Morgunblaðið - 19.12.2007, Blaðsíða 39

sinni austur í Vaðlavík. Árin liðu og
alltaf var samband milli fjölskyld-
anna á Melaheiðinni og í Svigna-
skarði.
Það var svo árið 1979 sem ég var
orðinn fjölskyldumeðlimur á Mela-
heiðinni. Oddný dró sveitastrákinn á
mölina og flutti hann inn á heimili
foreldra sinna. Jón og Sigrún tóku
mér strax opnum örmum og þar
bjuggum við þar til við eignuðumst
okkar fyrstu íbúð. Það má segja að
Jón hafi tekið við uppeldinu á mér
þegar hann tók mig í vinnu og á
samning í járnsmíði. Þar var gott að
læra hjá manni eins og Jóni sem
kunni ráð við öllu og lagði mikla
áherslu á að allir hlutir væru sterk-
byggðir og traustir. Alltaf sá Jón leið
til að laga hluti sem komu illa brotnir
og laskaðir í hans hendur. Áhugi
Jóns fyrir þeim verkefnum sem hann
var að vinna að hverju sinni var
aðdáunarverður og það voru mörg
snúin og erfið verkefni hreinlega
leyst við eldhúsborðið á Melaheið-
inni. Þar voru hlutir teiknaðir á blað,
málsettir og hugsað fyrir öllu og
næsta morgun var allt klárt, bara
eftir að smíða stykkið. Vaðlavíkin
átti sterk ítök í huga Jóns, þangað
fórum við nokkrum sinnum saman
og það leyndi sér ekki hvað honum
þótti vænt um sveitina sína, þar var
veiðin mest og veðrið best. Það var
Jóni mikið gleðiefni þegar Bergur og
Birna keyptu Eskiholt og fóru að
búa, og síðar þegar við Oddný eign-
uðumst Heyholtið. Í Heyholti leið
Jóni vel og átti hann nokkrar helgar
þar í sumar þar sem hann gat setið
úti á palli í veðri sem var jafnvel eins
gott og í víkinni og horft á hrossin,
álftirnar á Aranesinu og eins blasti
Eskiholt og Klapparholt við af pall-
inum.
Jón var mikill áhugamaður um
hesta og átti nokkur mjög góð hross,
Þota var hans uppáhald og hans að-
alreiðhross um tíma. Þota átti eftir
að gefa Jóni jafnvel meiri ánægju
með afkvæmum sínum, en þar
standa Maístjarna, Þjótandi, Mökk-
ur og Lýsingur fremst í flokki. Það
var fátt sem Jón var stoltari af en
góður árangur þessara hrossa á kyn-
bóta- og keppnisvelli.
Þetta eru aðeins fáein minninga-
brot um ósérhlífinn og jákvæðan
vinnuþjark sem ég er þakklátur fyrir
að hafa átt samleið með síðastliðin 30
ár.
Blessuð sé minning Jóns Bergs-
sonar
Guðmundur Skúlason.
Með örfáum orðum langar okkur
að kveðja góðan fjölskylduvin, Jón
Bergsson. Við fjölskyldan í Svigna-
skarði kynntumst Jóni fyrst fyrir um
30 árum og sú vinátta hefur verið
óslitin og vaxandi síðan.
Jón var traustur vinur, ætíð boð-
inn og búinn að hjálpa til og laginn
var hann við vélarnar og allt sem að
þeim laut það vita allir sem hann
þekktu. Það var ekki ósjaldan sem
hann bjargaði málum í heyskapnum
og lagfærði vélar. Hann hafði líka
áhuga á hestum og átti góða hryssu
sem gekk í okkar högum og hann var
duglegur að koma og huga að henni
og spennan var mikil á vorin þegar
folöld voru að fæðast og einnig þegar
verið var að byrja að temja trippin
hennar Þotu.
Þótt Jón væri tíður gestur í Borg-
arfirðinum þá var annar staður á
landinu sem hann unni mjög; æsku-
slóðirnar í Vaðlavík. Þangað reyndi
hann að fara á hverju sumri og kom
endurnærður til baka. Ekki var
verra ef ferðin þangað var það seint
á sumri að hægt var að komast í
berjamó. Þá var mikið tínt.
Elsku Sigrún, Rúnar, Bergur,
Oddný, Tóti og fjölskyldur, megi
góður guð styrkja ykkur í sorginni.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Rósa og Sigríður
frá Svignaskarði.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 2007 39
✝ Rósa Hjaltadótt-ir fæddist á Ak-
ureyri 21. febrúar
1923. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 12.
desember síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Önnu Jón-
atansdóttur hús-
móður, f. 6. ág.
