Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 30

I Mjjólkin hvíta . . .
í Framh. af bls. 19.
það breiddist út þétt ský af einhverju,
sem líktist reyk.
„Þegar birti að nýju, skjögruðu herra
og frú Cicic út í eitt hornið, en Kawa-
guchi-hjónin snerust áfram sigri hrós-
andi. Þau voru nú svo heilluð af vals-
inum að þau dönsuðu með lokuð augun.
Það var eitthvað órannsakanlega aust-
urlenzkt við þetta allt. Ég hef aldrei
verið jafnæstur á ævi minni. Ég tók
að skrá tjónið með því að telja á fingr-
um mér. Fórnarlömbin voru alls ekki
svo fá, og eitt eða tvö, sem nálguðust
sjúkrabörurnar. Alls staðar heyrðust
sendiráðsmenn hvísla lamaðir: „C’est
Kawaguchi qui l’a fait...“, „Das ist
Kawaguchi...“ En Kawaguchi-hjónin
héldu áfram og stráðu ótta og eyðilegg-
ingu á leið sinni. Ef til vill héldu þau
áfram enn, ef einhver hefði ekki getað
beint þeim af sporinu.
„Ég veit ekki enn þá, hvernig það
gerðist. Ég man aðeins, að í einni svipan
hreyfðust þau burt af dansgólfinu og
dönsuðu milli borða og stóla af misk-
unnarleysi snjóplógsins. í hinum enda
samkomusalarins voru háar, franskar
dyr, sem stóðu opnar. Þær lágu út að
grasivaxinni flöt, sem lauk í tjörn, er
gerð var í mjög ósmekklegum síð-vers-
ala stíl. Nema hvað Kawaguchi-hjónin
hurfu eins og loftsteinn út um frönsku
dyrnar, og svo áhrifamikil var útganga
þeirra, að allir þustu á eftir til að sjá,
hvað myndi ske, líka hljómsveitin, sem
tókst þó á einhvern hátt að halda
áfram að leika. Það var nákvæmlega
eins og á barnaskemmtun, þar sem ein-
hver hefur hrópað: „Komið og horfið
á flugeldana!“ Við þyrptumst út á
flötina með hrópum og handapati.
Spánski sendiráðherrann hrópaði: „í
guðs bænum, stöðvið þau! Stöðvið þau!
Caramba!" En það var hægara sagt en
gert.
„Hinum hörmulega — en glæsilega
— valsi lauk í tjörninni, sem til allrar
hamingju var mjög grunn. Að öllu eðli-
legu hefði hún verið ísilögð, en einmitt
í ár hafði verið þýðviðri í Prag. Þarna
sátu þau, algerlega uppgefin, en þó á
vissan hátt sigri hrósandi, í fetsdjúpu
vatni og leðju og brostu hrifin til félaga
sinna í utanríkisþjónustunni. Kalt
næturloftið og vatnið virðist hafa haft
Blaðið DAGUR
er víðlesnasta blað, sem
gefið er út utan Reykja-
víkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7
róandi áhrif, en þau gerðu enga tilraun
til að komast upp úr pollinum. Þau
horfðu bara á okkur og brostu sérkenni-
lega. Þá fyrst rann það upp fyrir mér,
að þau voru bæði ölvuð. alveg ofur-
ölvi, herra minn. Einhver hafði nú
hver frá tékkneska Rauðakrossinum við-
ar og fleiri ókunnugir komu í ljós úr
öllum áttum. Þarna var auk þess ein-
hver frá tékkneska Rauðakrossinum við-
staddur með ullarteppi og börur.
„Við ösluðum út í forina til að bjarga
starfsbróður okkar og konu hans, og
eftir skammar rökræður fengum við
að koma þeim fyrir á tveimur börum.
Ég mun aldrei gleyma brosi hennar,
það var hin algera fullsæla. Andlit
Kawaguchi bar aðeins vott um mikla
gleði. Um leið og þeir báru hann á
braut, heyrði ég hann segja, fremur
við sjálfan sig en neinn annan: „Austur-
landabúi öðruvísi en hvítur maður.“
Þessi orð hef ég ávallt varðveitt í
hjarta mínu. Kona franska fulltrúans
lét eitthvað svipað í ljós, er hún sagði:
„Hvað var það, sem Keepling yðar
sagði: „Ist is Istand Vest is Vest?“
„En mér þótti þetta leitt vegna
Kawaguchi-hjónanna. Svo stórkostlegt
sem það hafði allt verið, stóðum við nú
samt hér, þrem mínútum fyrir mið-
nætti, forug og í uppnámi. Nokkrar af
konunum höfðu reynt að vekja á sér
athygli með því að vaða út í forina til
aðstoðar. ítalski sendiráðherrann hafði
eins konar hleðsluhámark á miðjum
samkvæmisbuxunum sínum. Veizlusal-
urinn leit út eins og stöð fyrir hjálp
í viðlögum rétt fyrir aftan víglínuna
við Somme. Það var óhugsandi að láta
eins og kvöldið væri ekki eyðilegt. Verst
af öllu var lyktin. Það var greinilegt,
að allt frárennslið rann út í þessa litlu,
indælu tjörn. Það gat gengið svo lengi
sem enginn raskaði ró hennar. Frakk-
arnir voru sýnilega ráðþrota, og ég
var ekki sá eini, sem vorkenndi þeim.
