Kirkjuritið - 01.04.1947, Qupperneq 11

Kirkjuritið.
Biblíumyndir.
97
Þcssi jörð cr oss miklu, margfalt meira en alll liitt. Fugl-
ar og' fiskar, blóm og jurtir í umhverfi voru eru miklu
meiri þáttur í lífi voru en öll Andrómeduþokan með sín-
ar tíu milljónir sólna, og allar aðrar vetrarbrautir, sem
vér getum ekki einu sinni greint með berum augum. Það
er stórkostlegt að vita, eins og sköpunarsagan segir, að
lnnn sami skapari er þeirra liöfundur, en svo er líka þeirra
Iilutverki i voru lífi lokið, að því er vér bezt vitum.
Og þegar vér berum saman vetrarbraut, með sínar tíu
milljónir sólna, og eilt smáblóm, sem varla veldur flug-
unni, scm á það sezt, þá er golt og nauðsvnlegt að gera
sér grein fyrir því, að sama skapandi máttinn þarf til
þess, að láta eitl lítið blóm verða til og bins að strá vetr-
arbrautum út um geiminn.
„Hann skapaði þau karl og konu“, segir þar.
- Hvers vegna skapaði hann þau karl og konu? Hví gaf
bann ekki binni einu mannveru allt, sem bún þurfti til
þess að lifa og haldast við?
Hvers vegna er þcssi undarlega tvískifting víðast meðal
leðri lífveranna? Hún sýnist orsaka mikið af striti og
stríði, óláni, deilum og hörmungum. Karl og kona, tvær
sjálfstæðar verur, livor annari óbáðar, hvor með eigin
skynjun, tilfinningar og vilja, — já einkum vilja. Hvor
með sinn eiginn vilja, og þó livor annarri svo háðar, að
þær eru í raun og veru ekki nema sinn helmingur hvor af
einni lífveru. Hvorug er til nokkurs nýt án liinnar, ef á
heildina er litið, því að án beggja hverfur lífvera þessi
af yfirborði jarðar eftir fáein augnablik.
Það var mikið örlagabögg, þegar skaparinn klauf líf-
veruna í tvennt og breytti henni með því í sistarfandi,
sihugsandi, sílíðandi, sistríðandi aflvél í tilverunni, i stað
þcss að lála bana halda áfram að vera eina í friði, og' lofa
henni að dctta í tvennt ástríðulaust og ósjálfrátt.