Andvari - 01.10.1965, Side 19

KRISTMANN GUÐMUNDSSON:
STÚLKAN HORFNA
Garðar vinur minn býr fyrir norðan. Hann kemur sjaldan suður, en við
hittumst ævinlega, þegar ég á leið urn þorpið lians. Það er raunar ekki oft. Við
vorum saman í skóla, og hann var efnilegur námsmaður, en draumlyndur og
stundum dálítið utan við sig. Eitthvað orti hann af Ijóðum, eins og gengur, þó
var hann víst aldrei talinn skáldefni. Faðir hans rak útgerð og verzlun þar
nyrðra, og að loknu stúdentsprófi varð Garðar að taka við af honum að mestu,
því að gamli maðurinn var heilsuveill.
Þrem árum síðar heimsótti ég hann og dvaldi hjá honum nokkra daga. Það
er rétt snoturt landslag þarna, tignarleg fjöll í nokkrum fjarska og opið fjarðar-
mynni framundan þorpinu, sem er talsvert stórt. Ég kunni vel við mig, og mér
leizt ágætlega á fólkið, það var glatt og hraustlegt, blátt áfram í fasi og fram-
komu. Velmegun virtist almenn og fyrirtæki þeirra feðga blómleg að sjá. Mér
var sagt, að Garðar stæði vel í stöðu sinni, en væri ekki mannblendinn.
Hann tók mér forkunnarvel, og ég lifði í vellystingum, þessa viku sem ég
dvaldist hjá honum. Mikinn hluta dagsins var hann að vísu önnum kafinn á
skrifstofu sinni, en ég tók eftir því, að hann fór nokkuð seint á fætur. Það kom
auðvitað til af því, að hann vakti lengi fram eftir á kvöldin. — „Einhvemtíma
verður maður að gefa sér tóm til að lifa,“ sagði hann. „Og kvöldin em að mínu
áliti fegursti og bezti tími sólarhringsins. Þá geng ég út í náttúruna og nýt þess
að vera til. Mér þykir satt að segja ekkert gaman að skrifstofustörfunum, þótt
ég reyni að leysa þau eins vel af hendi og mér er unnt. Þetta er kleppsvinna, en
ég verð að þrauka við hana, meðan faðir minn lifir — honurn er allt þetta svo
mikilsvert. Þegar hann er allur, ætla ég að selja draslið hérna og gefa sjálfum
mér frelsi."
Við höfðum labbað upp í hlíðina fyrir ofan þorpið og sátum þar við dálitla,
niðandi lækjarsprænu, þegar hann sagði þetta. Það var kvöld, fagurt á láði og
legi, sólin að nálgast hafsbrún og mikil litadýrð í vestrinu. — Garðar var ekki
margmáll, og hann sat langa stund þögull, er hann hafði lokið þessari játningu
sinni. Eg virti hann fyrir mér: þetta var hár og grannur maður, jarphærður,
fölur á vanga og eilítið kinnliskasoginn, en fríður sýnum og ekki ókarlmann-
8