Eintak - 28.04.1994, Blaðsíða 23

Það er niðurgangur allra lista-
manna. I vissum tilfellum er dul-
nefni réttlætanlegt eins og þegar
skáldsögur eru sendar í samkeppni.
Þar fyrir utan er nafnleynd aum-
ingjadómur. Þegar skáld hins vegar
búa sér til nöfn sem þau nota alla
tíð er það af sama meiði og per-
formerarnir.
Indriði segir að óhugsandi hefði
verið að nota eigið nafn í stað
Svarthöfðanafnsins því þá hefði
hann gengið þvert á þá venju sem
hefði skapast.
Hvatir í fallegum
umbúðum
Gísli Rúnar segir að til sé fólk
sem reyni of mikið að leika hlut-
verk sín og verði fyrir vikið tilgerð-
arlegt og fráhrindandi.
„Halldór Laxness er aftur á móti
meðal þeirra manna sem hefur
mikla framkomutöfra og mikinn
sjarma,“ segir Gísli Rúnar. „Hann
hefur ef til vill þurft að skerpa út-
línurnar á eigin karaktersköpun.
Hann þurfti ekki að hafa mikið fyr-
ir henni því hann er svo sannfær-
andi.
Sumir listamenn koma sér upp
grímu sem þeir skýla sér bak við.
Alfreð Flóki þótti til dæmis allra
manna prúðastur og mikill sjentil-
maður af þeim sem hann þekktu. í
viðtölum kom hann hins vegar fyr-
ir sem hrokafullur húmoristi.
Mörgum finnst eflaust Kristján Jó-
hannson hið mesta montrassgat af
því sem þeir sjá til hans í fjölmiðl-
um þegar hann nálgast það að vera
hofmóðugur Norðlendingur. I
rauninni er hann afar geðfelldur
maður. Hann kann bara að selja
sig.“
„Það er óskaplega þægilegt að
geta sett ýmsar hvatir sínar í falleg-
ar umbúðir. Öll búum við yfir kim-
um og krókum sem gott er að sópa
út úr við og við,“ segir Sigtryggur.
Við erum líklega öll „multifren"
eins og hann en höfum bara ekk;
haft fyrir því að kalla hinar og þess-
ar hliðar á okkur öðrum nöfnum
en okkar eigin. Innst inni leynast
nefnilega í okkur söngvari, rithöf-
undur, nektardansmey og margir
fleiri. Innst inni rífumst við líka við
okkur sjálf. ©
Edda Björgvinsdóttir
„Dugleg við að neita að koma
fram. “
|TSW
mai
og pirra þeir eflaust fleiri en
mig. Kristján mætti mín
vegna fara út í heim bara ef
hann sendir mér kort. Ég vil
helst ekki missa af þeim. Svo
gætum við hist eftir nokkur
ár og rætt málin,“ segir Sig-
urður.
Stundum er eins og hann
hafi horfið í skuggann af
persónunum sínum enda
viðurkennir hann að í
seinni tíð sé meira beðið
um þá Kristján og Ragnar í
ýmis verkefni heldur en
hann sjálfan.
Tekurðu það ekki nœrri þér?
„Nei, mér finnst allt í lagi
þótt þeir vinni fyrir mig
enda sendi ég þá í ýmis verk-
efni,“ segir Sigurður. „Ég er
svo heppinn að þeir eru
búnir að vera svo lengi í
bransanum að fólk tengir
þá ekki lengur við mig.“
Gervin skipta Sigurð
miklu máli og ekki gæti
hann hugsað sér Ragnar
án viðeigandi klæðnaðar
og með bartana.
„Kristján gæti ég að
vísu séð fýrir mér á
sundskýlu en húfuna yrði hann að
hafa.“
Sigurður segir Kristján og Ragn-
ar vera orðna mjög sjálfstæða.
„Þeir hafa til dæmis allt annan og
betri orðaforða en ég. Svo eru þeir
Kristján Ólafsson
„Kristján gæti ég leikið á sundskýlu. “
Björgvin Halldórsson
„Just call me Bo. “
bæði betur máli farnir og snjallari
en ég.
Annars eru þeir afskaplega líkir í
útliti og innræti þegar grannt er
skoðað. Kristján er þó meiri heims-
maður en Ragnar sem aftur er
meiri naflaskoðari," segir Sigurður.
