Morgunblaðið - 12.06.2008, Page 32

32 FIMMTUDAGUR 12. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Alla mín, allt í
einu ert þú farin frá
okkur, þetta var það
sem við vissum en
kannski ekki alveg svona fljótt. Þegar
ég sit hérna og skrifa nokkur minn-
ingarorð um þig, mína bestu og kær-
ustu vinkonu til margra ára, reikar
hugurinn aftur í tímann.
Af nógu er að taka því stundirnar
hafa bæði verið margar og góðar.
Ferðalögin sem við fórum í saman;
minnisstæðust var ferðin til Egypta-
lands þar sem við meðal annars sát-
um úti á svölum og sáum sólina setj-
ast með ána Níl fyrir framan okkur
sem var sögulegt og snart okkur
mjög.
Tvo jarðskjálfta höfum við upplifað
saman reyndar þann fyrri árið 2000,
þá vorum við í rútu á leið til Íslands og
hringdum í Sæju og hún hrópaði upp
að það væri jarðskjálfti og skellti á.
Seinni jarðskjálftinn var núna, 29.
maí, nýkomnar inn úr sólinni þegar
þessi líka skjálfti reið yfir og allt skalf
og nötraði og ég veit ekki hvor okkar
var hræddari því að mörgu leyti vor-
um við líkar en elsku besta vinkona
mín var orðin svo lasburða að hún
Aðalheiður Rósa
Emilsdóttir
✝ Aðalheiður RósaEmilsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 25.
mars 1942. Hún lést
á Líknardeild Land-
spítalans 1. júní síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Vídalínskirkju 5.
júní.
ætlaði ekki að hafa það
út á sólpallinn og
hringdi strax í Baldvin
sem kom heim á met-
hraða sem lýsti svo vel
hvað hún var honum
mikils virði.
Þegar ég átti að fara
á Heilsuhælið í Hvera-
gerði eftir hnéaðgerð,
hver fór með mig nema
hún og Sæja mágkona
hennar og hver kom að
heimsækja mig viku
seinna nema hún og
Sæja til að fara með
mig á almennilegt veitingahús svo ég
fengi eitthvað almennilegt að borða.
Ég mun seint gleyma síðasta árlega
dömuboðinu mínu sem var 24. maí.
Þá kom þessi glæsilega vinkona
mín og við allar áttum yndislegan dag
sem seint mun úr minni okkar fara en
það var seinasta boðið hennar hér á
jörðu og þó að ég sé ekki alveg sátt
við Guð að hann sé búinn að taka hana
frá okkur þá verð ég að trúa því að
henni hafi verið ætlað eitthvað annað,
örugglega eitthvað stórkostlegt. Ég
var svo lánsöm að hafa fengið að vera
með henni síðustu dagana sem verður
mér ógleymanleg. Og því miður get
ég ekki fylgt henni síðasta spölinn því
ég varð að fara til Þýskalands þar
sem ég bý núna en við vorum búnar
að kveðjast og ég veit að þegar minn
tími kemur tekur hún á móti mér með
opinn faðminn.
Elsku Baldvin minn, missir þinn er
mikill en við eigum dásamlegar minn-
ingar um dásamlega konu.
Elsku Björt mín, við áttum margar
góðar stundir saman hjá mömmu
þinni. Guð verði með þér og styrki þig
og styðji. Öllum öðrum aðstandend-
um sendi ég mínar samúðarkveðjur.
Kæra vinkona, takk fyrir að hafa
verið vinkona mín.
Ég kveð þig, kæra vinkona, með
þessum fallega sálmi:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Kveðja.
Ólafía og Matthías.
Enn er höggvið skarð í hóp Sval-
anna, félags fyrrverandi og núverandi
flugfreyja, við fráfall Aðalheiðar
Rósu Emilsdóttur, sem nú hefur
kvatt okkur langt um aldur fram.
Alla Rósa, eins og hún var kölluð í
okkar hópi, var áberandi glæsileg,
fáguð í framkomu og það sópaði að
henni hvar sem hún kom.
Okkur Svölunum var mikill heiður
að hafa hana í félaginu okkar enda var
hún mjög virk félagskona og sat
margoft í stjórn félagsins og var for-
maður frá 1989 til 1990 og ritari mörg
síðastliðin ár og nú til vors. Það kom
stundum fyrir á jólafundum hjá okk-
ur að það vantaði einhvern til að lesa
litla sögu eða annað sem kæmi okkur
í jólaskap og þá stóð ekki á Öllu Rósu
að flytja okkur slíkt og fórst henni
það ávallt vel úr hendi.
Hún hefur einnig átt veg og vanda
að árlegum tískusýningum félagsins
og sýnt þar sjálf með öðrum félags-
konum. Hún var með okkur síðast á
jólafundi í desember, grunlaus um
þann sjúkdóm, sem nú hefur á svo
stuttum tíma lagt hana að velli.
