Heimilistíminn - 28.10.1976, Side 18

A þessa plötu málabi ég siðan skirum
stöfum nafnið „HRAFNSHREIÐRIÐ.
Alveg gekk ég fram af búálfinum
minum með slikri nafngift, raunar
fleirum. Það voru vist engir ánægðir meö
þetta nafn, nema við Óli.
Við reyttum arfann úr reitnum.
keyptum nokkra birkiplöntur, settum I
þennan niðurlægða „garð” Fáeinar
stjúpur gáfu heimilislegan blæ, og þarna
stóð svo þessi furðulega þrenning, við
heimilisfólkið, og dáðumst að handa-
verkum okkar.
Þú virðist svo sem nógu brött, sagði
mamma, þegar hún kom i skoðunarferð.
Húsnæðislaus, billaus og atvinnulaus.
Hvað heldurðu að verði úr þessum rekstri
þinum með tvo vesalinga.
Húsnæði hefi ég nóg, sagðiég. Það Iekur
ekki, og vesalinga hef ég enga.
Aldrei hafði mér dottið I hug, að ég væri
jafnvinsæl og raun bar vitni. Vinnu-
félagar minir héldu mér samsæti. Kvöddu
mig með, að ég held, falslausri vinsemd.
Húsbóndi minn fyrrverandi þakkaði mér
vel unnin störf i næstum hjartnæmri
ræðu. Ég hafði stungiö þvi að einum vel-
viljuðum félaga minum, að Óli ætti einnig
þakkir skyldar, hann var búinn aö
sniglast þarna lengur en ég.
Hann fékk lfka sina tölu, og brosti svo
breitt, að vinstri augasteinninn, sem
alltaf hafði verið óþarflega hægri-
sinnaöur, hvarf alveg inn undir nefiö.
Inga, sem unnið hafði meö mér, öll
þessi 15 ár, dró upp vasaklút, hún var
dálitiö voteygö, þyrfti kannske bara að
fara til augnlæknis.
Auðvitaö gleymdiég öllum vasaklútum,
en bögglaðist þó við að standa upp og
þakka fyrir samveruna og þennan sóma,
sem okkur Óla var sýndur. Ferfalt
húrrahróp kvað við, er ég tilkynnti, að
þau myndu verða minir fyrstu kaffigestir,
án endurgjalds að sjálfsögðu.
Ég varð eiginlega fegin, þegar ég komst
heim.
Húsið mitt bauð mig velkomna, i
kjallaranum höföum við fundiö fjársjóð.
Tvö herbergi full af drasli og skit, ásamt
ótölulegum fjölda af flöskum. Það var
nokkuö fyrir Óla. Hann þvoði flöskurnar
með mestu umhyggju, og frómt frá sagt,
fannst mér undravert hvilikt verö hann
fékk fyrir þær. Annað herbergiö varð svo
hans framtlðarrlki. Hitt rúmgóö geymsla.
Ég stóð við gluggann á ööru kvist-
herberginu, sem nú hét stofa. Drukkinn
sjómaöur slangraði eftir götunni,
sennilega á leið til skips. Höfnin var
skammt frá. Eitt af þvi sem olli vinum
minum áhyggjum. Ég horfði út á flóann,
smágárur léku við fjörugrjótið, nokkri
mávar nutu kvöldkyrrðarinnar á mínum
Kolbeinshaus, hann var kannske minni en
þessi hjá útvarpinu, en nógu stór fyrir
mig. Mig vantaöi bara Krumma. Kannske
ætti ég að setja upp staur, Húshrafn hafði
mig alltaf langaö til að hafa. Hvað
framundan var vissi ég ekki. Ef til vill
færi ég á hausinn með allt saman. Ef til
vill höfðu allir rétt fyrir sér nema ég
En þessa stundina leið mér vel. Ég heyröi
taktfastar hrotur Dóru, Óli var enn að
rabba við einhvern náunga, sem hann
hitti á vellinum, völlurinn var hans hobbi.
Engum datt i hug að krefja þennan
einlæga knattspyrnuvin um aðgangseyri
Allt i einu fann ég til nautnar yfir því að
eiga mig sjálf. Minn tíma, mitt lif og mína
framtið.
Ég ætlaði samt að fá mér hrafn, tálga
hann úr spýtu, mála hann svartan og festa
hann á kvistinn. Kolsvartan hrafn.
i
18