Kirkjuritið - 01.11.1958, Blaðsíða 36

418
KIRKJURITIÐ
ur. Hann vandaði mjög málfar sitt, og gróft orðbragð mótti hann ekki
heyra. Á skólaórum sinum hafði hann ekki verið bindindismaður, en inn
fyrir dyr ó Miklabæ mun aldrei hafa komið vínflaska í hans tið. Yfir
allri framkomu hans og fasi hvíldi mikill virðuleiki, prúðmennska og
kurteisi. Og samlyndi prestshjónanna var með afbrigðum gott, enda var
allur heimilisbragur eftir þvi.
Hinn góði engill séra Björns var kona hans, frú Guðfinna Jensdóttir.
Hún var góð og umhyggjusöm móðir, en liklega hefir henni verið í
engu sýnna en að vera óstrik eiginkona. Hún kunni hin beztu skil ó
}>ví að bægja öllum óhyggjum fró manni sínum og hlaða um hann varn-
arvegg óstar og umhyggju, þar sem allur mótblástur og allt andstreymi
brotnaði á. Þótt efni væru orðin mikil hjá prestshjónunum ó Miklabæ
hin siðari ór þeirra þar, mó samt nærri geta, að ó hinum fyrstu prests-
skaparárum séra Björns á Miklabæ hafi stundum verið þröngt í búi,
barnahópurinn stór, en preststekjur rýrar á þeim árum. En húsmóðirin
leysti hlutverk sitt af hendi með hinni mestu prýði, ón þess að valda
húsföðumum óþarfa áhyggjum.
Séra Björn gat því heill og óskiptur gengið að köllunarstarfi sínu,
hirðisstarfinu. Prédikanir hans báru vott um gáfur og göfuglyndi. Þær
voru fagrar og stundum hrífandi. Stundum gátu þær veríð þungskildar,
en ekki stafaði það af óljósri hugsun, heldur hinu, að hann var stórlærður
guðfræðingur, og gleymdi þá einstaka sinnum, að guðfræðileg þekking
sóknarbamanna var skör lægra en hans eiginn lærdómur. Og ég heyrði
stundum á honum, að hann gladdist hjartanlega, þegar hann sannfærðist
um, að einhverjir áheyrendanna höfðu fyllilega skilið ræður hans, þótt
lærðar væm. En þrátt fyrir það, að ræður hans báru vott um mikla guð-
fræðiþekkingu, var hann jafnan alþýðlegur prédikari.
Séra Björn hafði unun af því að fræða. Hann var ágætur fræðari barna
og unglinga og mjög óhugasamur um, að barnafræðslan í prestakalli hans
væri i góðu lagi, ekki aðeins í kristnum fræðum, heldur og i öllum þeim
námsgreinum, sem lögboðnar voru. Þessi áhugi hans mun hafa hvatt
margan unglinginn í Miklabæjarprestakalli til framhaldsnóms og skóla-
göngu.
Séra Björn hafði lokið guðfræðiprófi úr Prestaskólanum með mjög
hárri fyrstu einkunn, sem fyrr segir. Hann var því þá þegar, að þvi
prófi loknu, vel að sér í guðfræðilegum efnum miðað við þann tima.
En hann lét ekki þar staðar numið. Hann eignaðist brótt hið ágætasta
bókasafn, og enda }xjtt norrænar bókmenntir skipuðu þar virðulegan sess,
þá var þó vegur guðfræðinnar þar engu minni. Hann var þaulkunnugur