Andvari - 01.10.1965, Qupperneq 40

130
WILLIAM HEINESEN
ANDVARI
allir hétu Kristján eða Friðrik, vildi ganga
illa að muna hver var hver. En tækist
manni að leysa þessa þungu og lamandi
andlegu þolraun, var manni þakkað með
viðurkenningu. Þessi viðurkenning var
danskur herragarður á póstkorti, og sá
eða sú, sem fékk slíkan herragarð heim
með sér, taldi sig eins konar herramann
eða greifafrú. Yfirleitt var fröken Rafn
töfravera, sem kunni meira fyrir sér en
faðirvorið. Hjá okkur börnunum gekk
sú saga, að hún hefði eitt sinn komið
fram sem Óli lokbrá úr Andersensævin-
týrum á grímudansleik í klúbbnum í
Þórshöfn.
Litla kennslukonan var næstum því
eins hrædd við yfirkennarann og börnin,
sem hún kenndi. Aldrei gleymi ég ein-
um landafræðitíma í fyrsta bekk. Það var
próf, og józki risinn var prófdómari. Ég
kom upp í Vestur-Jótlandi, en það land
hafði fröken Rafn ■— og víst reyndar
kennslubókin líka — sagt að væri ekki
annað en sandur og illgresi, lífshættuleg
rif, slys og hörmung, og stór hluti af
landsmönnum hefðu ofan af fyrir sér
með því að ræna strönduð skip. Yfirkenn-
arinn stóð á fætur í hátignarlegri reiði
yfir þessari skrumskælingu á hans góða
heimalandi, og ég var í fyrstu lamaður
af skelfingu, þangað til það rann upp
fyrir mér, að ég var undir vernd hins
reiða manns eins og hvert annað afvega-
leitt lamb. En litla frökenin okkar roðn-
aði og bliknaði og kom varla upp orði
það sem eftir var tímans.
Kristján Eldjárn þýddi.