Morgunblaðið - 19.12.2007, Blaðsíða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Eiríkur Guð-mundsson fædd-
ist 24. nóvember
1927. Hann lést 8.
desember síðastlið-
inn. Eiríkur var son-
ur hjónanna Guð-
mundar Friðbjörns
Eiríkssonar, f. 1.
nóvember 1903, d.
28. mars 1971 og
Jennýar Kamillu
Júlíusdóttur, f. 30.
október 1906, d. 5.
október 1976, í
Garðhúsum í Garði.
Eiríkur var elstur 6 systkina. Hin
eru Guðrún, f. 24. maí 1930, Júlíus
Helgi, f. 6. júlí 1932, d. 27. mars
2005, Agnes Ásta, f. 26. október
1933, d. 30. nóvember 1982, Knút-
ur, f. 31. desember 1935 og Vil-
helm, f. 15. júlí 1937.
Eiríkur kvæntist hinn 26. sept-
ember 1959 Aðalheiði Jónsdóttur
frá Mjóafirði, f. 10. nóvember 1932.
Hún er dóttir hjónanna Jóns Krist-
jánssonar, f. 3. maí 1902, d. 16. maí
1984 og Jónínu Bjargar Björgvins-
Björt, f. 1997, Inga Jódís, f. 2002 og
ónefnd dóttir, f. 2007. Sonur Að-
alheiðar er Jón Björgvin Hauksson,
f. 12. september 1956, kvæntur
Ullu Kronqvist. Börn þeirra eru
Anna María, f. 1984, Jón Anders, f.
1987 og Kristján Per, f. 1991.
Eiríkur stundaði sjómennsku
framan af. Síðar nam hann vél-
smíðar og starfaði lengi í Drátt-
arbraut Keflavíkur, m.a. sem verk-
stjóri. 1973 hóf hann
saltfiskverkun, ásamt bræðrum
sínum Júlíusi Helga og Vilhelm,
Hólmstein hf., en fyrirtækið stofn-
uðu þeir ásamt föður sínum árið
1958. Á sínum yngri árum lék Ei-
ríkur knattspyrnu með Víði og
starfaði mikið innan félagsins, m.a.
við byggingu nýs knattspyrnuvall-
ar. Áhugi á fótbolta fylgdi honum
alla tíð. Eiríkur vann einnig að fé-
lagsmálum. Hann var um skeið for-
maður sóknarnefndar Útskála-
kirkju og starfaði innan
Landssambands íslenskra útvegs-
manna og Fiskifélags Íslands. Ei-
ríkur bjó alla tíð í Garði.
Eiríkur verður jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Útskála-
kirkjugarði.
dóttur, f. 29. desember
1902, d. 11. nóvember
1983. Börn Eiríks og
Aðalheiðar eru: 1)
Guðmundur Frið-
björn, f. 25. júní 1959,
kvæntur Brynju Guð-
mundsdóttur. Börn
þeirra eru Eiríkur,
1985, Eyrún, 1987, og
Lára, 1993, 2) Gísli
Rúnar, f. 21. nóv-
ember 1960, kvæntur
Jóhönnu Óladóttur.
Börn þeirra eru Gunn-
þórunn, f. 1989, Daní-
el, f. 1994, og Fannar, f. 1999. 3)
Kjartan Mar, f. 10. september 1962.
Börn hans eru Ívar, f. 1989 og Lilja,
f. 1991. 4) Helga, f. 5. maí 1964. Börn
hennar eru Heiða, f. 1993, Berglind,
f. 1997 og Gunnar Már, f. 2004. 5)
Katrín María, f. 25. mars 1966, gift
Björgvini Arnari Björgvinssyni.
Börn þeirra eru Eiríkur Arnar, f.
1984, Aðalheiður Arna, f. 1989, og
Tinna María, f. 1998. 6) Svanhildur,
f. 4. maí 1968, gift Kristjáni Jó-
hannssyni. Börn þeirra eru Salka
Kveðja frá eiginkonu
Vaknaðu! sungu vængir dagsins inn
í vökudraum minn, sjáðu! heimur þinn
sem liðin veröld lét í hendur þér
og líf þitt, sál þín skóp, er brot af mér,
því ég er allt; í andartaki því
sem er að líða fæðist þú á ný
í nýjum heimi, gríptu mína gjöf
með glöðum huga, ég á stutta töf;
já vaktu! því að allt er aðeins nú
og allt er hér, í mér; og ég er þú!
