Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 29

LAGIÐ HINUM MEGIN
eitt orð við Sigfús Halldórsson
Illa konu ...
Framhald af bls. 17.
Illa konu eg eiga hlaut
— allsjaldan verður á angri bót,
verra dýr eg veit ei snart,
en vonda konu af illri art.
Þótt maðurinn deyi, er mannorð
eftir mikinn part.
Er hér annað hljóð í strokknum, en
þegar sambúð þeirra var hafin og ekki
var risið úr rekkju sakir nýjabrumsins
af ástaleiknum.
Þar kom, að Helga hafði á orði að
hlaupast frá Páli og skilja við hann
fullkomlega. Eitt sinn er svo bar undir
orti Páll.
Ef leiðist þér, grey, að ganga,
gefa vil ég þér hest,
segi eg upp sambúð langa,
svo trúi er fari bezt.
Hafir þú fornt á fótum,
fá skaltu skæðin ný,
gakktu hart á gi’jótum
og gnaðaðu upp í ský
með bandvettlinga og traf,
styttuband og staf,
farðu norður í Gýjarfoss
og stingdu þér þar á kaf,
sökktu til botns sem blý,
og komdu aldrei upp frá því.
Svona voru kveðjuorðin eftir sam-
búðina. Tolldi Helga þó enn hjá bónda
sínum um hríð, enda var hjónaskiln-
aður ekki tíður á landi hér, þó leyfður
væri að lögum. Páll var drykkfelldur,
og er hægt að ráða af heimildum, að
hann hafi vart verið með fullu ráði á
köflum. Bætti drykkjuskapurinn lítt úr
og átti ekki við skapgerð Helgu og
mýkti hana ekki. Þar kom, að þau slitu
samvistir árið 1578 að fullu og öllu.
Má ráða það af því, er Páll segir, að
hún hafi synjað honum um allar sam-
farir upp frá því. En þó hengu þau
saman annað kastið, en lítt skeytti
Helga um bú þeirra, og var oft lang-
dvölum annars staðar. En árið 1590 fer
hún til Elínar dóttur þeirra, og er á
lífi árið 1611, er ráða má af gerningi
nokkrum.
Um líkt leyti og Helga fer frá Páli,
er talið að hann hafi ort langt kvæði,
29 erindi, sem enn er til. Kemur þar
greinilega fram, að Páll er raunamædd-
ur mjög yfir óhamingju sinni af hjóna-
bandinu. Hann gagnrýnir mjög aldar-
brag samtíðarinnar, og finnst mikið til
um, að engu sé að treysta, og því holl-
ast að skipta sér sem allra minnst af
öðrum né leita frama og fremdar, held-
ur búa sem allra mest að sínu, hafa
hljótt um sig, temja sér dyggðir og
treysta guði. Kvæðið ber þess glögg
vitni, að Páll er sár og raunamæddur,
og guðrækni kemur þar gleggri fram
en annars staðar í kveðskap hans, sem
hann er yfirleitt laus við. Páll snýr
biturð sinni og beizkju gegn því óræði,
Framh. á bls. 36.
í Alþýðuhúsinu á horni Ingólfs-
strætis og Hverfisgötu hefur Skatt-
stofan aðsetur sitt. Hjá þeirri stofn-
un vinnur Sigfús Halldórsson tón-
skáld og málari, nánar tiltekið í her-
bergi númer 9 á fjórðu hæð.
Þegar við heimsóttum hann þang-
að fyrir skömmu hafði hann dregið
út eina skúffuna í skrifborðinu, sett
hana ofan á borðið og var að fletta
þar í blöðum.
— Ég er að taka til eftir árið, sagði
hann og brosti. Um hver áramót
tekur maður til í skrifborðinu sínu
og hendir því sem safnast hefur jTir
árið. Sumt geymir maður frá ári til
árs. Svo hefur maður söfnunina að
nýju — til að geta hent einhverju um
næstu áramót.
— Við erum komnir til að spyrja
þig um lagið hinum megin á plöt-
unni. Það virðist vera ákaflega vin-
sælt um þessar mundir.
Sigfús verður alvarlegur eitt augna-
blik, hættir að blaða í skúffunni og
horfir spyrjandi á okkur. Svo færist
bros yfir andlitið.
— Þið eigið við „Lítinn fugl“.
— Já, er langt síðan þú samdir
það?
— Nei, þetta er nýtt lag. Ég var
eitt sinn, eins og ég geri oft að fletta
bókinni hans Arnar Arnarssonar
og þegar ég las þennan texta
varð það til. Það varð eigin-
lega alveg tilbúið strax, eins
og „Litla flugan“ á sínum tíma. Svo
raulaði ég þetta fyrir krakkana og
þegar átti að gefa „79“ út þá vantaði
lag hinum megin og þetta var sett.
Það gleður mig ef það er orðið vin-
sælt.
— Þú hefur miklar mætur á Erni
Arnarsyni.
— Já ég hef það og fleirum líka.
Ég hef mjög gaman af Ijóðum.
— Yrkir þú kannske sjálfur?
— Nei það geri ég ekki.
— Semur þú lög um leið og þú
málar?
— Nei. um leið og unnið er að
myndinni kemst ekkert annað að.
— Rekst það aldrei á að mála
mynd og semja lag?
— Nei það kemur varla fyrir. 'Sam-
búðin er góð.
— Varst þú ekki einhverju sinni
í síld?
— Jú ég fór í síld sumarið 1949.
Það var dásamlegt sumar og ég bjó
lengi að því. Skipið hét Steinunn
gamla, en fiskiríið var heldur tregt.
Þó gátum við kramið fyrir trygging-
unni. En mér er enn minnisstætt
þegar ég mætti til skips. Þá sögðu
strákarnir: Þarna kemur kokksi. En
ég var sko engirin kokksi. Þeim hefur
Framh. á bls. 38.
FÁLKINN 29