Heimilistíminn - 05.10.1978, Blaðsíða 23

Henni gafst tækifæri til þess að segja Bryan
Foster næsta dag, hversu mikils virði þessir
peningar voru fyrir þau Joe og Jennie. Hann
kom þá inn i búðina til þess að kaupa kerta-
stjaka fyrir konuna sina, en hún átti afmæli.
— Daisy fellur vel glansandi kopar. Hún vill
allt, sem er áberandi, sagði hann við Barböru,
um leið og hann leit i kringum sig i búðinni og
valdi gjöfina.
Um leið og Barbara pakkaði inn stjakanum
sagði hun: — Þakka þér fyrir ráðleggingarnar,
sem þú gafst mér um daginn, þegar við b'orð-
uðum saman. Oft lá við að ég færi að tala um
þetta við Jennie. Ég deildi hart á þig, þegar ég
sá, að hún var farin. Nú skil ég það, sem ég
hefði átt að skilja strax i byrjun. Allir verða að
mæta erfiðleikunum. Og hver og einn verður að
taka sina eigin ákvörðun.
— Það er rétt, sagði Bryan, og stóð eitt
augnablik og horfði fram fyrir sig fjarrænu
augnaráði.
—En stundum tökum við rangar ákvarðanir.
Við erum ekki fær um að dæma rétt, sagði Bar-
bara djúpt hugsi.
Eétt áður en hann fór minntist hún á gjöfina
til Jenniear. — Joe hafði miklar áhyggjur út af
peningamálunum, sagði hún.
— Peningarnar höfðu samt ekki áhrif á
ákvörðun þeirra, minnti Bryan Foster hana á.
— Til þess þurfti hugrekki. Peningar skipta
auðvitað nokkru máli, en þau búa yfir öðru og
meira, sem mun hjálpa þeim áleiðis i lífinu.
Hann var farinn. Barbara reiknaði með, að
hann hefði verið að leggja lokadóm á hjóna-
band sjálfs sin og konunnar, sem hann elskaði
ekki.
Á páskadag kom Joe Lane með Jennie til
kirkju i hjólastólnum og sat þar hjá henni.
Jennie var falleg á að sjá i viðu pilsi, sem huldi
alveg spelkurnar á fótunum. Hún var með lit-
inn hvitan hatt á höfðinu. Hönd hennar hvildi i
hendi manns hennar. Margir sneru sér við og
horfðu á ungu hjónin. Barbara var ein þeirra
sem það gerðu.
— Þakka þér Guð, sagði Barbara hljóðlega.
Svo reis hún á fætur með öðrum kirkjugestum
og tók að syngja páskasálmana.
Þegar hún svo gekk af stað heim á leið, ein
sins liðs, breyttist gleði hennar.
Hamingja Jenniear gerði henni ljósara en
ella, hvað það var, sem hún hafði metið svo lit-
ils fram til þessa.
Þegar hún var komin heim til sin var allt svo
autt og tómt þar. Hún skipti um föt, og fór að
búa til mat handa sér, en svo ýtti hún frá sér
diskinum og fór allt i einu að hágráta.
Hún var máttvana og miður sin, þegar hún
náði aftur stjórn á sjálfri sér. Hana sveið i aug-
un og hún var þrútin i framan af grátinum, en
henni hafði létt.
I fyrsta sinn frá þvi Jennie fór hafði hún horfzt
i augu við eigin vandamál af einurð. Hvar var
hugrekki hennar sjálfrar. Myndi hún finna
lausn á málum sinum með þvi einu að gráta?
Myndi það færa henni Hugh aftur til bka?
Þetta kom illa við stolt hennar.
Hvernig gæti hún farið til hans og viðurkennt
að hún hefði verið mesti kjáni? Hvernig gat
hún verið viss um, að hann hefði ekki gleymt
henni?
Gæti hún skrifað honum bréf, án þess að
koma upp um það, hversu mjög hún þráði ást
Hughs, en láta um leið koma fram, að hana
langað til þess að vita, hvað hann væri að gera?
Það sýndi hugleysi, en það myndi bjarga stolti
hennar.
Hún skammaðist sin fyrir að svo mikið sem
hugsa svona. Hún var sú seka. Hún hefði ekk-
ert gert til að sýna Hugh, að hún elskaði hann.
Hann hafði hvað eftir annað reynt að sýna
hennar að hann elskaði hana.
Barbara myndi alltaf hugsa um þennan
páskadag sem örlagastund i lifi sinu. Nú viður-
kenndi hún i fyrsta skipti að Bryan Forster
hafði á réttu að standa, þegar hann sagði, að
allir yrðu að taka sinar eigin ákvarðanir.
Áður en hún fór i rúmið um kvöldið hringdi
hún i aðstoðarstúlku sina i búðinni og segja
henni að setja upp skipti á búðardyrnar, og
segja að gjafabúðin yrði lokuð i nokkra daga.
— Ertu veik?, spurði konan áhyggjuful..
— Nei, ég þarf að skreppa i burtu.
— Kemurðu aftur?
— Ég kem aftur. Um skamma stund að
minnsta kosti bætti hún við i huganum.
Barbara lét niður i töskuna um kvöldið.
Snemma næsta morgun pantaði hún leigubil,
sem ók henni á járnbrautarstöðina. Hún hafði
fyrst verið að hugsa um að fara með flugvél, en
flugvöllurinn var langt i burtu, og hún var ekki
viss um það, hvernig hún ætti að komast til
borgarinnar, þar sem Hugh dvaldist nú.
Þetta var fallegur vordagur og himinninn
var bjartur og fagur, hæðirnar i fjarska græn-
ar og fjöllin bláleit i morgunmistrinu.
Hún hafði hringt á stöðina kvöldið áður og
fengið upplýsingár um lestarferðirnar en það
23