Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1996, Side 63

Eg sagði benni að ég vœri sjómaður og
togarinn úti á sjó, ég ífríi ogskildi mæta-
vel hvernigþað væri að vera einn í
Reykjavík í miðri viku, allir uppteknir.
Við gengum niður að Austurvelli.
Hún vildi setjast inn á Café París. Eg
samþykkti. Við fengum borð við glugg-
ann. Sem betur fer gat ég Látistfylgjast
með fólkinu fyrir utan, feimnin var að
drepa mig. Hún leiddi samræðurnar.
Sagði mér lítillega afsjálfri sér. Hún var
einhleyp, nýbúin aðfesta kaup á lítilli
íbúð í Þingholtunum, var Reykvíkingur
og hafði unnið á sama stað frá því hún
lauk stúdentsprófi, var barnlaus. Ég sagði
fátt af mér, stundi þó upp að ég byggi
einn.
Efiir að hafa drukkið sína tvo kaffi-
bollana hvort var fátt að ræða um, við
þekktumst ekkert. Þó fannst mér hún
notaleg og eins og ég hefði þekkt hana
lengi, að minnsta kosti vildi ég að svo
væri. Það var eitthvað við svip hennar
sem fékk mig til hugsa að henni litist vel
á mig, það hefði ekki þurt að spyrja mig
tvisvar hvað mér fannst um hana. Með-
an ég var að hugsa þetta ogþóttist vera
aðfylgjast með gangandi vegfarendum
truflaði hún hugsanir mínar.
„ Veistu, mérþykirþú myndarlegur,
stæltur ogfallegur. “
Ég roðnaði og langaði að segja eitt-
hvað um hana, en kom ekki upp orði.
Hún hafði varla sleppt orðinu þegar ég
fann að hún setti lófa sinn á læri mitt og
strauk. Eg vissi ekki hvað ég átti að gera,
hvað mig langaði að snerta haita, það
var sennilega engu að tapa. Eg kom við
hönd hennar, hún brosti og tók í hönd
mína ogfærði hana á læri sitt.
„Eigum við að koma?“ spurði hún.
Egsagði ekkert en stóð upp oggerði
mig líklegan til aðfara. Hún stóð líka
upp og við gengum út.
„Þið eigið efitir að borga, “ kallaði
þjónustustúlkan á eftir okkur.
„Fyrirgefðu, “ sagði ég. Meðan ég borg-
aði reikninginn hugsaði ég hvað biði
mín. Hvernig kona er þetta? Eggat ekki
boðið henni heim, allt á rúi og stúi, ó-
hrein fót á gólfinu og ég hafði ekki skipt á
rúminu síðan ég kom í land. Það var
kannski hægt að bjóða einhverri annarri
konu upp á þetta, en ekki henni.
Eftir að hafa borgaðgekk ég til henn-
ar, hún brosti við mér, sá greinilega, þó
svo ég reyndi að leyna því, að mér leið
ekki vel, var stressaður. Viðgengum út í
Austurstræti.
„Eigum við ekki að koma heim til
mín, það er stutt að fara?" sagði hún.
„Jú, endilega, “ svaraði ég.
Við gengum í átt að Bankastræti og ég
fann engin orð, langaði að tala við hana
enfann ekkert til að segja. Þegar við
gengumyfir Lækjargötu tók hún í hönd
mína, fast. Mér leið bæði vel og illa að
leiða hana. Vel vegna þess að snertingin
var notaleg, en illa vegna þess hversu óör-
uggur ég var. Við gengum þegjandi,
borfðum afog til hvort til annars og
brostum, oftast vandræðalega. Hún átti
heima við Þórsgötu, á efri hæði í rauðu
bakhúsi. Hún bauð mér inn og ég elti
hana upp stigann, horfði á hana, hún
varð meira spennandi eftir því sem ég
horfði meira á hana og eftirþví sem hún
talaði meira. Við komum inn í íbúðina,
þessu hafði ég kviðið. Hvað átti ég að
gera? Ekki bauð hún mér heim til að
spjalla, það gátum við gert á Café París.
Það er nú einu sinni svo að karlmannin-
um er ætlað að hafa firumkvæði, hugsaði
ég. Reyndar hafði hún gert það tilþessa,
en ég varð aðþora að brjóta ísinn. Þetta
var hálfvandræðalegt. Eg varð.
