Heimilistíminn - 05.10.1978, Blaðsíða 24

tók langan tima fyrir afgreiðslumanninn að
búa til farmiðann hennar.
— Hvert sagðist ætla? spurði hann og horfði
rannsakandi á hana i gegn um gluggann.
Barbara nefndi nafn borgarinnar. Hún beið
óþolinmóð um leið og flutningalest kom þjót-
andi inn á brautarstöðina. Að lokum hélt hún á
farmiðanum i hendinni. Um leið og hún ýtti
peningunum til mannsins sagði hann: — Nú
man ég það. Einn af læknunum frá spitalanum
keypti miða til þessa sama staðar fyrir nokkr-
um mánuðum.
Barbara andvarpaði og kinkaði kolli. Hún
vildi ólm komast af stað. Hún hafði aldrei hrós-
að sér af þvi, að gera ekkert fyrr en hún hefði
hugsað málin vandlega. Nú voru margar efa-
semdir farnar að skjóta upp kollinum.
En það var of seint að snúa við. Lestin var að
koma. Hún var komin upp i hana, og Hilton-
sjúkrahúsið hvarf i fjarska.
Klukkustundum siðar var Barbara komin i
stóru brautarstöðina i Cincinnatti. Hún fékk
sér kaffibolla á meðan hún beið eftir lestinni,
sem halda átti til norðurs og myndi flytja hana
til áfangastaðarins. Svo fór hún upp i lestina og
inn i svefnvagninn og aftur var lagt af stað.
Hún lá lengi vakandi og hlustaði á þytinn frá
hjólunum. Ljós birtust og hurfu á gluggatjald-
inu, sem dregið var fyrir gluggann. Annað
slagið heyrði hún raddir fyrir framan klefann.
Að lokum sofnaði hún, og vaknaði ekki fyrr en
vörðurinn kom og bað hana að hafa hraðann á.
— Það eru fimmtán minútur eftir á ákvörð-
unarstað, sagði hann.
Hún flýtti sér i fötin og leit á andlit sitt i
speglinum, og varð hálfhrædd, þegar hún sá
hversu tekin hún var og augun dauf. Hönd
hennar skalf um leið og hún bar varalitinn á
varirnar. Það var ómögulegt að fá hárið til
þess að fara vel.
Henni fannst aðeins fáeinar sekúndur hafa
liðið frá þvi hún fór fram úr, og þar til lestin
hægði á sér og nam staðar á stöðinni. Vörður-
inn rak á eftir henni og hún flýtti sér niður á
brautarpallinn.
Fjórtándi kafli
Barbara stóð og horfði á eftir lestinni. Það
var heldur kalt úti. Þungbúin skýin héngu yfir
og það virtist ætla að fara að rigna. Það var
heldur eyðilegt þarna, og þó var klukkan niu að
morgni. Henni leið illa, og hún ákvað að fá sér
kaffibolla áður en hún reyndi að hafa upp á
Hugh.
Þar fyrir utan vissi hún alls ekki, hversu
snemma hann kæmi á stofuna. Hún hafði nógar
ástæður til þess að vera ekki að flýta sér að
finna hann, en hún ýtti þaim þó öllum til hliðar
i huganum.
Fáðu þér kaffisopa, sagði hún við sjálfa sig.
Mundu bara, að það er Hugh, sem þú vilt sjá,
og ekki einhver, sem þú þarft að hafa ótta af.
Hún fann veitingastofu handan við götuna og
eftir að hafa fengið sér ristað brauð og kaffi-
bolla fór henni að liða betur. Roðinn kom fram i
kinnar hennar. Augun voru farin að glampa á
nýjan leik. Barbara var mun ánægðari, þegar
hún stakk speglinum og varalitnum aftur niður
i töskuna.
— Þetta ætlar að vera fallegur dagur, sagði
veitingahúseigandinn við hana glaðlegum
rómi. — Svona er þetta alltaf snemma á
morgnana. Um hádegisbilið kemur sólin fram.
Eruð þér ókunnugar hér, frú?
Barbara kinkaði kolli.
—Þetta er allra bezta þorp i heimi. Eruð þér
frá borginni?
— Ekki beint. Ég er frá bæ i Norður-Karo-
lina.
— Þarna lengst suður frá. Við höfum fengið
nýjan lækni, sem er þaðan. Ágætis maður, það.
Það eru allir mjög hrifnir af Harding lækni.
— Getið þér sagt mér, hvar ég finn hann?
spurði Barvara hressilega.
— Vist get ég það. Það er hérna skammt frá.
Þér sjáið skiltið á húsinu.
Hún bað um að fá að skilja ferðatöskuna sina
eftir, og maðurinn setti hana bak við af-
greiðsluborðið. Hann var forvitnilegur á svip-
inn, en Barbara sagði ekkert frekara.
Það var ekki orðið framorðið, og hún gekk
hægt af stað. Á þessari stundu fannst henni hún
vera fær um að takast á við hvað sem væri. En
hún hafði keypt sér farmiða fram og til baka,
og var þvi tilbúin til þess að snúa aftur til
Hilton með kvöldlestinni, ef nauðsyn krefði.
Á meðan hún hugsaði þetta gekk hún i átt að
lækningastofunni, sem var i litlu hvitu húsi, og
þar hékk skiltið, sem þessu kunnulega nafni.
Hún var ekki viss um að geta hamið tilfinn-
ingar sinar, þegar hún las, það sem á þvi stóð.
HUGH HARDING
Almennar lækningar — skurðlækningar
Barbara dró djúpt að sér andann og fannst
hugrekkið vera að bresta.
Bifreið stóð hinum megin götunnar, og á
henni var rauður kross á númeraspjaldinu.