Heimilistíminn - 28.10.1976, Page 16

Gríma:
HUGDETTAN
Ég veit ekki hvers vegna ég fékk þessa
hugmynd meö kaffistofuna. Kannske
vegna þreytu á stjórnsemi annarra.
Kannske meöfætt ráöríki. Löngun til þess
aö vera ööruvisi en f jöldinn? Vera bara ég
sjálf. Ekki númer á vinnukorti, stimpla
miginnkl. þetta, útkl.hitt. Þaö sama dag
eftir dag.
Gjöriö svo vel frú. Þvi miöur frú, viö
höfum aöeins þessa gerö núna.
ópersónulegt kurteisishjal frá morgni til
kvölds. Trygg vinna. Auövitaö, 15’ára
starf, oröin verzlunarstjóri, enginn myndi
ýta mér til hliöar. Endalaust bros framan
leigendurna, starfsfólkiö,
viöskiptavinina. Brosa og brosa, þar til
andlitiö var oröiö stift, af eilífu helvftis
brosi.
Andvarpandi af feginleik hvert kvöld,
þegar ég opnaöi huröina aö ibúöinni
minni. Hita mér hressandi kaffisopa, sezt
I þægilegan stólinn, kveikja á útvarpi eöa
set góöa plötu á plötuspílarann, lyfti
sárþreyttum fótum upp á skemilinn,
slappa af og nýt hvildarinnar. Áhyggju-
laust lif. En hvers konar lif?
Ég átti góöa ibúö, litinn bil, haföi nóg
fyrir mig.
Hvers vegna lét ég mér þaö ekki lynda?
Ég heyröi lykli snúiö I útihuröinni, Dóra
var aö koma heim, haföi veriöaöspila viö
„gamla fólkiö”, eins og hún oröaöi þaö.
Eina ástriöan, sem ég haföi oröiö vör
viö hjá þessari heiöurskonu. Dóra var
eins og nokkurs konar alltmögulegt hjá
mér, húshjálp, félagi, ráögjafi og kokkur.
Ég haföi fengiö hana á TOMBOLU, I
fullri alvöru.
Af einhverri tilviljun haföi ég fariö á
hlutaveltu hjá góögeröarstofnun
nokkurri. Ekki vegna manngæzku, ég er
gjörsneydd henni, heldur álpaöist ég bara
þarna inn, keypti nokkur númer, vann
auövitaö ekkert. Þegar út kom, reyndist
þröng á bilaplaninu, ég ekki nema I
16
meðallagi góöur bilstjóri, svo ég bakkaöi
bara, án umhugsunar, rankaöi viö mér
við ógurlegt öskur, (raddlaus er Dóra
nefnilega ekki). Fyrir aftan bilinn lá kona
og gat sig ekki hreyft.
Ef eitthvaö slikt heföi hent ykkur, getið
þiö ef til vill skiliö mig,
í ofboöi hljóp ég aö næsta sima og fékk
aö hringja á sjúkrabfl og lögreglu, sem
ótrúlega fljótt komu á vettvang.
A slysavarðstofunni eru þeir svolitiö
seinni til, aö lokum kom þó rööin aö okkar
sjúklingi. Undinn ökli, og brotinn
handleggur. Sjúklingurinn mátti fara
heim, þegar gert haföi veriö aö sárunum.
En þá vandaöist nú máliö. Dóra bjó ein, I
litlu herbergi, sem borgin leigöi henni.
Hún var nefnilega hálfgeröur öryrki.
Ég settist niöur og lagöi höfuöiö I belyti.
Ég haföi valdiö þessu slysi. Guöi sé lof
fyrir þaö, sagöi þessi búálfur minn jafnan
siöan.
Endirinn varö sá, aö ég tók Dóru meö
mér heim, og þar dagaöi hana uppi. Gott
fyrir báöar aö mörgu leyti. Ég löt viö
matselda lla, en hún listakokkur. Hún var
hrædd við einveru, vinafá og smágölluö I
skapi, fór ógjarna alfaraveg, en hún
bakaöi heimsins beztu vöflur.
Ég kom meö VIsi, blés hún út úr sér um
leiö og hún losaöi sin 216 pund viö þá
þvingun, sem yfirhöfnin óneitanlega var.
Þakka þér fyrir Dóra mln.sagöiég. Þaö
er nú eiginlega ég sem ætti aö muna eftir
blaöinu.
Þú ert ekki aö segja þetta I fyrsta skipti,
ásakandi tónninn var ekki I samræmi viö
hlýlegan svipinn. Dóra gætti mln meö
sömu umhyggju og ljónynja unga sinna,
og vei þeim, sem reyndu aö gjöra mér
tilveruna erfiöa.
Ég fletti blaöinu umhugsunarlaust.
Allt I einu rak ég augun I auglýsinguna.
Lltið hús til sölu, þarfnast viögeröar,
hentugt fyrir þá, sem vilja stunda smá
veitingarekstur. Upplýsingar gefur SS I
slma 00000 eftir kl. 7. e.h. I kvöld og næstu
kvöld.
Ég veit ekki hvaö þaö var, sem greip
mig.
Ég las aftur og aftur þessi fáu orö.
Veitingarekstur var nokkuð, sem ég
haföi aldrei komiö nálægt. Haföi ekkert
vit á.
Eigum viö aö setja á stofn kaffistofu,
Dóra? kallaöi ég til Dóru, sem farin var
aö gæla viö pottana I eldhúsinu
Setja á stofn hvaö?
Kaffistofu.
Kaffistofu? Viö?
Já, auövitaö við.
Ertu aö grlnast? Andlit Doru var tor-
tryggnin uppmáluö.
Llt ég út fyrir þaö?
Það hnussaði I þeirri gömlu. Þú ert nú
ekki alltaf sakleysiö sjálft.
__Ég leit á klukkuna, ekkertgeröi til þó aö
ég hringdi.
Hrjúf karlmannsrödd svaraöi. Jú, þetta
var rétt númer. Aö fá aö sjá þaö?
Þaö var svo sem allt I lagi. Mátti ég
koma núna?
Þvl ekki þaö, þaö var ekkert til
fyrirstööu eftir svo sem hálftlma.
Ég fór fram I eldhúsið, fékk mér meira
kaffi, kveikti I nýrri sigarettu og blés frá
mér þykkum reykjarmekki.
Þú drepur þig á þessum reykingum,
fullyrti Dóra.
Helduröu svo sem aö þú veröir eillf?