Hún bauð mér að setjast í sófann í
stofiunni, fórfiram ogsótti tvær bjórflöskur
ogglös. Eghorfði á hana á meðan. Eitt
hafði breyst síðustu mínúturnar; mér var
orðið sama þótt hún sæi að mér varð
starsýnt á hana, vonaði að henni væri
sama, reyndar fannst mér henni líka vel
hversu mikið ég horfði á hana. Hún sett-
ist í stól á móti mér, ég hafði vonast til að
hún settist við hliðina á mér.
Við tókum að spjalla um íbúðakaup
og húsbréf, annað umræðuefhi en ég
hafði séðfyrir mér. Hné hennar snertust
þar sem hún sat. Ég sá að hún færði
hnén sundur, ekki mikið en nokkuð, og
annað lærið birtist, pilsið var sítt en með
stórri klauf. Mig var farið að langa í
annað en spjall. Að vísu naut égþess að
horfa á hana og hlusta, sérstaklega eftir
að hún skipti um umræðuejhi ogfór að
tala um ástir, sagðist aldrei hafa verið
ástfangin, að minnsta kosti ekki mikið,
var skotin í strák í menntó en fannst
jafnaldrar sínir óttalegir krakkar. Hafði
oft hugsað sér menn sem voru nokkru
eldri en hún, ekki mikið, kannski svona
tíu árum. Eg var líklega um tíu árum
eldri en hún. Þessi orð hennar höfðu góð
áhrifá mig.
„Eg hefaldrei viljað búa með manni.
Hef 'alltaf viljað vera ég sjálf, er illa við
aðþurfa að taka ofmikið tillit til ann-
arra. Það erfrelsi að vera einn, “ sagði
hún.
Ég tók undir, en bætti við: „Ég bjó
með konu, Eddu. Það slitnaði upp úr
því, ég veit ekki afhverju. Kannski átt-
um við ekki nógu mikið sameiginlegt.
Hún vildi að ég hætti á sjónum og væri
meira heima, en ég var ekki tilbúinn til
þess. Eftir að við hættum saman sakna ég
hennar stundum, sérstaklega á kvöldin.
Samt myndi ég ekki vilja byrja upp á
nýtt með henni. Reyndar á ég tvö börn, “
bætti ég við, „ekki með Eddu, heldur
öðrum konum. Annað bamið er tólfára
strákur, það átti ég með konufyrir aust-
an, var á síldarvertíð. Hitt er átta ára
stelpa, átti hana með svilkonu minni,
hún er systir Ingunnar, eiginkonu Ólafi
bróður míns. Eg hefekki mikið samband
við börnin, er það mikið á sjónum, þú
skilur. Eg hef meira samband við
stelpuna, hún býr í Reykjavík, en ég hef
ekki séð strákinn í tvö eða þrjú ár. “
Ég var kominn með munnræpu, mér
fannst sem hún væri hætt að hlusta. Ég
þagnaði, hún stóð upp og horfði á mig
þar sem ég sat í sófanum, gekk að hljóm-
tækjunum ogsetti disk á, „Lífið er Ljúft“
með Bubba. HÚ7i gekk síðan að sófanum
þar sem ég sat og settist hjá mér. Nú var
komið aðþví, nú varð ég aðgera eitt-
Lwað, gera það sem mig Langaði mest,
snerta hana, kyssa hana, finna hana,
þefaafhenni, láta velafhenni. Við
sögðum ekkert, sátum þétt saman, læri
okkar snertust. Eg ólgaði að innan, Lang-
aði allt og égfann að kjarkur minn óx.
Eg tók utanum axlir hennar og hún
svaraði strax meðþví að taka utan um
hægra læri mitt, rétt ofan við hné. Hún
var ekki eins ákveðin og hún hafði verið
á kajfihúsinu. Alls ekki. Ég hugsaði með
mér aðþað væri vegna þess að henni lit-
ist vel á mig, viLdi ekki vera offrökk.
Mér leið betur.
Ég haLlaði méryfir hana ogfærði varir
mínar að hennar, við kysstumst, mörgum
kossum, djúpum. Eg strauk henni um
magann, fór með hendina inn fyrir
blússuna, kom við brjóstin, húnfór með
Sjómannablaðið Víkingur
63