glæsileg. Hún hefði fallið vel inn í
umhverfið í Öperukjallaranum eða í frumsýn-
ingargrúanum í Oscar-leikhúsinu, þótt hún vekti
jafnvel þar vissa athygli vegna útlitsins og áber-
andi einfalds og dýrs klæðnaðar síns. En þar sem
hún stendur i skógarjaðrinum í þröngum, hvitum
ermalausum ullarkjól með fölgræna jaðihálsfesti
og í fölgrænum slönguskinnsstígvélum, virðist þó
sem hún eigi heima þarna í skóginum í hlíðinni við
Hvíldarstein.
Hún sezt á steinbekkinn við hlið Bodil, sem horf ir
með öf und á sólbrennda húð hennar og svarar dálít-
ið rugluð:
— Liljecrona....þaðvar Daníel Lagerlöf, föðurafi
Selmu?
— Já, Hvíldarsteinn var augljóslega vinsæll stað-
,33