Ægir - 01.01.1953, Blaðsíða 19

Æ G I R
13
inn 1909, að Óslcar hafi
verið einhver sá mesti fjör-
kálfur, sem hann hafði
kynnzt um sína daga „og lét
sér aldrei bregða, hvað sem
að höndum bar“.
Sextán ára fór Óskar til
Danmerkur og réðst þar til
garðyrkjustarfa með ráði
Einars Helgasonar garð-
yrkjuráðunauts Búnaðarfé-
lags Islands. Sætti Óslcar
hörðum aga hjá bónda þeirn
á Amager, sem hann vann
fyrst hjá við garðyrkju-
störfin. Kvaðst hann hafa
lært hjá bónda þessum
stundvísi og að vakna
snemma á morgnana. En
þetta voru eiginleikar, sem
síðan fylgdu Óskari.
Einn vetur var Óskar á
lýðskóla í Danmörku, áður
en hann hvarf aftur til ís-
lands. Sneri hann heim, er
honum hafði borizt frétt
um, að faðir hans hefði
drukknað á Viðeyjarsundi.
Árin 1913—1914 stundaði
Ósltar garðyrkjustörf að
Reykjum í Mosfellssveit.
^agði hann svo sjálfur: „Ég
hafði ekki vermihús eins og
nú, en vermireiti við hvera-
hita. Ég hlóð upp baklcana
á hveralækjunum og setti
járnplötur yfir þá, setti
inold ofan á plöturnar og umgerðir og
gluggakarma ofan á það. Þetta urðu vermi-
reitir, þar ræktaði ég margt; kál, agúrkur
°g ni. a. tómata, og munu það vera fyrstu
tómatarnir, sem ræktaðir hafa verið á Is-
landi.“
Vorið 1915 réðst Óskar sem plægingarmað-
U1 hl Búnaðarsambands Kjalarnessþings.
Stundaði hann þau störf með miklum
dugnaði. Við þessi jarðyrkjustörf kynntist
hann m. a. Þórði lækni Sveinssyni á Kleppi,
ÓSKAR HALLDÓRSSON
og urðu þeir aldavinir upp frá því. Þetta
sama sumar var hann einnig hrossakaup-
maður, hélt marga hrossamarkaði víðs veg-
ar um Suðurland og seldi nokkur hundruð
hrossa til útlanda.
Óskar sagði svo, að hann hafi aldrei
kunnað við sig við landbúnaðarstörfin,
„komst sannast að segja óvart inn i land-
húnaðinn, því að ég var sendur í sveit að
Hvanneyri vorið sem ég fermdist sem bald-
inn Reykjavíkurdrengur“.