Edda lýsir Bibbu aftur á móti
sem dæmigerðum íslendingi sem
Bógómil Font
Stórmenni og mikill töffari.
fólk hingað. Mér finnst að við ætt-
um að bjóða það velkomið í hvers
kyns sprell,“ segir Edda.
Gísli Rúnar segir fæsta þeirra
sem hafa atvinnu af því að leika
hafa ánægju af því að koma fram í
eigin persónu: „Sumir halda að það
sé gervihæverska af þeirra hálfú. En
þeir fá einfaldlega aðeins útrás í
gervum en ekki í eigin persónum."
„Lífið er leikhús“
Gísli Rúnar hefur jafnframt svör
á reiðum höndum þegar hann er
inntur álits á þeirri áráttu fólks að
vilja bregða sér í annarra manna
gervi.
„Lífið er leikhús og við erum allt-
af að leika hlutverk,“ segir hann.
„Hvern morgun veljum við okkur
fatnað fyrir hlutverk dagsins. Þetta
er hliðstætt því að leika hlutverk í
leikhúsi þar sem valin eru gervi og
mótleikari. Efni leikritsins helgast
af því sem þú tekur þér fýrir hendur
og leikurinn af þeim mótleik sem
þú færð.
Annar hver maður er haldinn
þeirri áráttu að vilja leika.
Hjá sumum er það mjög ómeð-
vitað en aðrir eru náttúraðir fyrir
performans hvort
heldur sem þeir
eru lögfræðingar,
læknar eða skáld.
Það er alls ekki af
hinu slæma. Þetta
geta verið mjög
litríkir karakterar
án þess að fólk
þurfi að leika of
mikið. Sumir
þurfa bara að
skerpa útlínurnar.
Aðrir þurfa að
hafa meira fýrir
því og þeim hættir
gjarnan til að
verða eilítið fíg-
úrulegir og ná því
síður til okkar.“
SlGTRYGGUR BALDURSSON
„Ef svo mætti að orði komast hefég verið farvegur
fyrir Bógómil. “
kaupir EIN-
TAK, Press-
una og DV og
hringir reglu-
lega í Þjóðar-
sálina.
„Túrilla
á hinn bóg-
inn eins og
hver annar
útlendingur
sem kernur
hingað til Is-
lands. Hún er
nýbúi og mér
finnst að við
eigum að fá
fleiri slíka. Ég
álít að það sé
til bóta fýrir
okkur að fá
útlent og litað
Kallaður Bo
uppi á Velli
Nafnið Bo hefúr lengi loðað við
Björgvin Halldórsson söngvara.
„Þetta er bara gælunafn og þeir
sem ávarpa mig með því eru aðal-
lega úr bransanum. Fyrir mér eru
Björgvin og Bo einn og sami mað-
urinn,“ segir Björgvin. „Ég hlaut
nafnið Bo fýrir mörgum árum þeg-
ar ég spilaði með hljómsveitinni
Ævintýri á Keflavíkurflugvelli. Kan-
arnir áttu erfitt með að segja Björg-
vin og fóru því að kalla mig Bo.
Fljótlega fóru strákarnir í hljóm-
sveitinni líka að gera það, en þó
meira í gríni. Síðan festist nafhið
við mig og það er merkilegt hvað
það hefiir breiðst út.
Ég hef notað Bo-nafnið erlendis
til að vera dús við liðið. Ég reyndi
einhverju sinni
að nota Bergen
það var ekki
nógu vinsælt. Svo
ég sagði bara:
„Just call me Bo“
til að gera sam-
skiptin auðveld-
ari.“
Björgvin segir menn eiga það til
að setja sig í vissar stellingar þegar
þeir kalla hann Bo og verða þá
gjarnan eilítið mannalegri. Hann
neitar því affur á móti að Björgvin
og Bo séu hvor- sinn persónuleik-
inn.
„Ég lít aftur á móti öðruvísi á
Björgvin Halldórsson söngvara en
þann sem birtist fólki dags daglega.
Sá fýrri er skemmtikrafturinn en
hinn er strákur úr Hafnarfirði."
