Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 36

30
KIRKJURITIÐ
anna hefur ekki aðeins glætt kirkjulífið, heldur næstum því
bjargað því sums staðar.
Sigurður Birkis var mikill gæfumaður. Honum bauðst tæki-
færi til að geta lagt sig allan fram fyrir stofnun, sem hann unni
af alhug, og málefni, sem hann bar heitt fyrir brjósti. Það er
siður í sumum erlendum kirkjum á páskunum, að kirkjuprestur
eða kirkjuþjónn kveikir á kerti við altarislogið og ber það síð-
an um kirkjuna og tendrar með því kerti þau, sem allir kirkju-
gestir halda í höndum sér. Sigurður Birkis var slíkur maður
í kirkju vorri.
Sagt er, að enginn tónn deyi út, sem eitt sinn hefur verið
vakinn. Víst er, að hljómar þess söngs, sem Birkis glæddi, eiga
langalengi eftir að óma í hjörtum og á vörum íslenzkra safnaða.
Honum verður því að vonum hvorki ljós- né starfsvant í þeirri
veröld, sem hann nú hefur gist.
Fögur minning.
í bók Finns Sigmundssonar landsbókavarðar um Bólu-Hjálm-
ar er getið kvæðis, sem skáldið orti í tilefni af veizlu, „sem
Gísli Stefánsson, efnaður bóndi í Flatatungu, hélt nokkrum
snauðum mönnum í sveit sinni, til minningar um son sinn, sem
látizt hafði á bezta aldri af slysförum. Veitti hann fátæklingum
rausnarlega og leysti þá út með gjöfum. Voru þessi viðbrögð
Gísla, er hann bar að höndum, lengi í minnum höfð“.
Samkvæmt kvæðinu voru veizlugestirnir „fatlaðir og van-
færir vesalingar“ þrettán að tölu.
Skipti Gísli 200 dölum á milli þeirra. En síðar segir svo:
„Sett var samkvœmi
sœtum skipaö;
Guð og Gísli
gengu um beina.
Metast þurfti ei neitt
um mannvirðingar,
þar jafnmgjar sátu
að sömu vistum.“
Fegurra erfi hefur vart haldið verið á íslandi.
Gunnar Árnason.