Heimilistíminn - 28.10.1976, Page 17

Ég leik mér að minnsta kosti ekki að
heilsunni, svaraði hún.
En fitan? spurði ég. Setzt hún fjær þínu
hjarta en almennt gerist?
Það þykknaði i verndaranum.
Er ég kannski of þung á fóðrum?
Þú vinnur fyrir þínu og vel þaö, enda
veiztu, að ég má ekki missa þig. Nú áttu
að vera uppistaðan i veitingarekstri.
I hverju?
Veitingarekstri. Farðu i kápu og komdu
með mér i bfltúr.
En maturinn? Ég er byrjuð að elda.
Hættu þvi þá. Ég notaði viljandi
ákveðnari tón en vant var.
Dóra leit ihugandi á mig. Andlit hennar
lýsti undrun, eitthvað sem minnti á
spurnarsvip. Þegjandi tók hún strauminn
af plötunni, þreif kápuna af herðatrénu og
tróð sér i hana.
Hún sat þögul við hliðina á mér. Ég var
ekki eins og hún óskaði að þessi sinni.
Göturnar voru blautar, regnið lamdi
bilrúðurnár, gangandi vegfarendur flýttu
för sinni eftir beztu getu.
Keyrðu nú ekki á neinn. Dóra gat ekki
dulið ótta sinn lengur. Var aldrei örugg
með mér i bfl.
Hrædd við keppinaut? spurði ég.
Ekkert svar. Þetta var móðgandi
spurning, ég mátti ekki ganga lengra að
sinni.
Loks komumst við á áfangastað.
Ótal fjölbýlishús, gráar drungalegar
blokkir. Stór verzlanasamstæða á neöstu
hæð einnar þeirra. Breið malbikuð gata,
sjórinn á aðra hönd. Brimið myndi
áreiðanlega skvettast upp á götuna við
viss tækifæri.
En hvar var þetta hús, sem ég var aö
leita að?.
Sérðu nokkurt hús? spurði ég Dóru.
Hús? Er ekki nóg af húsum hérna?
Ég meina ekki blokkirnar, ég meina
hús.
Orlitlu neðar i götunni kom ég auga á
húsið. Glæsileg bygging gæti það vist ekki
talizt. Litið, þó tvær hæðir. Gamalt
steinhús eins og þau gerðust upp úr alda-
mótunum.
Einnig það var grátt. Stórar skellurnar
sýndu, að málning var nokkuð sem aldrei
hafði verið ofnotuð hér.
Komdu, sagði ég við Dóru. Nú notaöi ég
skipunartón, sem ég vissi að ekki féll i
góðan jaröveg.
Samt kom hún, einmitt þaðsem ég haföi
vonað, að hun myndi ekki gera.
Við gengum að dyrunum, framhjá
litlum reit, þéttur arfi þakti mold, sem
einhvern tima hafði verið ætluð blómum.
Dyrabjallan virtist óvirk, svo að ég
notaði handaflið. Marrið i hurðinni var I
samræmi við útlitið.
Aldinn gráhöfði birtist i gættinni,
skeggbroddar gáfu til kynna bitlitla
rakvél. Þó virtist hann hafa gert heiðar-
lega tilraun.
Gott kvöld, ég reyndi að sýna mina
skástu hlið. Ert þú eigandinn?
Svo á það vist að heita. Röddin var sú
sama og i simanum.
Inni var allt I stil við útlitið. Loftið
þungt. Sambland af reyk, mat og
óhreinindum. Nokkuð rúmgóður salur
með átta borðum, ef til vill þritugum, en
borö voru það þó. Stólarnir máske annar
árgangur, eldri, reyndari. Dálitill
hálfmáni átti að tákna afgreiösludisk,
óhreinindi og loftleysi gáfu til kynna
vanmátt og smekk hins aldna. Eldhúsið á
bak við bar sama svip.
Efrihæðin átti að heita ibúð. Fjögur litil
herbergi, stiginn ótrúlega traustur miðað
við annað. Sennilega vel byggt I upphafi.
Hvað á þetta að kosta?
Hann leit á mig, vantrú lýsti sér I
svipnum.
Upphæðin var ekki i samræmi við
annað hér, enda saup Dóra hveljur.
Karl leit á hana með hálfgerðri fyrir-
litningu, ásamt ugg.
Er það hún sem kaupir?
Það er enginn búinn að kaupa neitt. Ég
vildi ekki að Dóra yrði fyrir rætni.