Fyrir hönd félagskvenna vil ég
þakka henni allt hennar starf fyrir fé-
lagið okkar og eins fyrir allar ánægju-
legu samverustundirnar gegnum ár-
in. Minning um glæsilega og
skemmtilega Svölu mun lifa í hugum
okkar og hjörtum.
Við sendum fjölskyldu hennar okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Bryndís Guðmundsdóttir,
formaður.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elskuleg vinkona hefur kvatt þetta
líf og skilur okkur eftir orðlausar,
þess vegna er gott að geta notað þessi
erindi, sem segja nánast allt sem upp
í hugann kemur.
„Allar stundir okkar hér er mér
ljúft að muna“, því aldrei bar þar
skugga á og allar okkar samveru-
stundir voru bæði skemmtilegar og
eftirminnilegar. Við kynntumst á
bæjarskrifstofum Garðabæjar 1979
og síðan hefur haldist góður og kær-
leiksríkur vinskapur í gegnum bæði
sorgar– og gleðistundir, sem hafa
sem betur fer verið fleiri.
Alla okkar var alla tíð kát og hress,
há og flott, hrein og bein. Hagmælt
var hún og allar eigum við vísur frá
Öllu, sem komu með henni á okkar
hádegisfundi í gegnum árin. Síðast,
þegar við hittumst hjá Öllu, var tekin
mynd af okkur, sem á eftir að verða
okkur kær, en enginn átti von á að
húsfreyjan myndi kveðja okkur svona
fljótt.
Það eru sjö sorgmæddar konur
sem kveðja í dag okkar glæsilegu og
umfram allt kæru vinkonu. Við og
fjölskyldur okkar senda Baldvini,
börnunum, móður og allri fjölskyldu
Öllu okkar dýpstu samúðarkveðjur.
F.h. Bæjónessanna,
Fríða Valdimarsdóttir.
Það voru feimnar skólastúlkur sem
heilsuðust á björtum haustdegi í Hús-
mæðraskóla Suðurlands á Laugar-
vatni haustið 1961. Aðalheiður Rósa
var þar á meðal, glæsileg og glaðleg
að vanda. Alla Rósa var fljót að falla í
hópinn og var vel með á nótunum
þegar brugðið var á leik og söng. Hún
var góður námsmaður og keppnis-
skapið kom vel í ljós þegar hún hvatti
okkur skólasysturnar áfram í skíða-
göngu sem við tókum þátt í ásamt
hinum skólunum á Laugarvatni. Þar
gengum við hver á eftir annarri á
sömu gönguskíðunum tvo kílómetra
fram og til baka og Alla Rósa dreif
okkur áfram eins og þaulreyndur
landsliðsþjálfari. Margs er að minn-
ast og árgangur 6́1 úr „Húsó“ hefur
horfið til hinna ýmsu starfa í þjóð-
félaginu. Alltaf höfum við haldið hóp-
inn og vitað hver af annarri og við
Alla Rósa óbeint fylgst að í gegnum
tíðina. Fyrst hjá Loftleiðum þó að við
værum þar hvor á sínum endanum,
ég í Víkingasalnum og hún í fluginu.
Eins var gott að eiga hauk í horni hjá
Úrval Útsýn þegar ég datt inn í vinnu
þar fyrir Úrvalsfólkið. Alltaf trygg og
traust og vildi fá ýtarlegar fréttir af
„stelpunum“ og hvað væri á döfinni
hjá „saumaklúbbnum“.
En skammt er stórra högga á milli
og elskuleg vinkona okkar er sú 6. úr
okkar hópi sem kveður nú allt of
fljótt. Við skólasysturnar frá Laug-
arvatni söknum vinar í stað og biðjum
ástvinum Öllu Rósu Guðs blessunar í
þeirra miklu sorg.
Far þú í friði, friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hjördís Geirsdóttir.
Margskonar tilfinn-
ingar vakna að afa
gengnum. Söknuður
að hann sé ekki leng-
ur til staðar en ekki síður þakklæti
að hans erfiðu veikindum sé lokið
og hann hafi farið í návist ömmu og
sinna barna.
Það er eiginlega varla hægt að
tala um afa nema minnst sé á
ömmu í sömu andrá. Amma og afi í
Óló voru nánast heilög í augum
okkar systkinanna og við vorum
mikið hjá þeim hvort sem þau voru
vestur í Ólafsvík á sumrin eða í
Alexander Stefánsson
✝ Alexander Stef-ánsson fæddist í
Ólafsvík 6. október
1922. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir að kvöldi mið-
vikudagsins 28. maí
síðastliðins og var
jarðsunginn frá
Ólafsvíkurkirkju 6.
júní.
bænum. Þegar þau
voru bæði upp á sitt
besta fylgdi þeim ein-
hver orka, mikil og
sterk nærvera.
