Morgunblaðið - 06.12.2008, Blaðsíða 45

Minningar 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. DESEMBER 2008
Vinur okkar Oddur lést á Sjúkra-
húsi Seyðisfjarðar 25. nóvember
Hermann Oddur
Sigurjónsson
✝ Hermann OddurSigurjónsson
fæddist á Vestdals-
eyri við Seyðisfjörð
23. maí 1919. Hann
andaðist á Sjúkrahúsi
Seyðisfjarðar 25. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hallfríður Her-
mannsdóttir hús-
móðir og Sigurjón
Oddsson trésmiður.
Oddur var næst-
yngstur fimm systk-
ina, sem öll eru látin.
Hin voru Hulda, Rögnvaldur, Katr-
ín og Guðrún.
Oddur ólst upp og stundaði al-
menna verkamannavinnu á Seyð-
isfirði og víðar. Útför Odds fer
fram frá Seyðisfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
2008 og vantaði því að-
eins 6 mánuði í 90 ára
afmælið.
Hann var traustur
vinur og tryggur.
Þessi gamli maður
lét sig ekki muna um
það að koma á þorra-
blót síðast liðinn vetur
og ganga í hálkunni
frá spítalanum og nið-
ur í Herðubreið eða
koma alla leið suður til
Reykjavíkur til að
koma á Sólarkaffi
brottfluttra Seyðfirð-
inga sem haldið er yfirleitt í kringum
19. febrúar ár hvert og svo aftur
heim að því loknu, meðan við sem
yngri erum veltum því fyrir okkur
hvort við förum á sólarkaffi eða
þorrablót ef veðrið er vont.
Nei, Oddur mætti og var með allan
tímann fram á síðustu stund.
Þegar við vorum á tjaldsvæðinu á
Seyðisfirði síðastliðið sumar, kom
þessi gamli maður röltandi niður eft-
ir til Eddu frænku sinnar, Bóbós og
okkar, færandi öllum gjafir, sem
hann gerði reyndar á hverju ári, þeg-
ar við komum austur.
Alltaf þegar við komum til að
sinna viðhaldi á húsi Seyðfirðinga-
félagsins þá var honum mikið kapps-
mál að Edda og Stebba færu með
honum inn í kirkjugarð til að ganga
frá blómum og hugsa um leiði for-
eldra sinna og Jönu, ekki mátti
gleyma henni.
Þegar við kvöddumst síðastliðið
sumar þá var honum mjög í mun að
vita hvort við kæmum ekki öll aftur á
þorrablótið fyrir austan næsta vetur.
Það verður mikil breyting fyrir
okkur að koma austur næst.
Við munum sakna þín, Oddur
minn, og minnast með hlýjum hug.
Megi þú hvíla í friði.
Hefjum upp augu’ og hjörtu með,
hjálpræðisstund vor er nærri.
Jesú vér fáum sjálfan séð,
sorg öll og kvíði’ er þá fjarri.
Senn kemur eilíf sumartíð,
sólunni fegri’, er ljómar blíð
Drottins í dýrðinni skærri.
(Valdimar Briem.)
Stefanía og Þór.
✝ Ásmundur Frí-mannsson fæddist
í Neskoti í Flókadal
31. júlí 1919. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Siglufjarðar
30. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar hans
voru Frímann Viktor
Guðbrandsson bóndi
og kona hans Jósefína
Jósefsdóttir. Ásmund-
ur átti 15 systkini,
þau eru: Jón, f. 1913,
látinn, Katrín, f. 1914,
látin, Jórunn, f. 1915,
Sigurbjörn, f. 1917, látinn, Stefanía,
f. 1920, látin, Guðbrandur, f. 1922,
látinn, Gestur Árelíus, f. 1924, lát-
inn, Þórhallur, f. 1925, látinn, Haf-
liði, f. 1927, Guðmundur, f. 1929,
Benedikt, f. 1930, Sveinsína, f.
1931, Zophonías, f. 1933, Pálína, f.
1935, og Regína, f. 1936.
Kona Ásmundar var Ólöf Svein-
björg Örnólfsdóttir frá Norðfirði, f.