Einhvers staðar verö ég að vera, hann var
I vörn.
Dugar þér ekki þriggja herbergja ibúð?
Skipt á sléttu?
Nú var röðin komin að Dóru að verjast.
Þú ætlar þó ekki að láta ibúðina OKKAR
fyrir þetta? Hafi hún nokkru sinni staðiö
agndofa gagnvart hugdettum minum, þá
var það nú.
Er það sæmileg ibúö? Hann setti upp
viðskiptasvip.
Sæmileg? Það hnussaði i Dóru. Hún var
auðsjáanlega tilbúin aö borga fyrir sig.
Kallirðu þetta sæmilegt, þá er hún höll.
Mætti lita á hana? Náðugt svar hans
skemmti mér.
Við ókum heim til min. Ég dró andann
léttar, þegar ég kom inn I hreina og vist-
lega ibúðina.
Nágrannar mínur myndu sjálfsagt ekki
senda mér þakkarkort um næstu jól. Allir
töldu mig ruglaða. Húsbændur minir
gerðu sitt, þegar ég sagði upp. Vinnu-
félagarnir reyndu að telja mér hughvarf.
Aumingja mamma beitti sinum
taltækjum til hins ýtrasta, að lokum var
Dóra farin að verja mig, þar sem hún
mátti segja, var ekki allra réttur.
Hvað verður um mig? Það var Óli sem
spurði að þessu sinni.
Ilann var nokkurs konar erfðagóss.
Hafði snúizt i ýmsu i fvrirtækinu, sem ég
vann hjá, meðan eldri maöur starfaði þar.
Að honum látnum erfði ég Óla. Margur
kallaði hann kjána. Það var mis-
skilningur. Óli vissi lengra nefi sinu, hafði
bara sinn hátt á hlutunum.
Þú verður innkaupastjóri hjá mér,
sagði ég.
Brosið sem ég fékk, fullvissaöi mig um,
að ekki yrði ég snuðuð, ef hann gæti
nokkru ráðið.
Ekki var Dóra alls kostar ánægð með
þessa ráðstöfun mina. Þótti sem Óli
myndi verða okkur til litils sóma, enda I
hjarta sinu heldur andvig hinu sterkara
kyni
Þið giftið ykkur einn góðan veðurdag,
sagði ég huggandi. Þá skal ég halda
dýrlega veizlu. Myndarlegt par, þú getur
næstum haft hann i vasanum.
Ekki fer þér aftur, maöur skyldi halda
að þú værir einhver stórlax.
Er ég kannske ekki stórlax? Eg reyndi
að móðgast.
0, jæja. Allir telja þig hálfklikkaða.
Hún leit á mig með móðurumhyggju.
Sem betur fer, svaraði ég. Þá fyrst veit
ég að ég er einhvers virði.
Ótrúlega vel gekk okkur að standsetja
húsið. Kraftaverk hvað vatn og sápa
ásamt hreinu lofti og málningu geta gert.
Varla þarf ég að taka það fram, að ég
keypti húsið.
Kari fékk ibúöina. Engin furða þótt
fullvita fólk undraðist.
Billinn fór, mig vantaði bæði iðnaðar-
menn og málningu.
Hvernig ætlarðu að komast af billaus?
Það var nokkuö, sem Dóra ekki skyldi.
Kaupihjól handa okkur Óla, svaraöi ég.
Ég bakka varla á nokkurn á þvi
Undirhaka Dóru huldi örlitið meira af
hálsmáli kjólsins. Það vissi sjaldan á gott.
Við fáum okkur annan betri, áöur en
langt um liður, Dóra min. Ég reyndi að
bæta fyrir gálaust tal mitt.
Húsið fékk rústrauðan lit. Þakið
svartan og gamaldags útskurðurinn
sömuleiðis. Húsiö hafði i upphafi verið
skreytt með sliku, bæði yfir kvistunum og
útihurðinni. örlitla rönd undir þakskeggi
og gluggapósta málaði ég beinhvita,
einnig litla plötu yfir útihurð.
Hvað segja vinir og
nágrannar, þegar konu i góðri
stöðu dettur i hug að gefa frá
sér örugga vinnu og góða ibúð
og setja á stofn kaffistofu niðri
við höfn? Um slikt uppátæki
fjallar smásagan að þessu
sinni, en hún er eftir islenzka
konu, sem ritar undir
dulnefninu Grima.
17