1899, d. 12. febr.
1937, og Hjalta Sig-
urðssonar hús-
gagnasmíðameist-
ara, f. 22. mars
1891, d. 3. okt. 1979. Systkini
Rósu eru Karl, f. 1921, d. 2000,
Sigurður Reynir, f. 1925, d. 1982,
Anna, f. 1932, d. 1995, Hjalti, f.
1935, og Guðrún (samfeðra), f.
1938.
21. júní 1947 giftist Rósa Huga
Kristinssyni verslunarmanni, f.
24. júní 1924. Hann er sonur
hjónanna Kristins Jónssonar
bónda, f. 31. júlí 1880, d. 31. jan.
1954, og Guðrúnar Guðmunds-
dóttur húsfreyju, f. 23. febr. 1887,
d. 21. okt. 1956. Börn þeirra eru:
1) Anna Guðrún námsráðgjafi í
FG, f. 20. okt. 1947, gift Guð-
mundi Hallgrímssyni lyfjafræð-
ingi, f. 9. ág. 1939, börn þeirra eru
Vera, f. 1968, Daði, f. 1970, Hugi,
f. 1977, og Alma, f. 1984. 2) Hjalti
prófessor við HÍ, f. 4. febr. 1952,
kvæntur Ragnheiði Sverrisdóttur
djákna og sviðsstjóra á Bisk-
upsstofu, f. 19. jan. 1954, börn
þeirra eru Hugrún,
f. 1976, og Markús,
f. 1982. 3) Kristinn
stjórnsýslufræð-
ingur í sjáv-
arútvegsráðun., f. 8.
des. 1958, kvæntur
Guðlaugu Hreins-
dóttur verk-
efnastjóra hjá SFR,
f. 8. sept. 1960, dótt-
ir þeirra er Rósa, f.
1993, stjúpbörn
Kristins, börn Guð-
laugar, eru Hjalti
Hreinn, f. 1980,
Ásta María, f. 1983, og Sigrún
Marta, f. 1985, Sigmarsbörn.
Langömmubörn Rósu eru 6, eitt
þeirra er látið.
Rósa lauk venjubundinni skóla-
göngu og námi frá Húsmæðra-
skólanum á Akureyri. Hún nam
um tíma klæðasaum í Reykjavík
en bjó eftir það alla tíð á Ak-
ureyri. Hún var lengst af hús-
móðir en vann á seinni árum í
versluninni Markaðinum og mat-
vöruverslun Kaupfélags Eyfirð-
inga í Hrísalundi. Rósa var mikil
hannyrðakona og starfaði í kven-
félaginu Baldursbrá. Garðyrkja
var henni mikið hjartansmál og
fékk hún viðurkenningu Garð-
yrkjufélags Akureyrar 1985 fyrir
garðinn við heimili sitt, Kletta-
gerði 2.
Rósa verður jarðsungin frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég kynntist Rósu tengdamóður
minni fyrir hartnær 44 árum. Þá tíðk-
aðist að eiginkonur með börn væru
eingöngu heimavinnandi og ásamt
heimilisstörfum sinntu þær mikil-
vægu hlutverki við uppeldi barnanna.
Það leyndi sér ekki að Rósa hafði
fengið menntun á húsmæðraskóla,
hreinlæti var í hávegum haft og hann-
yrðir prýddu veggi, sófa, borð og gólf.
Rósa var einnig frábærlega flink að
sauma föt á börnin. Heimilisbragur
einkenndist af ljúfmennsku og mikilli
gestrisni sem Rósa hafði forystu um
þar sem Hugi var oft að heiman vegna
vinnu sinnar. Það þurfti mikla útsjón-
arsemi og nægjusemi til að reka
heimili þar sem aðeins annar aðilinn
aflaði tekna, en það voru mikil forrétt-
indi að alast upp á slíku heimili, enda
eignuðust þau hjónin þrjú einstaklega
efnileg börn sem Rósa var ætíð stolt
af.
