Heimilistíminn - 05.10.1978, Blaðsíða 33

En lávarðurinn gat vist alveg lesið hugsanir
hans, þvi að hann flýtti sér að gripa fram i:
„Við vonum innilega, að þið viljið verða
gestir okkar i þessari ferð,” sagði hann.
Frúin kinkaði kolli.
„Já, þið megið til með að gera okkur þá
ánægju að vera með okkur i þessari ferð,”
sagði hún. „Það er svo gaman að hafa góða
samfylgd. Og svo er lika miklu öruggara að
ferðast, þegar fleiri eru saman.”
Þau ætluðu lika að bjóða Jóni litla i Seli að
vera með.
Drengirnir horfðu ákafir á pabba og
mömmu. Og pabbi og manna horfðu hvort til
annars. Gátu þau þegið þetta rausnarlega boð?
Mundi þeim takast að undirbúa allt á einni
viku, — vinna öll nauðsynlegustu verkin? Og
áttu þau nógu góðan fatnað til slikrar ferðar?
En það var alveg sama, hvaða mótmæli þau
komu með, — hinir góðu gestir andmæltu þeim
öllum þegar i stað. Frúin fullyrti, að fötin
þeirra væru alveg prýðileg, og gætu gengið
hvar sem væri. Raunar hefði hún aldrei séð
fallegri föt en sparifatnaðinn þeirra sem þau
væru i til kirkju. Um timann væri það að segja,
að þau þyrftu ekki að vera að heiman, nema
rúma viku, i mesta lagi átta til niu daga. Og um
kostnaðarhliðina þyrftu þau ekki að hugsa, þau
hjónin mundu sjá um hana, sagði lávarðurinn.
„Við skuldum ykkur miklu meira fyrir þessa
ágætu sumardvöl sagði frúin.
„Já, miklu meira,” endurtók lávarðurinn.
Og svo féllust þá pabbi og mamma loksins á
þessa fyrirætlun, og brottfarardagur var
ákveðinn. Bárðarbæjarfólkið ætlaði að fá lán-
aðan hest og vagn hjá prestinum, en lávarður-
inn og kona hans ætluðu að leigja sér góðan
vagn.
Allt i einu tók Bárður að dansa af fögnuði.
„Ó, hvað ég hlakka til,” kallaði hann... „Við
fáum allir að fara — Tóti og Jón og ég. ó, hvað
það verður gaman.”
„Ég get varla trúað, að þetta sé satt,” sagði
mamma.. „Og ég, sem hef aldrei komið til
Þrándheims.”
„Þá er lika vissulega kominn timi til þess,”
sagði pabbi brosandi.
Daginn eftir héldu hinir góðu gestir niður i
sveit, og pabbi fylgdi þeim. En áður en þeir
fóru, gaf lávarðurinn afa litla leðurpyngju,
sem i voru margir gljáandi silfurpeningar.
„Nei, hvað eruð þið nú nú að gera? ” sagði afi
mjög undrandi.
„Góði, bezti afi... ekki segja neitt,” mælti
frúin ibænarrómi. „Ef þú veitir þessu ekki við-
töku, getum við aldrei beðið ykkur um að fá að
koma hingað aftur.”
Afi var um stund hljóður og hugsi. Honum
fannst þetta alltof mikið fé. Þessi ágætu hjón
höfðu aðeins fengið hjá þeim venjulegan
sveitamat og ekki valdið þeim neinni sérstakri
fyrirhöfn. En svo ákvað hann við nánari athug-
un, að þiggja þessa greiðslu, fannst raunar, að
hann gæti ekki annað. Og þá gekk hann til
þeirra beggja og þakkaði þeim með handa-
bandi. Siðan varð hann aftur hljóður um stund.
Þvi næst gekk hann inn og sótti lltinn kassa,
sem hann hafði nýlega lokið við að skera fag-
urlega út, og gaf frúnni.
„Þetta er ekki neitt”, sagði hann, — ,,en ef til
vill geturðu notað hann eitthvað.”
Og það var vist enginn vafi á, að frúin mundi
geta notað hann, og kunni vel að meta þessa
góðu gjöf. Hún strauk mjúklega yfir lokið, sem
var með hinum fegursta útskurði, og sagði eitt-
hvað um það, að afi væri mikill „artist”, en það
þýðir listamaður. Það leyndi sér ekki, að hún
var mjög hrifin af kassanum.
Það siðasta, sem hún gerði, var að faðma
Mariu litlu að sér, lengi og innilega.
„Ætlarðu að koma aftur til min?” spurði
Maria litla.
„Já, vina min, það ætla ég að gera eins fljótt
og ég get.
13. kafli.
Lagt i langa ferð.
Viku seinna lögðu þau öll af stað frá prest-
setrinu.
Presturinn hafði valið stóran og góðan vagn
handa Bárðarbæjarfólkinu, sem tveir hestar
drógu, Brúnn og góður dráttarklár frá presti.
Pabbi og mamma sátu fremst, en aftar var
ágætt rými fyrir alla drengina og farangurinn.
Bárður réð ekki við sig fyrir fögnuði. Nú gáfu
þau sýslumanninum ekkert eftir með allan út-
búnað, þegar hann var að ferðast um I em-
bættiserindum sinum.
Lávarðurinn hafði tekið á leigu góðan vagn á
vagnstöðinni, ásamt ökumanni. Þetta var
ágætt farartæki með skyggni, sem hægt var að
setja upp, hvenær sem var, til hlífðar fyrir
regni og vindi. 1 þessum vagni áttu þau að aka
að Bjarkalundi. En þar urðu þau að skipta um
vagn, eins og venja var á langleiðum.
33