Skemmtilegast var
fyrir vestan í Engi-
hlíðinni og oft var
stór hópur af barna-
börnum þar saman-
kominn. Stundum var
farið í bíltúr að skoða
kríuvarpið á Rifi eða
jafnvel farið kringum
Jökul. Afi var fróður
um umhverfið þar,
þekkti hverja þúfu og fræddi okkur
um það sem fyrir augu bar. Afi var
afdráttarlaus jafnt í skoðunum sem
háttum. Stjórnmálin voru barátta,
lífið sjálft og fjölskyldan talaði mik-
ið um pólitík. Skoðanir hans voru
mótaðar af því að hafa starfað og
lifað í Ólafsvík bæði í atvinnulífinu
og félagsmálum í áratugi. Við fund-
um alltaf fyrir því að það var gott
að vera barnabarn hans í Ólafsvík
en vissum einnig að hann var ekki
allra. Afi var ákveðinn og örugglega
oft frekur en hann kunni að segja
nei og var gjörsamlega laus við það
að vilja þóknast öllum. Auk þess
fannst mér hann alltaf hafa það á
hreinu að hann væri að starfa í um-
boði fólksins.
Afi sagði skemmtilega frá og tal-
aði á sérstaklega myndríkan hátt
og notaði óvænt og sterk orð. Sér-
staklega var gaman að hlusta á
hann tala um lífið í Ólafvík í gamla
daga. Hvað honum fannst gaman
sem lítill krakki að sitja undir borð-
inu heima á Uppsölum og hlusta á
konurnar sem voru að sauma með
Svanborgu móður hans spjalla um
daginn og veginn. Eða hvað hann
var alltaf syngjandi og kerlingarnar
í plássinu sögðu þarna kemur Alli
söngur! Ólafsvík millistríðsáranna
vaknaði til lífsins þegar flest húsin
hétu eitthvað; saltfiskbreiðsla, skip-
in vörpuðu akkerum utar í víkinni
og vegavinna á Fróðárheiði undir
stjórn pabba hans.
Á vissan hátt má segja að við
barnabörnin höfum kynnst tveimur
öfum. Afi þegar hann var þingmað-
ur og ráðherra, fullur af orku og
alltaf að, jafnvel þegar hann var í
sumarfríi – og svo afi eftir að hann
fékk heilablóðfallið með öllu því
sem fylgir. En einn var sá þráður
sem aldrei slitnaði, það var hversu
afi var hlýr, hann þurfti ekki mörg
orð en það var alltaf gott að vera
hjá honum.
Elsku afi, ég hef ekki ennþá
minnst á Nivea-kremið þitt, hvernig
þú gekkst með handarbökin á und-
an, alla minnismiðana sem þú varst
sískrifandi, hvað þú varst mikill
matmaður og gast dásamað spik-
feitar lúður eða glænýjar kartöflur
eða hvað þú varst kappsamur í öllu
sem þú tókst þér fyrir hendur. Það
bíður betri tíma. Ég þakka þér
samfylgdina og finnst gott að vita
að þú leggist til hvílu í fallegu
Ólafsvík þar sem þú fæddist og átt-
ir heima nær alla ævi. Blessuð sé
minning þín.
Orri.
✝
Innilegar þakkir til allra sem auðsýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar, sonar,
tengdaföður, afa, bróður og mágs,
PÉTURS KRISTINS ELISSONAR,
Grundarfirði.
Elzbieta Kr. Elisson
og börn,
Bára B. Pétursdóttir, Elis Guðjónsson,
systkini og aðrir aðstandendur.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra fjölmörgu
ættingja og vina sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæra
ÁRSÆLS KARLS GUNNARSSONAR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Karítas fyrir
kærleiksríka umönnun.
Rakel Ársælsdóttir, Rúnar Snæland,
Gunnar Karl Ársælsson, Sigurlaug Sverrisdóttir,
Sólrún Ársælsdóttir, Ingólfur V. Ævarsson,
Ingibjörg Birna Ársælsdóttir,
Gunnar Yngvason,
Hafsteinn Sigurþórsson, Ingibjörg Birna Þorláksdóttir,
barnabörn og aðrir vandamenn.
SENDUM
MYNDALISTA
✝
Kæru ættingjar, vinir og vandamenn.
Þökkum innilega samúð ykkar, hlýhug og vináttu
við andlát og útför elskulegrar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
KRISTRÚNAR LÍNEYJAR HELGADÓTTUR
húsmóður,
Kirkjuvegi 14,
Keflavík.
Jóhann Pétursson,
Pétur Jóhannsson, Sigrún Jónatansdóttir,
Guðrún Rósalind Jóhannsdóttir,
Helgi Jóhannsson, Hjördís M. Bjarnason,
Sóley Jóhannsdóttir, Ólafur J. Briem,
Jóhann Jóhannsson
og ömmubörnin.