(Snorri Hjartarson)
Aðalheiður Jónsdóttir.
Þegar ég hugsa til baka held ég að
pabbi hafi nær einungis haft kosti.
Það eina sem mér dettur í hug að gæti
reynst honum fjötur hinum megin er
að hann átti það til að bölva svolítið,
en það voru dauðir hlutir og bilaðir
sem fengu að heyra það hjá honum.
Pabbi var alltaf til staðar, en núna
þegar hann er allur er allt breytt. Ég
hugsa með mér að ég hefði kannski
getað hjálpað honum meira, en pabbi
þáði ekki hjálp nema það væri full-
reynt með að hann gæti gert það
sjálfur og það var fátt sem vafðist fyr-
ir honum nema kannski nútímatól
eins og tölvur. Ef einhver reyndist
honum vel vildi hann launa það. Eitt
stendur mér nær en öðrum, það er
nafnið mitt, Gísli. Ég spurði einu sinni
pabba hvers vegna nafn mitt væri
Gísli. Svarið var að þegar hann fór til
sjós barnungur hefði þar verið maður
sem hét Gísli og hefði reynst ungu
drengjunum vel og gengið þeim í föð-
urstað, því þeir voru hræddir og óör-
uggir í vondum veðrum og bátarnir
litlir. Pabbi sagðist hafa heitið því að
ef hann skyldi einhvern tímann eign-
ast tvo syni þá skyldi sá yngri verða
skírður í höfuðið á þessum manni sem
reynst hafði honum svo vel.
Fyrsta minning sem ég á um pabba
var þegar mamma var á sjúkrahúsinu
að eiga Kjartan bróður og hann var
heima með mig og Gumma. Pabbi var
að reyna að klæða mig í ullarföt sem
klæjaði undan. Þetta voru nú senni-
lega ekki einu vandræðin sem hann
lenti í út af mér.
Eitt var alveg skýrt hjá pabba, það
mátti alls ekki „brúka munn“ við full-
orðið fólk. Ef við gerðum það fengjum
við „gúmmorinn“ eins og hann kallaði
það. Ég fékk einu sinni „gúmmorinn“
og hélt mig á mottunni eftir það.
Fyrsti bíllinn sem ég man eftir var
Ford, gamall bíll sem pabbi gat haldið
gangandi en erfitt var að fá varahluti
í. Einu sinni brutum við Gummi fram-
rúðuna í bílnum og vorum áhyggju-
fullir, líklega fengjum við „gúmmor-
inn“, en pabbi sagði aldrei neitt,
keyrði bara með brotna rúðu þangað
til ný fékkst. Þannig maður var pabbi,
var ekki að æsa sig yfir einhverju sem
hægt var að laga.
Uppgjöf var einfaldlega ekki til í
hans orðaforða. Hann og bræður
hans Júlli og Villi voru saman með út-
gerð og saltfiskverkun í rúm 30 ár og
starfaði pabbi við þetta þangað til að
hann var að verða 78 ára gamall.
Stærsti hluti af starfsævi pabba
snerist í kringum báta og skip og síð-
asta verkefni hans var tengt því.
Hann hafði keypt sér ósamsett tré-
líkan af frönsku skútunni „Le Pour-
quoi Pas“ sem þýðir, hvers vegna ekki
á íslensku og lýsir vel hversu óverkkv-
íðinn maður hann var. Þetta dundaði
hann sér við tímunum saman skjálf-
hentur og farinn að sjá illa. Hann var
búinn að laga ýmsa hluti sem honum
fannst ekki vera nógu eðlilegir en náði
svo ekki að klára hana. Ástæðan fyrir
því að þessi skúta var honum hugleik-
in var sú að hann mundi eftir fárviðr-
inu sem gekk yfir þegar þessi skúta
fórst. Faðir hans hafði á þessum tíma
verið að byggja Garðhúsin og þau
bjuggu uppi á loftinu á Útskálum.
Veðurhamurinn hafi verið þvílíkur að
þakið á Útskálum hafði nánast farið
af.
Pabbi, far þú í friði,
Gísli.
