Ægir - 01.01.1953, Blaðsíða 13

Æ G I R
7
Skreiðarmal.
t miðið er Krislján
Eliasson skrciðarmats-
maður.
inn frá þvi flakinu, sem hann á að vera
fastur við.
Flökin þurfa að vera sem sléttust og
jöfnust. Skerið því sem næst bakugganum
°g varizt óþarfa skurði. Skerið t. d. ekki
°f djúpt, þar sem hryggurinn er tekinn
sundur.
Hvaða háttur er hafður á spyrðingu og
upphengingu?
Allan fisk þarf að spyrða. Þess ber að
gæta að nota mjúkt og hæfilega langt band.
ffezt er, þegar um bolfisk er að ræða, að
fiskurinn þurfi ekki að hanga yfir rána,
að böndin séu svo löng, að sporðarnir geti
^erið beinir. Þess þarf einnig að gæta, að
fiskarnir, sem spyrtir eru saman, séu sem
jafnastir að stærð. Stóra fiska skal hengja
á sverar rár eða sverari enda þeirra,
en smáfisk aftur á móti á grannar rár, eða
grennri enda þeirra.
Á keilu þarf að stinga göt i gegn fyrir
endana. Hægt er að setja böndin í gegn
um leið og gatið er stungið, ef notuð eru
þar til gerð járn.
Á ráskerðing eru einnig sett spyrðubönd,
sem eiga að varna því, að flökin rifni
hvort frá öðru. Mjög nauðsynlegt er að
ganga vel frá þessum böndum á stórum
fiski. Réttasta aðferðin við það er sú, að
bregða fyrst bandinu inn á milli flakanna
og hnýta þétt að þunna flakinu, kross-
leggja svo bandið milli flakanna og hnýta
loks að dálkflakinu.
Fiskurinn er venjulega keyrður á bílum
inn á milli hjallanna, og síðan látinn af
bílpallinum beint upp á rána. Þá skal þess
vandlega gætt, að fiskarnir séu réttir á
ránni og þeir liggi hvergi saman.
Hæfilegt bil milli ránna er talið vera 10—
12 þumlungar. Bilið milli spyrðubandanna
eða fiskanna á ránum á að vera svipað.