Kirkjuritið - 01.11.1958, Blaðsíða 9

IiIRKJURITIÐ
391
hver málin kunni að þykja næsta jarðbundin og hversdags-
leg, þá litum á þau einnig frá andlegu sjónarmiði — sub
specie æternitatis.
Kirkjan þarf að eflast svo að þjónandi kærleiksvaldi, að
hún ráði stefnu þjóðlífsins. Menn verða að hætta að spyrja:
Hvað getur þjóðin gjört fyrir mig, en hugleiða i þess stað:
Hvað getum vér gjört fyrir þjóðina? Menn verða að læra að
meta betur sjálfstætt gildi starfanna og finna laun í fögru
verki, leggja fram allt sem þeir eiga fyrir land sitt og reyna
sannleikann: að sælla er að gefa en þiggja.
Leitumst við að vinna svo á kirkjuþingi, að kirkjan leiði
sem mesta blessun yfir þjóð vora, gefi í krafti Krists
„um aldir æ
fslands hverri sveit og bæ
hnossið það, sem heill er þjóða,
hreina trú og siðu góða.“
Að svo mæltu býð ég yður alla velkomna til starfs og set
þetta fyrsta kirkjuþing þjóðkirkju íslands.
Oss styðji Guð giftu, kirkjuþing vort og kirkju, land og
þjóð.
Ljós hans lýsi hrjáðu og villtu mannkyni á veg friðar og
farsældar.
Biðjum þess með hljóðri bæn.
Sérhver kristinn maður er kallaður til starfs í vingarði Guðs. Hvar er
hann? Hann er hér, í söfnuði þínum. Likt og dýrðlegir laufgrænir trjá-
garðar dyljast stundum að baki grárra, óvistlegra húsaraða, fer víngarði
Guðs. Hann er mitt á meðal vor. Menn verða aðeins að vilja leita hans,
og ganga inn í hann til starfa og unaðar. — Olfert Ricard.