Það urðu nokkur kaflaskipti í lífi
þeirra þegar þau eignuðust hlut í bíl
og gátu leyft sér að fara í stutt ferða-
lög, en slíkur munaður eins og að taka
sér sumarfrí, hafði ekki tíðkast í
þeirra búskap. Um svipað leyti fór
Rósa að vinna úti og þótti alls staðar
sem hún vann vera fljót að tileinka sér
margvísleg störf og naut mikils
trausts. Tengdafaðir minn var orðinn
verkstjóri í timburafgreiðslu KEA og
rak hestarækt í frístundum með
dyggum stuðningi Rósu. Við þetta
vænkaðist hagur þeirra svo að þau
réðust í að reisa sér myndarlegt ein-
býlishús með fögrum garði sem Rósa
átti mestan heiðurinn af. Í nýja hús-
inu í Klettagerði ríkti sami myndar-
bragur og áður um allt heimilishald.
Það var alltaf hátíð að koma í heim-
sókn og barnabörnin nutu þess að
dvelja hjá þeim, stundum um lengri
tíma. Minningar frá þessum dögum
hrannast upp og það er eins og það
hafi alltaf verið sólskin þegar við vor-
um í heimsókn. Barnabörnin bundust
Rósu sterkum böndum og elskuðu
hana og þótt þau sakni hennar sárt
geyma þau minningar um ömmu sem
var í senn sterkur persónuleiki og af-
ar umhyggjusöm, svo þeim fannst
jafnvel stundum um of. En lífið er
ekki alltaf dans á rósum jafnvel þótt
menn beri nafn þeirrar fögru jurtar.
Afar sjaldgæfur hrörnunar augn-
sjúkdómur greindist hjá Rósu á besta
aldri. Þessi sjúkdómur leiddi smám
saman til þess að hún varð blind. Þeg-
ar Rósa virtist sjá fram á tækifæri til
að geta sinnt áhugamálum sínum að
rækta garðinn, sinna margvíslegum
hannyrðum, fara í ferðalög og heim-
sækja börnin og barnabörnin, sem
flutt voru suður til Reykjavíkur, byrj-
aði þessi sjúkdómur að herja á hana.
Það er vart hægt að setja sig í spor
manneskju sem á fullan þrótt og lífs-
löngun að þurfa að horfast í augu við
það að missa sjónina. Þetta var hlut-
skipti Rósu og hún bar það oftast í
hljóði, en vissulega komu þær stundir
að hún tjáði mér og öðrum harm sinn,
en endaði svo tal sitt með því að rekja
hvað hún væri lánsöm að eiga góð
börn og barnabörn.
Í dag kveð ég kæra tengdamóður
og vin og get leyft mér að segja að það
bar aldrei skugga á okkar samband.
Hún sýndi mér alltaf einstaka hlýju
og traust og þannig mun minning
hennar lifa með mér. Þótt blindu aug-
unum hennar Rósu hafi verið lokið
aftur trúi ég því að hún sé komin
þangað sem hún sér birtu sem ekki er
í mannlegu valdi að lýsa.
Guð blessi minningu þína, kæra
tengdamamma.
Guðmundur Hallgrímsson.
Rósu tengdamömmu hitti ég fyrst
við skondnar aðstæður. Ég tók eig-
inlega á móti henni á hennar eigin
heimili. Hún var að koma utan af flug-
vellinum á Akureyri ásamt Huga til
að ná í Hjalta en fluginu hafð seinkað.
Ég var hins vegar komin og beið hans
á heimilinu og var því þar þegar Rósa
og Hugi komu heim. Þau sáu ferða-
töskuna mína í forstofunni og Rósa sá
að nafn eigandans byrjaði á R og
hrópaði því Rósa! Hún hélt að Rósa
frænka hennar væri komin í heim-
sókn. Hún varð hissa þegar einhver
ókunnug manneskja tók á móti henni
sem sagðist vera að heimsækja son-
inn sem ekki var enn kominn að sunn-
an í páskafrí. Síðan þá hafa leiðir okk-
ar legið saman.
Það var líkt Rósu að bregðast
skjótt við því hún var hvatvís mann-
eskja og lét ekki bíða eftir sér. Hún
var snögg í hreyfingum og fljót að
hugsa og mjög skipulögð. Ekki vant-
aði dugnaðinn. Mér er það minnis-
stætt þegar hún var alveg að verða
tilbúin með matinn á slaginu 12 að
hún rauk út í garð til að gera eitthvað
mikilvægt en sagði svo gjörið svo vel
og við settumst að borðum. Rósa
hafði áhuga á að mennta sig en að-
stæður leyfðu það ekki þegar hún var
ung. Hún var leið yfir því en setti því
meiri metnað í að börn hennar gengju
menntaveginn. Hún fór í húsmæðra-
skóla og mótaðist mikið af skólahald-
inu sem t.d. kom fram í myndarskap
við sauma, matargerð og annað sem
snerti rekstur heimilis.
