Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 29

Pistlar.
Vér eigum öll vort hlutverk.
Sá Guð, sem var áður en fjöllin fæddust, ákvarðaði lögmál
lífsins í árdaga og heldur stjórnartaumum alheimsins í hendi
sinni, lét oss njóta slíkrar veðurblíðu árið sem leið, að það verð-
ur lengi í minnum haft. Og bæði er það, að afkoma vor er svo
háð sól og vindum og harpa sálar vorrar svo veðurnæm, að lík-
legt væri, að vér lofuðum árgæzkuna að verðleikum. Hún var
oss óneitanlega öllum gefin .
Árið nýja, sem nú opnast oss líkt og svið, sem verið er að
draga tjaldið frá, býður oss ný tækifæri tol að leysa af höndum
hlutverk vort, gegna köllun vorri. Þetta kann sumum að finn-
ast innantóm slagorð. Það er einn fylgifiskur styrjaldaráranna,
að margir hafa tapað vegi og áttum og telja sig ekki eiga neitt
erindi í lífinu. Nóbelsverðlaunaskáldið Pár Lagerkvist undir-
strikar þetta skýrt í nýjustu sögu sinni, „Ahasverus död“, sem
er nýkomin út. Þar segir önnur höfuðsöguhetjan á einum stað:
,,Menn velta því svo mikið fyrir sér, á hverju þeir eigi að lifa,
tala um það alveg endalaust. En hvað á maður að lifa fyrir?
Getur þú sagt mér það?“
Hvað á maður að lifa fyrir?
Spámenn aldanna hafa aldrei verið í vafa um svarið við
þeirri spurningu. Enginn hefur þó svarað henni skýrar en meist-
ari vor og Drottinn: „Minn matur er að gera vilja þess, sem
sendi mig og fullkomna hans verk.“ Að kristnum skilningi er
þetta hlutverk allra manna. Boðorð Móse standa enn í gildi og
dæmi hans ekki síður. Setan við kjötkatlana er hvorki takmark
né fullnæging lífsins. Heldur heimt fyrirheitna landsrns. Ekki
handan tíma og grafar, heldur hér á jörðu. Að Guðs vilji verði
í lífi einstaklinga og þjóða. Að vér lifum, mennirnir, eins og
bezt og fegurst og sælast verður lifað.