Heimilistíminn - 28.10.1976, Page 34

ur til stefnumóta fólks, sem var að draga sig sam-
an.... þegar á þeim tíma.
Hún hefur þægilega rödd og talar ekki mállýzku
héraðsins, en þó dálítið syngjandi.
— Þegar á þeim tíma? Eigið þér við að hér biðli
menn til kvenna enn í dag.
Já það er auðvelt að hugsa sér Ingulill hér á hlýj-
um sumarkvöldum með karlmanni, óþekktum
manni, sem hún getur ekki gert sér í hugarlund
hvernig lítur út...
— Nú, hvort mörg bónorð eru borin upp hér veit
ég ekki. Rödd hennar er hvort tveggja í senn háðsk
og angurfull. Svíar eru áreiðanlega hættir að biðja
sér kvenna. Þeir bjóðast til að koma með til borgar-
dómara, í algerri nauðsyn. Og stundum gera þeir
það ekki einu sinni.
Hún er hringlaus. Ef til vill veitir hún athygli
laumulegu, forvitnislegu augnaráði Bodilar, þvi
hún bætir hreinskilnislega við:
— Ég hef átt heima í mörg ár í Frakklandi. Nú er
ég skilin og komin aftur hingað, en það er svolítið
erfitt að aðlagast sænskum aðstæðum á ný.
Prakkaralegt bros lýsir upp magurt, dökkt andlit
hennar.
— Og samkvæmt þessum aðstæðum ætti ég
auðvitað ekki að hafa ávarpað yður án þess að
kynna mig áður. Pardonnez-moi! Ég heiti
Samzelius, Madeileine Samzelius.
— Bodil Odén...Merkir það, að þér séuð skyldar
majorsfrúnni í Gösta Berlings saga? Það er að
segja ekki fyrirmyndinni, heldur hinni raunveru-
legu, uppdiktuðu Samzelius majorsfrú?
— Frekar majornum þeim leiðindapoka. Finnst
yður það eitthvað til að hrósa sér af ? En hvað sögð-
ið þér að þér hétuð? Þér eruð þó ekki skyldar...
skyldar....
Bodil snýr sér áköf að henni, og nær að greina
svipinn á súkkulaðibrúnum augunum. örsnöggan
glampa, sem bar vott um óvissu og efa. Síðan var
augnaráðið strax rólegt aftur. Forhengið var dregið
niður og faldi alla leyndardóma.
Og það eru leyndardómar, það er Bodil allt í einu
sannfærð um.
— Skyld hverjum?
— Henrik Odén frá Filipstad.
En það var ekki það, sem hún ætlaði að spyrja
um, hreint ekki.
— Jú. Hann var faðir minn... að því er ég man
rétt.
— Hann var tíu árum eldri en ég, segir Madeleine
Samzelius, og ég var ofsalega ástfangin af honum.
En ég var ekki einu sinni orðin f jórtán ára og var
auk þess með stritt svart hár og grindhoruð eins og
sveltur sígaunakrakki. Hann tók etkki einu sinni
eftir því að ég væri til og trúlofaðist forríkri stúlku
frá Norrlandi... já, það hlýtur að hafa verið móðir
yðar. Hún dó ung, ekki satt?
— Þegar ég fæddist.
— Og nú er Henrik líka dáinn. Það var hræðilegt
slys, ég las um það i sænsku blöðunum. Og þá urðuð
þér einar eftir með lítilli systur.
Það er eins konar eðlishæf ileiki að geta logið og
blekkt alveg eðlilega. Sumir fá þennan hæfileika i
34
í vöggugjöf, en aðrir geta aldrei áunnið sér hann.
Og þaðer sannarlega ekki Bodilar sterka hlið, Ijóst,
fíngert hörund hennar kemur venjulega strax upp
um hana, en nú svarar hún skyndilega án þess að
stama eða roðna:
— Já. Og vitið þér hvað, f rú Samzelius, ég held að
þér haf ið hitt hana hér í Vermalandi í sumar.
— É... ég? Brún augun opnast ofurlítið, það er
allt, Nei, hvers vegna haldið þér það?
— Þaðvareitthvaðsemhúnskrifaði mér. En það
getur verið að ég hafi misskilið hana.
Sér til mikillar ánægju sér hún, að hin glæsilega
Madeileine er ekki eins örugg og áður. Augnaráð
hennar verður hvarf landi og hún f itlar taugaóstyrk
við græna hálsfestina. Síðan rís hún á fætur og
kallar hárri röddu inn í skóginn:
— Sintram! Sintram! Flýttu þér nú, mamma
bíður, við ökum áfram!
Til þess aðalltværi ístil hefði... ef ekki djöfullinn
sjálf ur eða staðgengill hans frá Fors, þá að minnsta
kosti skelf ilegur svartur hundur átt að hafa komið
þjótandi út úr skóginum.... hundur með logandi
auguog gneistafjúk úr munninum. Raunar kemur
hvirfilvindur og iþokkabótrauður hvirf ilvindur, en
hann er bæði skemmtilegur, mjúkur og kelinn, og
tekur því fúslega þegar konan tekur hann í hvítt
fang sér og ber hann niður þjóðveginn.
Bodil situr á Hvildarsteini og starir á eftir þeim.
Hvað hefur Madeileine Samzelius fengið þennan
rauða kettling? Frá gamla, óhreina manninum á
Marbakka... eða f rá Ingulill? Það er ekki fyrr en of
seint að hún tekur til fótanna og hleypur hrasandi
niður hlíðina þangað til hún móð og másandi er-
komin fyrir beygjuna og rétt sér sítrónugulan bíl í
fjarska, sem stefnir í suðurátt.
Þún þrammar luntalega aftur í átt til Marbakka,
en nú gengur henni allt í óhag. Gamli maðurinn er
horfinn, hrokafulli stúdentinn er horfinn, og frú
Haraldsson hefur aðeins tíma til að sinna hópi
dugnaðarlegra norskra soroptimista. Hún ekur til
Sunne og borðar þar brauð með lifrarkæfu og
drekkur bolla af vondu kaffi, seinni hluta dagsins
ver hún í Rottneors garðinum án þess að gera sér
Ijóst i hvað tíminn fer. Eins og í þoku sér hún Ijós-
græna grasfleti, skuggsæl trjágöng, vínviðinn við
húsagynni Gösta Berlings og kavallerana, alltof
margar höggmyndir, heila bekki af skólanemum
með transistorútvörp og dugnaðarlegar verzlunar-
konur frá Osló. En ferðamennirnir hverfa smátt og
smátt, septemberloftið verður svalara, og þegar
Bodil situr í hnipri við fótstall hinnar einkar eðli-
legu brjóstmyndar Arvids Backlunds af Selmu
Lagerlöf, uppgötvar hún... að hún skelf ur af kulda í
þunnu bláu draktinni, og hvernig baráttuhugurinn
vellur upp úr henni að nýju. Hún er í óðaönn að gera
áætlanir um hvað hún ætlar að taka sér fyrir
hendur á morgun.
Hún ætlar að finna menntaskólanemann frá
Karlstad, sem var í herbergi með Ingulill á
Marbakka.
Hún ætlar hvaðsem það kostar að hafa upp á Ijós-
hærða stúdentinum kaldhæðna, Berger.
Hún ætlar líka fyrir hvern mun að reyna að