20. júlí 1919, d. 6. ágúst 2007. Börn
þeirra eru: a) Frímann, f. 23. ágúst
1942, kvæntur Aud Hole Ásmunds-
son, þau eiga þrjá syni og eitt
barnabarn. b) Þórir Jón, f. 2. júní
1947, kvæntur Margréti Hjaltadótt-
ur, þau eiga tvær dætur og sex
barnabörn. c) Þórey,
f. 26. júní 1948, gift
Herði Jósefssyni, þau
eiga fjögur börn og
átta barnabörn. d)
Guðrún Hjördís, f. 14.
september 1951, gift
Kristni Jóhannessyni,
þau eiga tvær dætur
og sjö barnabörn. e)
Þórhallur, f. 23. febr-
úar 1953, sambýlis-
kona Halla Kjart-
ansdóttir. Þórhallur á
tvö börn og Halla
þrjú, saman eiga þau
fimm barnabörn. f) Örnólfur, f. 2.
maí 1954, kvæntur Ásdísi Magn-
úsdóttur, þau eiga fjögur börn og
fyrir átti Örnólfur soninn Kristján
sem á einn son. g) Kristinn Brynjar,
f. 21. júlí 1955, sambýliskona Sig-
rún Ósk Snorradóttir. Kristinn á
fjögur börn, Sigrún sex og saman
eiga þau 22 barnabörn. h) Jósep
Smári, f. 10. júní 1957, kvæntur Re-
bekku Sigurðardóttur, þau eiga
þrjú börn og tvö barnabörn.
Ásmundur verður jarðsunginn
frá Siglufjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Jarðsett verður á Barði í Fljót-
um.
Elsku Addi minn, þá er kallið kom-
ið og þú kominn við hlið hennar Ollu
þinnar þar sem þér hefur ávallt liðið
svo vel. Nú þegar komið er að kveðju-
stund vil ég þakka fyrir að hafa átt þig
fyrir tengdaföður. Ég kom fyrst heim
að Austari-Hóli fyrir u.þ.b. 30 árum
þegar við Öddi sonur þinn vorum að
draga okkur saman. Það var oft
margt um manninn enda börnin átta
og svo voru það tengdabörnin og
barnabörn. En alltaf var nóg pláss. Þó
svona eftir á að hyggja hafi nú húsa-
kynni í gamla bænum ekki verið mikil
þá var þar nóg hjartarými og gest-
risni í hávegum höfð. Það breyttist
ekki við að flytja í nýja húsið, það eina
sem breyttist var að húsplássið varð
meira og allur aðbúnaður mun betri.
Þið hjónin voruð ákaflega samhent og
hjálpuðust gjarna að. Þegar mér
verður hugsað til þess hversu þið nut-
uð þess að fá heimsóknir sé ég Adda
fyrir mér með kíkinn að fylgjast með
umferðinni í dalnum, athuga hver
væri á ferð og hvort það væri ekki
örugglega einhver sem væri að koma
að Austari-Hóli. Ekki var hægt að
koma þeim á óvart, þau höfðu séð til
ferða okkar og voru ávallt tilbúin að
taka á móti okkur.
Flókadalurinn var þér einkar hug-
leikinn, enda fæddur þar og uppalinn,
þar hófst þú þinn búskap með henni
Ollu þinni og áttir þar heima þar til
heilsan fór að gefa sig og þið fluttuð til
Siglufjarðar. Ekki ferðaðist þú nú
mikið um dagana og bílpróf tókst þú
aldrei, fórst þínar verslunarferðir nið-
ur í Haganesvík og síðar á Ketilásinn
á dráttarvélinni, sem hefur tekið sinn
tíma, það var ekki stressinu fyrir að
fara þar.
Eftir að þið fluttuð til Siglufjarðar
fjölgaði samverustundum okkar.
Súkkulaðiskálin góða er börnunum
okkar minnisstæð. Meðan þið bjugg-
uð á Skálarhlíð spilaðir þú mikið.
Makkerinn þinn var farinn að tapa
verulega sjón og þið kannski ekki
mikið að spá í hvernig spilaðist úr
spilunum. Ég er viss um að þið hafið
ekki oft unnið spil, en það var fé-
lagsskapurinn sem skipti máli og leik-
gleðin sem réð ríkjum. Veit ég heldur
ekki til þess að það hafi kastast í
kekki á milli ykkar í spilunum þó svo
ekki hafi alltaf verið farið eftir spila-
reglum, jafnvel stundum svikið lit.
Satt að segja man ég ekki eftir að hafa
séð þig skipta skapi, þú hafðir svo ein-
staklega gott lundarfar.
Þú áttir ekki mikinn veraldlegan
auð enda var það ekki það sem þú
sóttist eftir heldur voru það börnin,
síðan barnabörnin og barnabarna-
börnin sem skiptu þig máli. Er mér
það t.d. minnisstætt þegar við Öddi
eignuðumst yngsta barnið okkar að
þið Olla frestuðuð för í Fljótin. Þið
voruð þá búsett á Skálarhlíð en fóruð
gjarnan yfir hásumarið heim að Aust-
ari-Hóli enda sveitin ykkur einstak-
lega hugleikin. En þrátt fyrir að barn-
ið væri ekki væntanlegt fyrr í byrjun
júlí vilduð þið bíða eftir fæðingunni
áður en þið færuð í sveitina ykkar.
