Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 19

hygli — kona finnska ræðis-
mannsins hafði yfirgefið sam-
komuna í mesta flýti, af því
að maður hennar hafði horf-
ið í garðinum ásamt konu
fyrsta ritara í franska sendi-
ráðinu. Rússneskur stjórn-
málamaður varð veikur
á herrasalerninu. Óþekktur
hernaðarsendiherra hegðaði
sér ósæmilega ... við skulum
ekki fara nánar út í það. Hin
almenna gleði hafði líka sín
áhrif á hljómsveitina, sem
byrjaði að leika gamla Vínar-
valsa án afláts. Eins og þér
vitið, er Vínarvals allkröfu-
harður og alls ekki hættulaus
dans. Ég reyndi til dæmis
ávallt að fela mig, þegar ég
heyri að farið er að leika Dón-
árvalsinn."
„Ég líka.“
„Gott, gerið yður þá í hug-
arlund undrun mína, er ég
sá Kawaguchi-hjónin rísa á
fætur úr sætum sínum.
Enginn hafði nokkru sinni
séð þau dansa, og í fyrstu
áleit ég, að þau væru að yfir-
gefa samkvæmið. En það var
eitthvað í fari þeirra, sem
kom mér til að reka í roga-
stanz. Þau störðu á dansend-
ur eins og hlébarðar. Bæði
virtust vera mjög utan við
sig og einbeitt — þau litu út
eins og þau hefðu tekið þátt
í eter-samkomu.
Skyndilega tók hann utan
um hana, og síðan byrjuðu
þau að dansa, við mikla undr-
un og hrifningu allra. það
var fullkominn Vínarvals,
skal ég segja yður, algerlega
fullkominn. Mig langaði til
að hrópa húrra.
„Þau dönsuðu einu sinni
um allan salinn, síðan aftur
— allt var 1 stakasta lagi. En
þá, maður minn, tók einhver
óhuganlegur grunur að fær-
ast yfir mig. Ég get ekki
skýrt hvers vegna. Var þetta
sjónhverfing, eða dönsuðu
þau í rauninni einum eða
tveimur töktum hraðar en
hljómsveitin lék? Ég beið
þess kvíðinn og óþolinmóður,
að þau kæmu aftur yfir gólf-
ið mín megin í salnum. Jú
vissulega hafði ég á réttu að
standa. Þau voru einum takti,
tveimur töktum á Undan
hljómsveitinni. En að öðru
leyti dönsuðu þau óaðfinnan-
lega. Hljómsveitin hafði
þegar skynjað þetta og tók að
auka hraðann. En því hrað-
ar, sem þeir léku, þeim mun
hraðar snerust litlu Japan-
arnir tveir. Það getur hugs-
ast, að samkvæmt einhverj-
um skrítnum sið í Ytri Mon-
gólíu hafi þau litið á þetta
sem eins konar kapphlaup.
Ég veit það ekki. En þar sem
ég þekki þær hættur og hyl-
dýpi, sem leynast, þegar
maður dansar Vínarvals, fékk
ég kökk í hálsinn af með
aumkvun með þeim. En ég
gat ekkert gert til að hjálpa
þeim. Það dimmdi skyndi-
lega í sál minni —- því að
allir tékknesku starfsbræð-
urnir hans voru líka úti á
dansgólfinu með konur sínar.
Nú gæti það aðeins orðið
tímaatriði. .. Hraðinn var
orðinn svo mikill, að hann
minnti helzt á flugsýninguna
í Farnborough. Margir höfðu
gefizt upp á að dansa, en þó
var enn þá þröng á þingi á
gólfinu. Kawaguchi- hjónin
voru eftir sem áður nokkur
ljósár á undan hljómsveitinni,
og hljóðfæraleikararnir blésu
með starandi augu til að ná
þeim. En Kawaguchi-hjónin
voru ekki lengur danspar.
Þau voru banvænt vopn.“
Antrobus gerði hlé á ræðu
sinni og tendraði titrandi
hendi í vindlingi. Síðan hélt
hann áfram hryggum rómi.
,,Sá fyrsti, sem rauk, var
tékkneski fjármálaráðherr-
ann, sem Kawaguchi hafði
náð svo hagstæðum samning-
um við. Það heyrðist allt í
einu snöggur brestur, og í
sama mund sat fjármálaráð-
herrann á hnjám fiðluleikar-
ans og hélt um öklann, meðan
kona hans stóð andartak og
baðaði hjálparlaust út hand-
leggjunum, áður en hún lenti
ofan á honum. Kawaguchi-
hjónin tóku ekki eftir neinu.
Þau voru í leiðslu. Þau döns-
uðu áfram. Margir árekstrar
urðu nú. Efnahagsmálaráðu-
nautur fjármálaráðuneytisins,
félagi Cicic, dansaði við konu
sína, en feikileg stærðarhlut-
föll hennar og geysilegir
höggvarar höfðu hættu í för
með sér á hvaða dansgólfi
sem væri, jafnvel við eðli-
legar aðstæður. Það var bein-
línis hrollvekjandi að hugsa
til þess, hvað gæti komið
fyrir í vals.
„Ég bjóst við, að Kawa-
guchi-hjónin yrðu algerlega
úr leik, ef þau rækjust á
hana. En því fór fjarri. Hin
myndarlegu hjón höfðu nú
aukið ferðina svo mjög, að
þegar þau rákust á frú Cicic,
heyrðist einungis daufur
gnýr: Púðurdós í kvöldtösku
frúarinnar hafði opnast, og
Framh. á bls. 30.
fXlkinn 19