Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 23

Æsibragur föður hans, hrukkurnar á
enni hans og ógnandi augnaráð undir
loðnum brúnabrúskum! Hann litast um
til að leita hjálpar hjá Kristínu. Hún
er þá einmitt að koma út úr eldhúss-
dyrunum með rjúkandi heitt vatn í
tveimur fötum.
Henni verður ekki um sel, er hún
sér föður sinn standa þannig stjarfan
frammi fyrir Alfreð. Setur föturnar
frá sér til bróður síns. — Hvað hefur
komið fyrir, Alfreð?
— Ég er hræddur um, að ég hafi
framið einhverja hræðilega heimsku,
svarar Alfreð með grátstafi í rómnum.
— Viðvíkjandi peningum frá mömmu...
Kristín náfölnar. — Ó, guð hjálpi
mér! Þú hefur þó ekki ljóstrað neinu
upp ... . ?
— Nú, ég hafði ekki hugmynd um,
að það ætti að vera leyndarmál!
Kristín þorði ekki að líta til föður
síns. Hún heyrði aðeins þungan andar-
drátt hans og finnur að hann horfir
stöðugt framan í hana. Nú gengur hann
ógnandi til hennar, eitt, tvö, þrjú skref.
— Er það rétt, sem drengurinn var
að segja? Eru peningarnir frá........
Hann þagnar. Veit ekki hvað hann á að
kalla konuna, sem hann bæði elskar og
hatar.
Kristínu er ómögulegt að dylja föður
sinn lengur sannleikans. Hún mælir
ekki orð frá vörum, en þögn hennar er
honum nægilegt svar.
Það er eins og hei! veröld hrynji til
grunna í hugskoti gamla malarans. Það
hefur verið leikið með hann. Spilað með
hann af svívirðilegri undirferli. Það
sem honum skildist að væri tiltrú pen-
ingamannsins, var þá ekki annað en —
ölmusa, meðaumkun. Hann finnur sig
óvirtan og sjálfstraust hans hefur beðið
alvarlegan hnekki.
— Það verður að ganga til baka! Öll-
um samningum verður að segja upp!
hvæsir hann fram milli samanbitinna
varanna. En getur hann yfirleitt sagt
samningnum upp, án þess að hrinda
öllu um koll, leggja allt í rústir? Hann
er gersamlega ráðalaus.
Þá vindur hann sér frá þeim og geng-
ur aftur heim til hússins, þungum skref-
um. Hann er boginn í baki — örmagna
gamalmenni.
GORITSKY liggur á bálkinum í
veiðikofa Frans Ektern og horfir upp
að hrörlegu loftinu. Sólskinið smýgur
inn um glufu og myndar bjarta ljósrák
á gólfinu.
Þannig hefur hann legið, frá því er
Kristín hvarf frá honum kvöldið áður.
Hann er sljór fyrir öllu, innantómur,
útbrunninn maður.
Stundir koma og stundir líða, en stöð-
ugt hringsnúast sömu hugsanirnar í
höfði hans. Hann heldur uppi hljóðum
samræðum við sjálfan sig.
— Berðu þig að því að komast burtu,
segir hann við sjálfan sig.
— En hvert á ég að halda?
— Gildir einu hvert er. Hér getur þú
ekki verið. Þeir koma! Þeir sem eru
þegar á leiðinni!
Nokkrar villidúfur renna sér yfir kof-
ann og blaka vængjum. Goritsky rís upp
við dogg og hlustar. Hér er ekkert að
heyra, nema goluþytinn í furutopp-
unum. Og þó er eins og eitthvað ískyggi-
legt liggi í loftinu. Gorisky er fæddur
og uppalinn í forsælu skógarins. Hann
hefur næma heyrn og greinir hvert
fjarlægt og framandi hljóð á þessum
slóðum. Hvert smáþrusk, kall eða grein
sem brotnar. Einhvers staðar heyrist
smella í íkorna. Annar svarar. En svona
kalla ekki raunverulegir íkornar. Þetta
eru menn, sem reyna að gera sig skilj-
ánlega hvorn fyrir öðrum, á máli skóg-
ardýranna.
Hann sprettur upp af bálkinum og
gægist út úr kofanum. Framundan blas-
ir við honum bjartur háskógurinn með
boginvöxnum trjástofnum. Langt fyrir
aftan hann byrgir þéttur kjarrskógur
alla útsýn. Það skógarþykkni er óvin-
ur hans. Voru ekki greinarnar að hreyf-
ast? Var ekki mannshöfuð þarna, er
fal sig í skyndi á ný?
Hann beitir sig hörku til að halda
sinni ískyggilegu rósemi. Hann rekur
slagbrandinn frá hurðinni án þess að
fara sér óðslega og gangur út úr kofan-
um. Hann fylgir hátypptum furunum
með augum, unz þau nema staðar
við bláma himinsins, er greinist eins
og gauðrifnar tætlur út um grænar
fléttur greinanna.
Þá hrekkur hann við. Brast ekki þurr
grein undir þreifandi fæti? Eru ekki
menn að hvíslast á þarna einhvers stað-
ar? Hann pírir augum og lítur ekki
andartak af kjarrþykkninu. Innan um
greinafléttur skógarins sér hann skugga
hreyfast. Hann sér Ijóslega móta fyrir
honum. Svo hverfur hann aftur inní
koldimmt þykknið.
Óttinn sezt um hann eins og vofa.
Þeir eru svo að segja búnir að klófesta
mig, hugsar hann. Þeir leika sér að mér
eins og köttur að mús! Nei! Hann hlær
reiðilega. Þar misreikna þeir sig. Með
svo hægu móti lætur hann ekki taka
sig;
Án þess að líta af fjarrum lágskógin-
um, læðist hann aftur á bak með kofa-
veggnum, fet fyrir fet. Honum verður
hugsað til peningaseðlanna, sem Krist-
ín skildi eftir á borðinu. Nú gæti hann
notað þá. En hann hefur engan tíma til
að ná í þá.
Það er barrviðarkjarr að baki kofans.
Rétt fáein skref frá honum. Hann
nálgast með hægð hinn dökkgræna
gróðurvegg. Aðeins fimm, sex metrar
Sjá næstu síðu.
f'álkinn 23