Elsku pabbi, þú hefðir haft gaman
af því að horfa með mér á leikinn sl.
sunnudag, Liverpool-Manchester
United, enda mikill áhugamaður um
enska boltann. Við horfðum á ófáa
leikina saman. Einnig naustu þess að
fara á völlinn hvort sem það var til að
sjá okkur systurnar spila, barnabörn-
in eða Víði í Garði. Þeir nutu góðs af
verklagni þinni þegar þú útbjóst fyrir
þá lyftu sem lyfti myndatökumannin-
um upp á þak vallarhússins.
Það sem mér er minnisstæðast úr
æsku eru allar útilegurnar sem þú og
mamma fóruð með krakkaskarann í.
Það voru farnar ófáar ferðir í Húsafell
og á Þingvelli. Þú varst mikill nátt-
úruunnandi og fannst gaman að
ferðast.
Þú varst ótrúlega laginn við að laga
hluti. Við nutum heldur betur góðs af
því. Ef eitthvað brotnaði eða bilaði af
leikföngum barnanna minna þá vissu
þau hvert ætti að fara með þau, auð-
vitað til afa. Hann gat lagað allt. Við
vorum helst til of tilætlunarsöm að
láta þig um að laga hlutina, sérstak-
lega í seinni tíð því þú varst orðinn lú-
inn og ekki maður til að standa í stór-
ræðum. En það vantaði ekki viljann
hjá þér. Þú gerðir það með glöðu geði
að hafa meðferðis skrúfjárn, hamar
og önnur tól sem þurfti til að laga það
sem hafði bilað eða farið úrskeiðis,
þegar þú komst til okkar. Nú síðast
þegar Heiða hafði neglt bakhliðina öf-
ugt á náttborðið, sem hún var að setja
saman.
Pabbi, þín verður sárt saknað.
Börnin mín elskuðu að fara að heim-
sækja ömmu og afa, núna verður það
bara amma sem við heimsækjum.
Hvernig á Gunnar Már litli, auga-
steinninn þinn, að skilja þetta? Þegar
ég var að segja honum frá því að þú
væri farinn til englanna á himnum, þá
sagðist hann vilja fara þangað líka, til
þín.
Við systkinin munum styðja
mömmu í sorginni. Við munum sjá til
þess að hana vanti ekkert og að hún
komist leiðar sinnar.
Elsku pabbi, takk fyrir öll árin sem
þú varst með okkur. Börnin mín
munu njóta þess alla ævi að hafa feng-
ið að kynnast þér.
Þín ástkæra dóttir,
Helga.
Ég var ákaflega stolt af föður mín-
um. Við vorum ekki alltaf sammála og
hann lét í ljós óánægju sína ef honum
fannst ég hafa veðjað á rangan hest.
Það breytti hins vegar ekki væntum-
þykju minni í hans garð. Hann var
hreinn og beinn og sá enga ástæðu til
að fegra hlutina. Það þýðir samt ekki
að hann hafi verið svartsýnn. Ef ég
þurfti að kynna mig fyrir mér eldra
fólki sagði ég að ég væri dóttir Eiríks
í Garðhúsum. Undantekningarlaust
kom glampi í augu þess sem spurði og
ég fékk gæðastimpil.
Ég á margar góðar minningar frá
samverustundum okkar pabba. Pabbi
var að vísu ekki mikið heimavið, enda
fyrir stórri fjölskyldu að sjá og fyr-
irtæki sem ekki rak sig sjálft. Pabbi
gaf sér þó alltaf tíma til þess að spila
við okkur krakkana og þá var kringl-
ótta borðið í eldhúsinu lagt undir. Ég
notaði líka tækifærið og lá hjá honum
þegar hann horfði á fréttirnar í sjón-
varpinu. Fréttirnar þóttu mér ekkert
áhugaverðar en hjartsláttur pabba
þeim mun meira.
Pabbi átti ráð við öllu. Ef einhverju
þurfti að redda, eitthvað vantaði eða
þurfti lagfæringar við gat maður
gengið að því vísu að pabbi gæti
bjargað því. Ef hann var ekki beinlín-
is beðinn um aðstoð kom hann með
útrétta hendi og allt samfélagið naut
góðs af hjálpfýsinni. Ef hann sá að
eitthvað þurfti að laga var hann rok-
inn að sækja verkfæri sín og kom
jafnskjótt til baka. Það var sama þó
maður segði að það lægi ekkert á,
hann geymdi aldrei til morguns það
sem hann gat gert í dag.
