Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 18

,,Vínberið,“ sagði Antro-
bus, fræðandi, meðan hann
starði á gullnar veigarnar í
glasinu sínu, „vínberið er
merkileg framleiðsla. Ég vil
ganga svo langt að kalla það
kross stjórnmálamannsins —
á sama hátt og ég staðhæfi,
að styrk hönd er helzta skil-
yrðið fyrir að geta sér góðan
orstír í stjórnmálalífinu, ekki
satt...? Hvað ég hef séð af
harmleikjum, ungi maður;
þér munduð ekki trúa mér.“
,,Ponting?“
,,Já, að vísu — en nú var
ég ekki beinlínis að hugsa
um fyrirbrigðið „mannlegur
veikleiki." En ímyndið yður
aðeins allar hinar undarlegu
tegundir áfengis, sem menn
kynnast í utanríkisþjónust-
gekk vel um tíma. Hann var
aðeins vanur að vera vel hýr
ekki meira. En smám saman
byrjaði hann að verða vel
þéttur. Að lokum varð hann
blátt áfram dauðadrukkinn.
Lenti ævinlega í árekstrum
og þess háttar og reyndi að
klifra yfir sendiráðshliðin.
Við þögguðum það niður, eins
vel og við gátum, og hann
hefði ef til vill getað þrauk-
að þetta, unz hann yrði send-
ur til einhvers vínframleiðslu
lands. Það, sem varð honum
að falli, var hræðilegur ósið-
ur, sem hann hafði tileinkað
sér, nefnilega að ljúka hverri
setningu með öskri, þegar
hann hafði innbyrt þrjú til
fjögur glös af brennivíni.
Maður er viðstaddur mjög
Hann andvarpaði, tæmdi
glasið og gaf merki með
löngutöng í átt til vínstúk-
unnar eftir meiru. Þjónninn
Merlin fyllti glösin hljóðlega
og dró sig í hlé.
„En óheppnastur af öllum,“
hélt Atrobus áfram eftir
stutta þögn, var vafalaust
Kawaguchi, japanski sendi-
maðurinn í Prag. Harmleik-
ur hans var sannarlega ótrú-
legur. Aumingja maðurinn!“
„Segið frá því!“
„Hann hafði fengið vand-
meðfarið verkefni. Honum
tókst mjög vel í upphafi. Já,
þau voru vissulega töfrandi,
Kawaguchi-hjónin. Þau töl-
uðu aðeins japönsku, að sjálf-
sögðu. Hún hljómar líkt og
stálþráður væri núinn með
ingar eða eitthvað í þá áttina,
sem þeir ræddu. Kannski
notaði hann fjarhrif. Eða ef
til vill hafði hann fundið upp
einhvers konar mið-evrópskt
merkjamál. Allt starfslið
hans var aðeins tveir skrif-
stofumenn og bryti. Enginn
þeirra kunni tékknesku. Nú,
rauði þráðurinn í sögunni
er þessi: Kawaguchi- hjónin
drukku aldrei annað en saki,
sem þau fluttu inn í litlum,
hvítum steinkrukkum. Saki
er, eins og þér vitið, nokkurs
konar brennivín úr hirsi, eða
hvað það nú er, sem það er
bruggað úr...“
„Saltkennt og dálítið væm-
ið.“
„Já! Nú, þegar þau ætluðu
í hóf eða önnur samkvæmi,
SAGA EFTIR LAWRENCE DURELL
MJÓLKIN
HVÉTA
MANNSINS
unni. Á þjóðhátíðardögunum
til að mynda.“
„Já, guð minn góður.“
„Vodka hjá Rússum, kampa-
vín hjá Frökkum, slivovtz
hjá Serbum, saki hjá Japön-
um, whisky og coco-cola hjá
Könum .. . listinn er næstum
endalaus. Ég hef séð margan
járnkarlinn láta undan þrýst-
ingnum. Það er gjarna eitt
hvert sérstakt afbrigði, sem
bitur úr þeim allan bakfisk-
inn. Það var vararæðismaður
í Riga að nafni Pelmet...“
„Horace Pelmet?“
„Já.“
,,En hann drakk nú ekki
svo mikið?“
„Nei. En það var ein teg-
und, sem hann gat alls ekki
drukkið. Brennivín. Til allrar
óhamingju var hann sendur
til Riga og síðan til Oslo. Það
18 FÁLKINN
alvarlega og efnislega mót-
töku, þar sem skipzt er á
sjónarmiðum við starfsbræð-
ur, og þá byrjar hann allt í
einu. Þeir heyra hann byrja
— tiltölulega eðlilegri röddu.
— „Að minni hyggju“ — og
síðan lýkur hann setningunni
skyndilega í öskri — ,,er
stefna Breta hreinasta bölvuð
myndagáta!“ Ég heyrði hann
gera þetta fjórtán sinnum
sama kvöldið. Þýzki sendi-
herrann bar fram mótmæli.
Það varð auðvitað að fjar-
lægja veslings Pelmet. Þeir
létu hann draga sig í hlé um
eins árs skeið, enginn af
sendiráðherrunum vildi hafa
hann í sinni þjónustu. Það
reið honum að fullu. Hann
byrjaði að drekka tréspíritus
í stórum stíl. Veslings maður-
inn, veslings maðurinn!“
sandpappír. Á samkomum
sendimanna erlendra ríkja
sögðu þau aldrei orð. Bæði
voru smávaxin og fíngerð
eins og íkornar. Andlitsdrætt-
irnir voru eins og þeir væru
málaðir með grönnum pensli
á pappírsörk. Við móttökur
sátu þau ávallt alveg þögul
hlið við hlið með hendur í
skauti. En þau komu alltaf
fram af fyllstu, framúr-
skarandi kurteisi stjórnmála-
mannsins og sendu okkur
stöðugt gjafir, svo sem sæl-
gæti og blævængi, sem á stóð
„Made in Hong Kong.“ Einu
sinni heyrði ég hana hlæja
— það var undarlega smell-
andi hljóð. Hvað hann snertir,
hef ég bókstaflega ekki hug-
mynd um, hvernig samning-
arnir við Tékka fóru fram.
Það voru víst viðskiptasamn-
sendu þau alltaf þjóninn á
undan með nokkrar krukkur
af vökva þessum, og krukk-
unum var komið fyrir á borð-
inu fyrir framan þau. Kawa-
guchin-hjónin með saki-flösk-
urnar fyrir framan sig urðu
brátt þekkt sjón. Þannig var
það líka þetta örlagaþrungna
kvöld, sem ég ætla nú að
lýsa fyrir yður.“
„Það var gamlárskvöld,
held ég, — Já, og Frakkar
héldu veizlu. Þess háttar
fórst þeim alltaf betur úr
hendi en öllum öðrum. Kawa-
guchi-hjónin voru þar, þau
sátu úti í horni og virtu fyrir
sér samkomuna með venju-
legan svip ringlaðrar vin-
semdar. Það var áliðið og
veizlan í fullum gangi. Venju-
leg smáhneyksli höfðu komið
fyrir og vakið nægileg® at-