Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 46

40
KIRKJURITIÐ
lífið, eldbrunnir klettar og saltlaus sjór áttu ekki yfir því að
ráða, sem til þess þurfti.
Hver er þá sá, sem það hefur vakið hér á jörðu?
í þriðja lagi: Skynbragö skepnanna bendir ómótmœlanlega
til góös skapara, sem blásiö hefur lífverum, sem aö öörum kosti
væru hjálparvana, heilladrjúgum eölislivötum i brjóst.
Unglaxinn lifir árum saman í útsænum. Síðan leitar hann
aftur til árinnar, sem hann ólst upp í, og þræðir meira að segja
leiðina með þeim bakkanum, þar sem þveráin, sem hann klakt-
ist út í, rennur í aðalána. Hvað segir honum svo glöggt til veg-
ar? Ef þú flytur hann í aðra þverá, þreifar hann sig óðara til
baka aftur og leitar upp fæðingarstöðvarnar, til að gegna
þeirri skyldu sinni að viðhalda lífinu.
Enn óskýranlegri er leyndardómur álanna. Þegar þessar
undraskepnur verða fullþroska, flytja þær búferlum úr öllum
lækjum og tjömum veraldar — og sumar um óravegu. Allir
sem einn stefna þá álarnir á sama staðinn, í hyldýpið undan
Bermudaströnd. Þar hrygna þeir og deyja síðan. Álaseiðin,
þessi kríli, sem ekki virðast geta vitað skil á nokkrum sköpuð-
um hlut nema því, að þau séu í einhverju ægidjúpi, leggja ótrauð
upp í langferðir, unz þau eru ekki aðeins komin að heima-
ströndum foreldranna, heldur í sama lækinn eða tjörnina, sem
þeir höfðust við í. Og því eru alltaf til álar um allar jarðir.
Vespan tekur engisprettuna traustataki. Síðan grefur hún
holu í jörðina og stingur engisprettunni í hana með þeim hætti,
að hún drepst ekki, heldur hjarir þar meðvitundarlaus og geym-
ist þar á sinn hátt eins og frosið ket. Síðan verpir vespan eggj-
um sínum svo haganlega, að þegar þau ungast út, ná afkvæmin
að narta í engisprettuna, án þess þó að ganga svo nærri henni,
að þau drepi hana. Þeim yrði nefnilega ketið annars að aldur-
tila. Þegar móðirin hefur gengið svona frá hlutunum, flýgur
hún leiðar sinnar og deyr; hún lítur afkvæmi sín aldrei augum.
Svona leyndardómsfull tilhögun verður ekki skýrð með að-
lögun. Slíkt hlýtur að vera innblásið.
í fjórða lagi: Maöurinn er gœddur meiru en dýrslegri eölis-
hvöt — meö öörum oröum mœtti skynseminnar.
Ekkert annað dýr hefur nokkru sinni sýnt og sannað, að
það kynni að telja upp að tíu eða einu sinni gera sér grein fyr-
ir, hvað tíu væri. Ef eðlishvötinni er líkt við einn flaututón,