Ekkert sendiráð gat tekið þvílíkum
atburði létt.“
Antrobus dæsti og hallaði sér aftur
á bak í stólnum, meðan hann virti mig
rannsakandi fyrir sér til að sjá, hvort
ég hefði skilið til hlítar öll atriði harm-
leiksins. Síðan hélt hann áfram sínum
venjulega kirkjusöngvararómi: „Kawa-
guchi-hjónin fóru til Tokio með flug-
vél síðdegis daginn eftir. Verkefnið
hafði mistekizt, og hann vissi það. Ég
verð að viðurkenna, að það voru aðeins
tveir starfsbræður, sem fóru út á flug-
völl til að kveðja hann — ég sjálfur
og hinn algerlega ósiðaði hernaðarsendi-
herra, sem þér munuð aldrei geta feng-
ið mig til að segja frá. Hann var mjög
hrærður yfir, að við hefðum gert okk-
ur það ómak, að afla okkur vitneskju
um brottfarartíma hans. Ég rétti
honum höndina. Ég vissi, að það hafði
verið algerlega að óyfirlögðu ráði.
„Hvað eigið þér við?“
„Jú, þjónninn ljóstraði öllum mála-
vöxtum upp nokkrum vikum síðar. Það
er þannig, að venjuleg sending af saki
hafði ekki borizt þennan mánuð.
Drykkjarföngin voru þrotin. Þjónninn
gerði aðeins það, sem sérhver ábyrgur
þjónn, án tillits til þjóðernis, hefði gert
í hans sporum. Hann tók nokkrar saki-
krukkurnar og fyllti þær af... ja, get-
ið hverju?“
„Lélegu skozku whiskyi.“
„Einmitt! „Mjólk hvítamannsins,“
eins og harm kallaði það.“
„Maður verður víst að segja, að það
hafi verið óheppilegt.“
„Víst var það svo. En það eru þess
konar hættur, sem verða á vegi stjórn-
málamannsins, ekki satt?“
„Einmitt.“
„Og við yfirstígum þær venjulega.
Kawaguchi er nú í Washington.“
„Það er afbragð! Það gleður mig
sannarlega.“
„Eigum við að fá okkur eitt glas enn
fyrir mat?“
Hjarðsveinnmn
Framhald af bls. 11.
geitunum sínum. Þeir handtóku hann.
Þegar hann vildi ekki játa að vera með-
sekur í smygli eða einhverju öðru glæp-
samlegu athæfi, höfðu þeir reynt að
beita ofbeldi.
En það var ekki lengur hjarðsveinn-
inn, sem þeir áttu í höggi við — það
var betlipilturinn frá Santiago, sem
hlaut barsmíðar, og sem hataði lögregl-
una!
Hestarnir sveigðu inn á stöðina, og
mér var stillt augliti til auglits við
Pepe.
— Þekkið þér hann? spurði einn lög-
reglumaðurinn.
Ég horfði á blóðugt, misþyrmt andlit
Pepes og skildi hann.
— Nei, svaraði ég. — Hver er hann?
Þeir reyndu að fá mig til að flækjast
í mótsögnum, en ég sat fast við minn
keip. Ég hafði aldrei séð Pepe áður.
Þeir tóku skýringu mína gilda — að ég
hefði farið yfir fljótið án þess að vita
um landamæragæzluna og hafði aðeins
í huga að skoða mig um. Þeir urðu þó
að geta þekkt muninn á ferðamanni og
smyglara? Þeir leyfðu mér að fara með
áminningu.
Ég fór niður að kofa Pepes og settist
til að bíða. Er langt var liðið á kvöld,
kom Pepe reikandi inn í birtuna frá
bálinu. Hann settist með erfiðismunum.
Án þess að segja orð slokaði hann í sig
heitt teið, sem ég gaf honum. Ég virti
hann fyrir mér stundarkorn; síðan stóð
ég á fætur, fann sjúkrakassann minn
og lagðist á hnén fyrir framan hann.
— Lyftu höfðinu, ég ætla að hreinsa
sár þín! Ég varð sjálfur að lyfta höfði
hans. — Guð minn góður, hvað hafa
þeir eiginlega gert við þig! stundi ég.
Augnalok Pepes luktust yfir villta
og dýrslega hræðslu í flöktandi augna-
ráðinu. Hann reyndi að rífa höfuðið
laust. Orðlaust þrýsti ég honum niður,
lagði höfuð hans að barmi mér og byrj-
aði varlega að þvo sárin. Óttinn í augum
30 f'á'lkinn