Kirkjuritið - 01.09.1975, Qupperneq 35

En sú veröld, sem kýs sér að við-
miðun lögmál frumskógarins og skýr-
greinir stjórnmálin sem siðlaus, verður
óðar en varir mikilmennskubrjálaði að
óráð og um leið ofurseld ótta og
áhyggjum.
Faríseinn er dæmi um þetta við-
horf, sem lýsir sér í því að mæla sjálf-
an sig við þann, sem síðri er. Hann
kýs sér tollheimtumanninn að við-
miðun. Allt sem hann segir í bæn
sinni, má vel vera satt. En samt er
Það ósatt, svikið, falskt. Þessi viðmið-
un gefur þakkarbæn hans óhreinan
hljóm. Hann þakkar að vísu Guði fyrir
9ð hafa gert hann vel úr garði. Hann
veit, að hann hefur á engan hátt til
Þess unnið. Og hann tekur það fram.
Engu síður horfir hann á sjálfan sig
°9 tollheimtumanninn frá röngu sjón-
si'horni. Óðar en hann gefur sig á vald
‘Hri ástríðu samanburðarins, fer hann
að líta á sjálfan sig með ánægju og
yhrlæti: Guð hefur að visu gjört mig að
Því, sem ég er. En það er ég, sem er
svona og ekki hinsegin.
£g á bágt með að hugsa ekki til
fjölda frómra, kristinna manna, sem
vhna fjálglega um afturhvarf sitt. Fyrst
mála þeir skrattann á vegginn og lýsa
Því með dökkum litum, hve vondir
Þ®ir voru og djúpt sokknir. Það er engu
Hkara en þeir hafi unun af því að
sverta sjálfa sig. Síðan segir frá því
er Þeir kynntust sínum góða sértrúar-
fl°kki. Þá komust þeir í snertingu við
ahda Guðs. Og nú hafa augu þeirra
l°kist upp. nú hafa þeir hvítþvegið
skikkju sína í blóði lambsins. Nú geta
Þeir ávallt verið glaðir. Nú eru þeir
friáls börn Guðs.
þetta gerist. Það eru engar ýkjur.
Slík getur orðið reynsla okkar af Guði.
Og sá, sem þetta reynir, verður Guði
þakklátur æ síðan. En því meir, sem
við tölum um það, því meir, sem við
básúnum það út um allt, þeim mun
meir skítur djöfullinn það út, uns frá-
sögn okkar af dásamlegri trúarreynslu
er orðin að sjálfbirgingslegri ævisögu
faríseans. Ég hlýt alltént að hafa verið
góður efniviður handa Guði, úr því
hann valdi mig úr öllum fjöldanum.
Hann hlýtur að hafa sérstaka velþókn-
un á mér, fyrst hann kom inn í líf mitt
og skenkti mér forréttindi umfram aðra
menn.
Og þar með hefur djöfullinn enn á
ný verpt gaukseggi sínu í hreiður guð-
hræddrar ungamóður. Menn skyldu
varast að segja öðrum frá trúarreynslu
sinni í því skyni að bera hana saman
við reynslu annarra. Brennisteinsfnyk-
urinn úr helvíti er sem Ijúfasta angan
hjá stækri lyktinni af náð Guðs, ef
hún nær að úldna. Hégómaskapnum
hættir til að hleypa roti í miskunn-
semd drottins. Slíkt fer ekki fram hjá
börnum þessa heims og þau eru fljót
að taka fyrir nefið. Þeir eru ófáir guð-
leysingjarnir, sem Kristur dó reyndar
fyrir, ekki síður en fyrir þig og mig,
sem kynnst hafa náð Guðs fyrst í þessu
daunilla ástandi, rjúkandi af drembi-
læti eins og glóðvolgri skarnahrúgu.
Þá eru þeir líka fljótir að snúa sér
undan í fyrirlitningu; kjósa heldur að
halla sér að heiðarlegum níhilisma.
í faríseanum hittum við fyrir eina
höfuðsynd kristnu heimsbyggðarinnar.
Við erum öll samsek í þeirri óhæfu.
Hún er fólgin í því að gera kristnina
að einhvers konar fjöður í hattinn;
láta sem fyrirgefningin sé forréttindi,
193