Heimilistíminn - 05.10.1978, Blaðsíða 32

Sagan um Tóta
og systkin hans
Anna son, sem þau að sjálfsögðu nefndu Har-
ald. Eirikur var hreykinn eins og hani.
,,Sonur minn, Haraldur hárfagri, sagði hann
og lyfti ungbarninu upp úr vöggunni.
,,Þú ert ekki með réttu ráði, góði minn,”
sagði Anna og hló. ,,Það er ekkert einasta hár á
höfði hans.”
„Hann fær það innan skamms,” svaraði Ei-
rikur. „Hann á að verða mikill veiðimaður og
erfa Steinnes og gera það að góðri bújörð.
„Og við förum oft saman á hestbak,” sagði
Inga litla himinlifandi.
„Já, hér ættirðu að fá góðan keppinaut, -
óhemjan þin litla,” svaraði pabbi hennar og
hló.
I Seli var gleðin sizt minni. Þar hafði lengi
verið beðið eftir öðru barni, og Litli-Jón var i
sjöunda himni yfir þvi að hafa nú loksins eign-
azt systur, eins og strákarnir i Bárðarbæ. En ef
til vill var þó Gamli-Jón glaðastur af öllum,
þótt hann léti ekki mikið á þvi bera daglega. En
kæmi einhver i heimsókn, var hann alltaf mjög
á verði.
„Snertið hana ekki,” kallaði hann, — „hún
gæti dottið og slasazt.”
Og ef hún skældi svo hátt, að hann heyrði,
var hann alveg eirðarlaus, eins og hann væri á
nálum. Hann varð að fara og gæta að þvi, hvort
ekki væri eitthvað að telpunni.
„Hún á að heita Gunnhildur i höfuðið á móð-
ur minni,” sagði hann. Og engum datt i hug að
andmæla þvi. Gamla-Jóni þótti svo innilega
32
22
vænt um telpuna, að hann varð að fá að ráða
nafninu.
Þegar öllum heyönnum var lokið og langt
var liðið á haust, fóru hinir góðu gestir að
hugsa tii heimferðar. Þau ætluðu fyrst að vera
eina viku á prestsetrinu, þvi næst nokkra daga
i Þrándheimi, og siðan halda heim til Englands
með skipi.
„Er England hinum megin á hnettinum?”
spurði Bárður.
„Nei, vinur minn litli,” svaraði lávarðurinn
og brosti, — „það er aðeins fárra daga ferð
þangað á skipi.”
Frúin þrýsti Bárði að sér.
„Hefðirðu kannski gaman að þvi að koma til
Þrándheims?” -spurði hún.
„Já, það væri áreiðanlega mjög gaman,”
svaraði Bárður... En aðeins það að fara til
borgarinnar, Þrándheims, var löng ferð út i
heim að hans dæmi. Hann hafði aldrei ferðast
lengra en niður i sveitina.
„Ég ætla til borgarinnar, þegar ég er orðinn
stór,” bætti hann við, þvi að það hafði pabbi
sagt.
Lávarðurinn gekk að eldstæðinu og settist.
„Kannski þið mynduð öll fást til að fara með
okkur til Þrándheims,” sagði hann.
Pabbi og mamma brostu. Þeim datt ekki i
hug, að honum væri alvara. Þau héldu, að hann
væri bara að gera að gamni sinu.
Lávarðurinn kinkaði kolli.
„Okkur er þetta fyllsta alvara,” sagði hann.
Þvi næst skýrðu hinir góðu gestir fyrir þeim,
eins vel og þeir gátu, hvað þeir höfðu hugsað
sér. Þeim var, sem sagt, fyllsta alvara að fá
þau öll með sér til borgarinnar, pabba,
mömmu og drengina. Helzt af öllu hefðu þau
kosið, að afi og amma gætu lika farið með
þeim, en þeim var ljóst, að einhver varð að
vera heima, til að gæta bús og barna. Þau
hefðu þvi talað um þetta mál við prestinn og
komið þvi þannig fyrir, að dugleg selstúlka sæi
um störfin þar upp frá, þessa daga, svo að
amma gæti komið heim og hugsað um Mariu
litlu og afa.
Það var algjör þögn i eldhúsinu, á meðan
gestirnir góðu töluðu. Þau gátu raunar alls
ekki trúað, að þetta væri raunveruleiki.
„En...en..” stamaði pabbi að lokum. Hann
var að hugsa um, að slik ferð kostaði mjög
mikið fé.”