Í lífi sínu upplifði Rósa bæði gleði
og sorg. Það var bjart yfir minningum
frá unglingsárunum með Stínu vin-
konu og hjólaferðum yfir Vaðlaheiði
til að komast í Vaglaskóg. Þær fóru
mikið í bíó saman en voru smeykar
við hermennina sem einnig fóru mikið
í bíó. En sorgin barði snemma upp á.
Móðir hennar, Anna, dó þegar hún
var aðeins 14 ára eftir langvarandi
veikindi. Það var stóra áfallið í lífinu
sem mótaði hana upp frá því. Hún var
elsta dóttirin og tók mikla ábyrgð á
systkinum sínum og sleppti í raun
aldrei þeirri ábyrgð. En gleðin vitjaði
hennar aftur og hún og Hugi stofnuðu
heimili. Þau voru mjög ólík en stóðu
saman í blíðu og stríðu.
Það var sárt að upplifa afleiðingar
ólæknandi augnsjúkdóms sem gerði
hana næstum alveg blinda í lokin. Það
var erfitt fyrir þessa kraftakonu að
þurfa að sitja með hendur í skauti.
Hún gerði sitt besta þrátt fyrir það,
t.d. prjónaði teppi og dásamlegar
borðtuskur. Það bjargaði henni að
geta hlustað á hljóðbækur sem
Blindrafélagðið sendi henni. Þannig
las hún mikið af bókmenntum en hún
hafði alltaf haft áhuga á þeim.
Ég vil þakka Rósu fyrir góða sam-
fylgd, mikla tryggð og samstöðu. Hún
og Hugi hafa reynst mér góðir
tengdaforeldrar. Blessuð sé minning
hennar.
Ragnheiður Sverrisdóttir.
Þegar pabbi hringdi í mig með
fréttirnar af andláti ömmu fannst mér
ég eitthvað svo lánsöm að hafa getað
eytt svona miklum tíma með henni á
síðustu tveimur árum. En fyrir tveim
árum síðan bauðst mér vinna á Ak-
ureyri en það var í fyrsta skiptið sem
ég hef búið í nálægð við ömmu og afa.
Ég fór strax að venja komur mínar í
Klettagerðið og svo líka á Hlíð eftir að
amma flutti þangað. Þrátt fyrir að
mörg ár voru liðin frá því að ég hafði
eytt svona miklum tíma með ömmu
og við báðar breyst töluvert, þá náð-
um við enn jafn vel saman og það var
alltaf hægt að fá ömmu til að hlæja.
Við rifjuðum upp saman hluti sem við
vorum að bralla á yngri árum. Hvað
það var gaman að valhoppa saman út í
búð, með armana krækta saman, eins
hratt og við gátum. Ég sagði henni frá
því hvað hún gat verið erfið og ná-
kvæm við okkur barnabörnin. Því
ekki sá hún það sem við vildum að hún
sæi en hún sá alltaf illgresið í garð-
inum sem var einhvers staðar á bak
við þar sem við héldum að við kæm-
umst upp með að skilja það eftir.
Einu sinni þegar við Hugi frændi
vorum í heimsókn hjá ömmu og afa
ákváðum við að útbúa kaffið alveg
sjálf. Eftir miklar vangaveltur var
ákveðið að það ætti að vera heitt kakó
með kaffinu og við fundum uppskrift
að lúxus kakói. Við vönduðum okkur
mikið við að lesa uppskriftina og finna
allt til í hana, því þetta átti að vera svo
gott. Þegar komið var að því að
smakka kakóið þá var það barasta
það versta sem við höfðum nokkurn
tíman smakkað. Alveg í niðurbrotin
náðum við í ömmu og sögðum henni
hvað hafði gerst. Hún smakkar kakó-
ið og skellir svo upp úr. Hún hló og
hló. Hún varð að setjast niður og
þurrka tárin áður en hún gat sagt
okkur hvað var að. Villan var mjög
einföld, við höfðum gleymt að setja
sykurinn út í. Núna þegar ég hugsa til
baka og minnist ömmu þá er þetta ein
af þeim stundum sem mig langar að
lifa aftur, að heyra þennan hlátur einu
sinni enn.
Nú eru þrír mánuðir síðan ég hætti
að vinna á Akureyri. Þegar ég fór að
heimsækja ömmu í síðasta skiptið áð-
ur en ég fór alveg suður aftur var hún
mjög þreytt og ég stoppaði stutt. Ég
fann að þetta gæti verið í síðasta
skiptið sem við hittumst og ég er ekki
frá því að hún hafi hugsað það sama.