Undanfarin ár dvöldust þau hjónin
á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar,
fyrst saman eða þar til Olla lést 6.
ágúst 2007. Þar nutu þau ætíð fyrsta
flokks umönnunar. Viljum við Öddi
þakka öllu því yndislega starfsfólki
sem þar starfar fyrir þeirra ómetan-
lega starf.
Að lokum vill fjölskyldan þakka
fyrir allar dýrmætu samverustund-
irnar og þann fjársjóð minninga sem
við eigum.
Blessuð sé minning þín.
Þín tengdadóttir,
Ásdís.
Elsku afi, nú hefur þú fengið hvíld-
ina þína. Búinn að kveðja þennan
heim og kominn heim til ömmu þar
sem hún hefur sjálfsagt beðið þín með
kökugerðarsvuntuna um mittið, sól-
skinsbros á vör og nýbakaðar lumm-
ur. Það er fallegt að hugsa um það að
nú séuð þið saman á ný. Afi og amma í
sveitinni, nú sveit himnanna. Við sitj-
um eftir og hugsum um allar góðu
stundirnar sem við áttum saman í
sveitinni hjá þér og ömmu. Það voru
yndislegar stundir. Minningar sem
ylja okkur um hjartarætur. Heillin
mín eru orð sem koma strax upp í
hugann, þú varst vanur að kalla „jæja
heillin mín“. Það var gaman að vakna
á morgnana, finna kakóilminn
streyma inn í herbergi og heyra þig
hlusta á veðurfréttirnar á gufunni.
Svo var farið með þér út í fjárhús að
stússast með mjólkurpela handa
heimalningnum og mat í dalli handa
kisunum, þér þótti aldrei neitt mál að
hafa krakkaskarann á eftir þér og þú
leyfðir okkur oft að leika inni í hlöðu
og þar var endalaust hægt að raða
böggum og búa til heilu húsin. Hey-
skapurinn í sveitinni lifir sterkt í
minningunni og það var sama sagan
þar, aldrei fundum við krakkarnir
fyrir því að við værum fyrir, þótt mik-
ið lægi við að heyja, og fengum við að
hjálpa eins og hægt var. Það þótti
mikið sport að fá að sitja á vagninum
þegar var verið að tína saman bagg-
ana og keyra heim í hlöðu og allra
skemmtilegast var að fá að sitja þér
við hlið í traktornum. Þær voru líka
góðar stundirnar við matarborðið
sem svignaði undan kræsingunum
hennar ömmu og oft margir svangir
munnar að metta eftir slátt eða hey-
skap. Þar var notalegt að sitja með
þér á legubekknum þínum við eldhús-
borðið þar sem þú lagðir þig svo eftir
hádegismatinn og hlustaðir á fréttir
og veðurfréttir á gömlu gufunni, sem í
dag eru ljúfar minningar tengdar afa í
sveitinni.
Nú kveðjum við þig með söknuði og
hlýju.
Takk fyrir allar þessar góðu stund-
ir sem við áttum með þér, elsku afi.
Elsku mamma (Gunna) og aðrir að-
standendur, við biðjum góðan Guð að
halda fallega utan um ykkur öll.
Birgitta og Erla Guðrún.
Ásmundur
Frímannsson
Alltaf stóðu dyrnar hjá ykkur
ömmu opnar og vel var tekið á móti
okkur. Ég var svo lánsöm að fá að
vera hjá ykkur ömmu og litlu ömmu
fjögur sumur meðan ég vann í frysti-
húsinu, og eru þau mér mjög dýr-
mæt.
Er þetta hverful hilling
og hugarburður manns?
Nei, það er fögur fylling
á fyrirheitum hans,
er sýnir oss í anda
Guðs eilíft hjálparráð,
og stríðsmenn Guðs þar standa
við stól hins allvaldanda.
Þar allt er eilíf náð.
(Vald. Briem)
Elsku afi, þegar ég kveð þig nú
veit ég að þú ert þar sem þú vilt vera,
við hliðina á ömmu, þar sem þú
stóðst eins og klettur í gegnum öll
hennar veikindi. Enda sagði ég oft
að svona ást vildi ég eiga eins og þið
tvö áttuð. Væntumþykjan og ástin
geislaði af ykkur hvoru til annars
alla tíð. Bless elsku afi minn og knús-
aðu hana ömmu frá mér. Ég hitti
ykkur í draumum mínum og minn-
ingum.
