Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 28

22
KIRKJUHITIÐ
síðan 1845, — slíkur dreyri runninn úr æðum var frumskilyrði
þess, að hróp fengi lyft sér til hæða.
Hróp í lokaðan himin, 4. orð Krists á krossinum, var Hjálm-
ari vissulega greypt inn í innsta merg. En svar við því hrópi
á Golgata var undrið, sem sannar honum, að friðþæging og bæn-
heyrn er til, þar gerðist rofnun himintjalda fyrst og samstundis
það, að fortjald musteris rifnaði, við blasti hið allrahelgasta,
sáttmálsörk og náðarstóll (Hebr. 9).
Meistari Jón spyr í prédikun á föstudag langa: „Munum vér
þora heldur en tollheimtumaðurinn að lyfta augum vorum til
himins? Munum vér djarfari verða en vor faðir Adam, sá er
faldi sig fyrir Guði og þorði ekki að líta hans auglit? ... Því
sundurrifnar fortjaldið, að skugginn yrði tekinn burt ... Jesús
var hér öllum gefinn ... (fortjaldið) rifnar hér i sundur ...
Þar fyrir er oss nú það allra helgasta opnað, sem er í himnin-
um, svo vér höfum frían tilgang til þess himneska náðarstóls
. . . hver einn rétttrúaður er Guðs kennimaður í sínu hjarta,
sem er hans musteri; hann hefur fortjaldið í sundur rifið og
þar með í burtu tekið þann vegginn, sem milli var, og gjört eitt
af báðum, svo þar yrði eitt sauðahús og einn hirðir.“
Hjálmar var enginn undirleitur Adam og gat ekki spurt öðru-
vísi en á þessa leið: Fyrst Kristur rauf himna opna fyrir oss,
hví skyldi hann eigi ætlast til, að heitasta bæn mín nái að rjúfa
þá?
Nánari þverskurðir úr hugsunarsögu Hjálmarskvæða gætu
sýnt betri aldarspegil en ég treystist til nú. Hér skal numið
staðar. Marki er náð, ef það skilst, hver brennipunktur heitra
hugsunargeisla Þjóðfundarsöngur kotungs frá Bólu er.
Björn Sigfússon.
Slíkur er máttur hins alvalda, að hann getur tekið bölvunina í
greip sina og kreist hana svo, að daggardropar blessunarinnar drjúpi
af henni. — Kaj Munk.