Það var gott til þess að vita að
pabbi var sá haukur í horni sem hann
var. Á mínum yngri árum kom ég
nokkrum sinnum heim á klessukeyrð-
um bílum, bílum sem hann átti sjálfur.
Ég nálgaðist hann hnípin og skömm-
ustuleg en aldrei heyrðist styggð-
aryrði af vörum pabba. Hann fór bara
með bílana út í fiskhús og gerði við þá.
Sömu verklagni notaði hann til þess
að búa til það sem hann ekki gat
keypt eða vissi að yrði vandaðra ef
hann smíðaði það sjálfur.
Ég á eftir að sakna þess að heyra
pabba ekki lengur koma blaðskellandi
inn um dyrnar heima hjá mér, kall-
andi „Er einhver heima?“. Ef ekki
rétt til að kasta á okkur kveðju, þá
með heimalagaða sultu eða eitthvað
annað nytsamlegt sem hann vildi
deila með börnum sínum og barna-
börnum. Ég held að pabbi hafi verið
býsna stoltur af sínum stóra hópi og
hann var duglegur að halda mynda-
vélinni á lofti til að festa augnablikin á
filmu. Pabbi var kannski ekkert að
hafa mörg orð um það að hann væri
stoltur af manni, en klappið sem mað-
ur fékk á bakið sagði til um það eða
Eiríkur Guðmundsson
✝
Ástkær eiginmaður minn, bróðir, mágur og frændi,
JÓN KR. GÍSLASON,
Hvannavöllum 6,
Akureyri,
andaðist á Sjúkrahúsinu á Akureyri miðvikudaginn
12. desember.
Útförin verður gerð frá Akureyrarkirkju fimmtu-
daginn 20. desember kl. 13:30.
Jónína Helgadóttir,
Jóhannes Gíslason, Ásgerður Lilja Hólm
og systkinabörn.
✝
Elskulegur sonur okkar, fóstursonur og bróðir,
HÖGNI KRISTINSSON,
Jörundarholti 33,
Akranesi,
sem lést á krabbameinsdeild LSH fimmtudaginn
13. desember, verður jarðsunginn frá Akraneskirkju
föstudaginn 21. desember kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Styrktar-
félag krabbameinssjúkra barna.
Eva Björk Karlsdóttir, Alfreð Örn Lilliendahl,
Sindri Snær Alfreðsson,
Aron Máni Alfreðsson,
Kristinn Richter, Sigríður María Gísladóttir,
Tinna Richter,
Ari Richter.
✝
ÓLÖF METÚSALEMSDÓTTIR
lést föstudaginn 14. desember á Hjúkrunar-
heimilinu Sundabúð.
Jarðarförin fer fram frá Vopnafjarðarkirkju
fimmtudaginn 20. desember kl. 13:00.
Aðstandendur.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓHANN RAGNARSSON
læknir,
lést á heimili sínu, Laufásvegi 62, mánudaginn
17. desember.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn
27. desember kl. 13.00.
Hanna Gunnarsdóttir,
Anna Jóhannsdóttir, Ástráður Eysteinsson,
Heiða Jóhannsdóttir, Björn Þór Vilhjálmsson,
Magnús Jóhannsson, María Björg Sigurðardóttir,
Stefán Þorri Magnússon,
Jóhann Ástráðsson,
Anna María Magnúsdóttir,
Eyja Ástráðsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUNNAR GUÐNI SIGURÐSSON
frá Holtaseli á Mýrum, A-Skaftafellssýslu,
til heimilis að Hamraborg 18,
Kópavogi,
lést á Vífilsstöðum mánudaginn 17. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sveinbjörg Guðmundsdóttir
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
vinkona,
ÁSLAUG INGA ÞÓRISDÓTTIR,
lést á heimili sínu þann 18. desember.
Katrín Klara Þorleifsdóttir, Grétar Örn Jóhannsson,
Elín Embla Grétarsdóttir,
Sjöfn Ingólfsdóttir, Bjarni Ólafsson.