Kveðjustundin var því sérstök og
innileg. Núna þegar það er ljóst að ég
kemst ekki norður til að kveðja hana í
síðasta sinn er ég mjög glöð að hafa
átt þessa stund með henni.
Hugrún R. Hjaltadóttir.
Núna þegar amma er á himnum
hefur hún öðlast sjónina á ný en um
margra ára skeið var hún blind.
Ég og amma vorum alltaf mjög
nánar og góðar vinkonur, kannski var
það út af nafninu, hver veit. Ég var
skírð eftir ömmu minni og hef verið
og verð alltaf mjög stolt af því. Mér
fannst ekkert skemmtilegra en að
hlusta á ömmu segja mér sögur, enda
var hún endalaus uppspretta sagna
og sagði þær á þann hátt að maður
lifði sig algjörlega inn í þær. Ég hlust-
aði alltaf á hljóðspólur þegar ég var
yngri og amma átti það til að taka upp
sögur á kassettur og senda mér. Ég á
þessar kassettur ennþá og þykir
kannski vænna um þær núna en
nokkru sinni. Núna í sumar meðan ég
var á Akureyri fór ég að heimsækja
hana á hverjum degi og við sátum
lengi saman og töluðum um lífið og til-
veruna. Ég verð alltaf ákaflega þakk-
lát fyrir að hafa átt þetta síðasta sum-
ar með ömmu, ég varðveiti allar
stundir okkar saman í hjartanu og
þeim mun ég aldrei gleyma. Hvíldu í
friði elsku amma mín.
Rósa Kristinsdóttir (Rósa litla).
Um daginn spurði átta ára dóttir
mín mig að því hvort ég myndi heldur
vilja sjá fram í framtíðina eða fá að
upplifa eitthvað úr fortíðinni. Ég var
smástund að átta mig á spurningunni
en svo kom svarið eins og alveg af
sjálfu sér, ég vildi helst af öllu fá að
upplifa stundir bernskunnar hjá
ömmu og afa á Akureyri og helst fá að
taka börnin mín með mér og sýna
þeim allt sem ég hafði lært og upp-
lifað. Mig langaði að taka þau með
mér út að spássera með Rósu ömmu,
leyfa þeim að liggja með mér á sól-
bekknum inni í herbergi hjá ömmu og
afa og hlusta á sögurnar um Gilitrutt
og Hlina kóngsson, hlusta á ömmu
segja sögur af sér og Stínu í gamla-
daga og hlæja hástöfum, leyfa dætr-
um mínum að máta kisukápuna sem
amma saumaði á mig, leyfa þeim að
skoða með mér töfralampann sem
amma bjó til uppi á lofti, fara í Mark-
aðinn á Akureyri og heimsækja þar
báðar ömmurnar, fara í Hrísalund til
ömmu og fá að koma með á bakvið þar
sem bara starfsfólkið mátti koma,
leyfa þeim að hlusta með mér á plöt-
urnar með Ómari Ragnarssyni í stof-
unni aftur og aftur og fá notalegt
kvöldkaffi fyrir svefninn eftir að hafa
háttað og þvegið okkur vel bak við
eyrun. Þetta eru allt stundir sem mig
langar til að upplifa aftur og aftur og
vildi óska að þau gætu upplifað með
mér. Amma var sannarlega Amma
með stóru A.
Ég er ótrúlega rík að hafa átt
ömmu eins og Rósu ömmu og sakna
ég hennar meira en orð fá lýst en það
er líka gott að vita að nú líður henni
vel. Minning hennar lifir í hjarta mér
og er mér sannarlega gott veganesti
út í lífið. Elsku afi, mamma, Hjalti og
Kiddi og aðrir ættingjar og vinir, Guð
gefi okkur öllum styrk og blessi minn-
ingar okkar um ömmu Rósu.
Vera.
Rósa Hjaltadóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GÍSLÍNA MARGRÉT SÖRENSEN
frá Eylandi,
lést laugardaginn 15. desember.
Jarðarförin fer fram frá Akureyjarkirkju, Vestur-
Landeyjum, laugardaginn 22. desember kl. 11.00.
Þórunn Ólafsdóttir,
Ragna Ólafsdóttir, Einar Benediktsson,
Árni Ólafsson, Ester Markúsdóttir,
Jón Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.