Kirkjuritið - 01.04.1947, Síða 13

Kirkjuritið.
Biblíumyndir.
99
Og svo tvær myndir af flóðinu mikla, syndaflóðinu,
aleyðing þeirrar kynslóðar, sem ólst á hatri, laut högg-
orminum, tilbað Mammon.
Heil Iieimsrás hefir náð lokastigi, mannkyn gengið lil
grunna, fylgjandi sínum eigin girndum.
Mikill og áhrifaríkur harnaskóli á æskuárum mann-
kynsins. Samanþjöppuð veraldarsaga.
Ég fletti og fletti myndabókinni.
Vísir var eftir skilinn, og.nú sést liann skjóta frjóöng-
um. Mannkyn verður til. Semítar, Kamítar og Jafetingar
hreiðast út um alla jörð. En barnaskóli Guðs virðist ekki
hafa verið nógur, þótt strangur væri. Ilinn einráði mað-
ur fer enn sínu fram, þykist vitur og leitar eigin veg-
semdar. Hann týnir Guði sínum og uppruna og gleðst
og kvelst við sitt glitrandi álfagull, sinn hlægilega stóra
Babelsturn.
Friðarhogi Guðs varðveitir mannkynið frá nýrri al-
eyðingu. Guð lét allar þjóðir fara sinar eigin leiðir.
En nú heyrist rödd Guðs. Hann fer að kalla. Ilann
kallar á Abraham. Hann velur hann og skipar. Far burt
úr landi þínu, þangað, sem ég vísa þér á! Og maðurinn
hlýðir og verður ættfaðir útvaldrar þjóðar.
Ég fletti og fletli hókinni, og ég sé, að ef ég vil ekki
skrifa hók í slað lítillar greinar, verð ég að fara hratt yf-
ir sögu. Ég' sé, hvernig einnig þessi útvalda þjóð fer af-
vega margvíslega. Ég sé myndir af stríðum, mannvígum,
neyð og svikum. En alltaf kallar Guð, og alllaf hlýða ein-
hverir, Móse, Elía, — fylking stríðsmanna. Það er við-
hurðarík saga mikillar þjóðar, einstakrar meðal þjóð-
anna.
Og skýrar og skýrar fer að heyrast klukknahljómur i
lofti, fy rirheitið um eitthvað mikið og dásamlegt. Þjóðin
Kenist undir yfirráð annarra livað eftir annað, en það
gerir ekki annað en glæða klukknahljóminn, efla vonina
um hinn mikla leiðtoga, annan Móse, annan Elía.
Eins og háttur er manna, héldu þeir, að þessi leiðtog'i