Fulltrúi
yfirvitundarinnar
Hermann Másson er ekki
skemmtikraftur eins og þeir Bo,
Bógómíl og Triumph heldur rit-
höfúndur. Hann skrifaði skáldsög-
una Frosktnaðurinn sem kom út hjá
Forlaginu árið 1985. Aftan á bók-
inni er sagt lítillega frá Hermanni
og kemur meðal annars fram að
hann hafi fæðst í Sandgerði árið
1959 og að hann hafi starfað sem
froskmaður hér heima og
Frakklandi. Einnig stend-
ur þar skrifað: „Hver veit
nema Hermann verði
fyrsti froskmaðurinn sem
fær Nóbelsverðlaunin því
bókin kemur samtímis út
í París og Stokkhólmi
haust og verið er að gera
kvikmynd eftir henni.
Hermann Másson kafar
djúpt í djúp samtímans
og fullyrða má að
hann muni synda með
heiður íslands víða um
heim.“ Myndin af Her-
manni á bókarkápu líkist
óneitanlega Guðbergi
Bergssyni rithöfundi.
„Hermann Másson er
fulltrúi yfirvitundar
minnar sem ég var að
birta í sögunni," segir
Guðbergur. „í öllum rit-
höfundum eru ótal rithöf-
undar. Ég gef aðeins þess-
um tveimur nöfú: Guð-
bergi og Hermanni. I
skáldsögu eru nefnilega
ekki til neinar persónur,
heldur aðeins höfundur
sem dreifir hugarfari sínu
yfir á margar persónur og
gefur þeim mannanöfú.
Ég man ekki af hverju
nafnið Hermann varð fyrir
valinu en ég held að það sé
tengt einni af fýrstu sögun-
unum mínum: „Vitjar
SlGURÖUR SlGURJÓNSSON
„Kristján mætti mín vegna fara
út íheim bara ef hann sendir
mér kort. “
nafns“ sem birtist í Leikföng leiðans.
1 þeirri sögu er minnst á föður Her-
manns. Oftast leggja rithöfundar
dálitla undirstöðu þegar þeir byrja
að skrifa og eru á henni það sem
eftir er. Út frá þvf gekk ég. Sögur
mínar eru ýmist í himninum, við
sjóndeildarhringinn eða í djúpinu.“
Hélstu því leyndu að þú vœrir bak
við tiafnið Hermann Músson?
„Ég þurfti ekki að fela mig en ég
var heldur ekki að opinbera neitt,“
svarar Guðbergur.
Svarthöfði var
harður kjaftur
Annar rithöfúndur sem notað
hefur dulnefni til að skrifa er Indr-
iði G. Þorsteinsson. Hann var
einn af þeim sem skrifuðu Svart-
höfða í Vísi. Hann man ekki
hvaða ár en „það var í ritstjórn-
aratíð Þorsteins Pálssonar og
svo tók Hörður Einarsson við,“
segir hann.
Margir héldu
að Indriði væri
eini maðurinn á
bak við Svart-
höfða en því fer
fjarri: „Ákveðnir
einstaklingar sem
teknir voru í gegn
af Svarthöfða
töldu mig hafa
skrifað það þótt
ég væri ef til viU
ekki á landinu.
Það voru margir
sem skrifuðu
Svarthöfða og
ekki vildi ég hafa
öll þau sjálf inni í
mér,“ segir Indr-
iði. „Svarthöfði er
ákveðin stelling
sem menn setja
sig í. Ég býst við
að hann sé ansi
harður kjaftur og til þess var hann
gerður.
Þessi heilags-anda-blaða-
mennska sem nú er iðkuð hefur
ekkert að segja. Það er enginn veig-
ur í blaðmennskunni núna og hún
hefur fjarlægt sig viðfangsefninu. Ef
blaðamennska er hættuspil er hún í
lagi.“
Gísla Rúnari finnst nafnleynd í
blaðamennsku af hinu slæma.
„Þá leyfist fólki allur andskotinn
án þess að setja nafnið sitt eða staf-
ina sína undir,“ segir hann. „Þann-
ig er hægt að koma bæði góðu og
slæmu af stað. Skáld og listamenn
eiga að koma fram undir eigin
nafni og standa og falla með því.
Bibba á Brávallagötunni
„Dæmigerður íslendingur sem
kaupir EINTAK, Pressuna og
DV og hringir reglulega íÞjóð-
arsálina. “
FJMMTUDAGUR 28. APRÍL 1994
23