Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 14

MADAME
THÉRÉSIA
KONUR í LÍFI NAPOLEONS
Þessi klæðnaður hennar var ef til vill of djarfur. Eh hver skyldi voga sér að klæðast þess-
uei kjól, ef ekki Thérésia Tallien, hetja byltingarinnar cg fegursta kona Frakklands. I
kvcld mundi hún hitta nýjan gest, Napoleon Bonaparte, hershöíðingja ...
Það var heimsóknartími í salarkynnum madame Tallien.
Stórhjólaðir vagnarnir, háir eins og rómverskir stríðsvagnar,
stönzuðu fyrir utan „La Chaumiere", hina glæsilegu villu
við Champs-Elysées. Frúin sjálf dvaldist í snyrtiherbergi
sínu á annarri hæð. Hún átti erfitt með að ákveða hvaða
kjól hún ætti að klæðast. Auk þess sem hún ætlaði að halda
hátíðlegt afmæli sitt þennan dag, vildi hún koma hinum
tignu gestum sínum á óvart.
Hún þekkti raddirnar, sem bárust að neðan. Hin háa
rödd manns hennar, Jean Lambert Talliens, blandaðist
skrækri og tilgerðarlegri rödd, sem gaf til kynna, að de
Beauharnais greifynja væri komin.
Thérésia Tallien festi umhyggjusamlega blóðrautt silkiband
um hvítan, grannan háls sinn. Það var afmælisdagurinn
hennar í dag og hún átti „eins árs afmæli.“ Á þessari stundu
þessa dags ,,endurfæddist“ hún fyrir einu ári síðan.
Hún hafði setið við snyrtiborðið sitt einmitt eins og nú.
Hið eina, sem munaði, var að þá bjó hún í Versölum. Her-
mennirnir, er sóttu fórnarlömb til þess að mata fallöxina, boð-
uðu ekki komu sína með því að berja að dyrum. Þeir brut-
ust inn í svefnherbergi hennar og fluttu hana á ruddalegan
hátt út í fangavagninn og þaðan átti að flytja hana í fang-
elsið.
Þeir höfðu þegar klippt af henni hárið og skorið burt
kragann, þegar henni tókst að flýja. Lengi vel voru þeir
svo undrandi, að þeir áttuðu sig ekki á því, að veita henni
eftirför strax. Það var svo sjaldgæft, að nokkur reyndi að
koma sér undan. Hún komst til húss ástmanns síns, Jean
Lambert Talliens, og barði ákaft að dyrum. Hún heyrði
þung fótatök hermannanna, sem veittu henni eftirför, upp '
stigann. En rétt áður en þeir náðu henni, tókst henni að
stinga bréfmiða undir dyrnar.
Réttarhöldin tóku fimm mínútur. Dómurinn hljóðaði upp
á ólýðræðislegt athæfi og hegningin var eins og við mátti
búast.
Biðtíminn í fangelsinu var óþolandi. Vonin breyttist hægt
og hægt í örvæntingu, unz grá skíma dagsins þrengdi sér
inn um rimla fangelsisgluggans. Mundi Jean Lambert Tallien
ná að lesa í tæka tíð skilaboðin frá henni?
Þá kváðu skotin við. Skot, hróp og hófatak. Gleðióp, sem
aldrei ætluðu að taka enda. Robespierre er fallinn, Tallien
hafði náð í tæka tíð — og Thérésiu var bjargað!
Hið fyrsta sem hún gerði, þegar hún sjálf hafði sloppið
úr fangelsinu, varð að sjá um að hinir fangarnir væru einnig
látnir lausir. Það var um þúsundir manna að ræða. Enda þótt
14 FÁLKINN
fallöxin ynni fljótt og vel, voru fangelsin fyllt jafnótt og
höfðu síðustu þrjú árin verið troðfull. Og Thérésiu var ekið
um bæinn sem sigurvegara í skrautvagni. Hestarnir voru
spenntir frá, vagninn fylltur af blómum og fólkið reifst um
að fá að draga hann. Kjóllinn hennar var skítugur og gauð-
rifinn og hár hennar hafði verið klippt með saxi. Samt brosti
hún svo að skein í krítarhvítar tennurnar, svört augu hennar
ljómuðu og hún var hin fegursta gyðja, sem Parísarbúar
höfðu augum litið. Mæður lyftu börnum sínum, svo að þau
gætu séð madonnu lífsins, sem hafði stöðvað blóðflauminn
og útrýmt angistinni úr hjörtum borgarbúa.
Madame Tallien hafði nú valið þann kjól, sem hún hugðist
klæðast. Hún klæddi sig í grískan kjól úr næfurþunnu,
rauðu ciffoni. Á fætur sér dró hún ilskó úr gulli, setti gull-
orm um annan öklann og stillti sér síðan upp fyrir framan
spegilinn. Þessi klæðnaður hennar var ef til vill einum of
djarfur. í rauninni var þetta alls enginn klæðnaður! En
hver skyldi voga sér að klæðast þessum kjól, ef ekki Thérésia
Tallien, hetja byltingarinnar, fegursta og bezt vaxna kona
Frakklands, sú sem réði tízkunni meðal fína fólksins. Hún
sem hafði skapað hinn nýja, einfalda móð, sem eingöngu
fagrar konur voguðu sér að fylgja. — Hún lagfærði svart
og liðað hár sitt enn einu sinni, lagfærði rauða hálsbandið
og gekk síðan ánægð niður stigann til þess að taka á móti
gestum sínum. Það átti víst að koma nýr gestur í dag, ung-
ur hershöfðingi, snillingur frá Korsiku. Thérésia elskaði ný
andlit, sérstaklega karlmannsandlit. Hún gekk inn í salinn
og brosti á töfrandi hátt.
Hann var fölur, hversdagslegur útlits og smávaxinn.
Hann hét Napoleon Bonaparte, og hann var á hælunum á
henni eins og kjölturakki allt kvöldið, — þögull og graf-
alvarlegur.
— Ég óska þér til hamingju með nýja aðdáandann, hvísl-
aði Josephine de Beauharnais í eyra henni. — Hann lítur út
eins og alltof gamall kórdrengur.
— Ekki alveg, sagði Thérésia. — Ekki þessi augu og þessi
vangasvipur.
Hún virti hinn unga hershöfðingja fyrir sér rannsakandi
augnaráði.
— Hugsaðu þér, ef við klæddum hann úr þessum lörfum
og færðum hann í nýjan og glæsilegan einkennisbúning. Ég
hugsa að þetta sé ungur maður, sem eigi mikla framtíð fyr-
ir sér.
Síðan gekk hún brosandi til hans, svörtu augun hennar
ljómuðu og hún bað hann setjast við hlið sér.
— Það er sagt, að þér séuð snillingur, sagði hún og lagði