Eygló.
Stórbrotinn maður hefur nú kvatt
þennan heim. Afa skildi ég ekki allt-
af sem barn, en kynntist því betur
eftir því sem ég fullorðnaðist. Eftir
að hann hætti að stunda sjó hafði
hann alltaf eitthvað fyrir stafni, oft-
ast í bílskúrnum. Alltaf var eitthvað
til að dútla við, bilaður bíll eða reið-
hjól. Fyrsta hjólið mitt án hjálpar-
dekkja var gamalt hjól sem þú hafðir
tekið í gegn og málað appelsínugult.
Ég man þegar þú varst að mála hjól-
ið, mér fannst það svo flott, en ég
vissi ekki að það væri ætlað mér fyrr
en þú og pabbi teymduð það út á lóð
og kölluðuð á mig til að reyna að
hjóla á grasinu. Seinna þetta sumar
sprakk dekk og ég var fullviss um að
hjólið væri ónýtt. Pabbi sagði mér að
teyma hjólið til þín og sjá hvað þú
gætir gert. Þá stundina hafði ég ekki
mikla trú á Tomma afa. Grátandi
kom ég með hjólið og stuttri stund
seinna var dekkið klárt. Þá vissi ég
að þú gætir lagað bókstaflega allt.
Mörg reiðhjól lagaðir þú fyrir mig
eftir það og í bílskúrnum kenndir þú
mér margt um bílaviðgerðir. Þessi
kunnátta hefur reynst mér vel í
gegnum tíðina.
Benna amma hefur verið glöð að
fá manninn sinn til sín. Þið tvö voruð
einstök saman. Þegar ég horfði á
ykkur faðmast eða kyssast inni í eld-
húsi hugsaði ég með mér að svona
vildi ég verða þegar ég yrði eldri. Nú
eruð þið saman á ný.
Ég þakka þér fyrir allar okkar
samverustundir. Öll leikföngin sem
þú lagaðir og samtölin sem við áttum
við eldhúsborðið í Hafsteini. Ég kveð
þig með þakklæti, söknuði og sátt.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Benna Símonar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Móðurbróðir okkar hann Tommi í
Hafsteini hefur kvatt þetta líf.
Æskuminningar okkar systkinanna
eru mjög tengdar Hafsteinsheim-
ilinu. Oft fengum við að gista hjá
ömmu Kristínu á loftinu. Alltaf bauð
Benna upp á mjólk og köku. Það var
gott að koma í Hafstein. Benna var
ætið tilbúin að klippa okkur og laga á
okkur hárið. Það var mikil samvinna
og vinátta milli heimilis okkar og
Hafsteinsheimilisins.
Við kveðjum kæran frænda með
virðingu og þökk.
Elsku Viktor, Kalli, Systa, Símon
og fjölskyldur, guð blessi ykkur og
styrki.
F.h. systkina minna,
Guðbjörg Kristín Víglundsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Tóm-
as Karlsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
saman á tónleika í Reykholtskirkju,
en þar var góð kunningjakona mín
að syngja. Hann var alsæll og ekki
skemmdi fyrir, að á eftir fórum við
til hennar og hann gat í eigin per-
sónu sagt henni að hún væri eig-
inlega sú besta, eins og hann orðaði
það sjálfur.
Hann hafði mjög gaman af að
ferðast og hefði áreiðanlega gert
meira af því ef búskapurinn hefði
ekki tekið allan tíma þeirra hjóna.
Enda var hugsað mjög vel um allar
skepnur á Svarfhóli.
Guð blessi minningu góðs manns.
Ég bið góðan Guð að styrkja þig
Hilda mín og alla ástvini þína.
Rebekka Guðnadóttir.
Elsku afi.
Ég sakna þín sárt. Þær eru marg-
ar minningarnar sem skýtur upp í
kollinn þegar litið er um öxl. Allar
þær samverustundir sem við áttum í
sveitinni, sem voru nú ófáar. Ég var
mjög ung þegar ég sótti það fast að
komast að Svarfhóli til afa og ömmu.
Á sumrin og á frídögum lá leiðin
ávallt í sveitina til ykkar. Hjá ykkur
ömmu var alltaf svo gott að vera. Ég
vildi helst vera með þér í útistörf-
unum og þar áttum við vel saman.
Þú hvattir mig til dáða að verða
hraust og gefast ekki upp þótt á
móti blési. Þú kenndir mér svo
margt í lífinu sem ég er þér æv-
inlega þakklát fyrir. Ég leit alltaf
svo mikið upp til þín og í mínum
augum varstu mikil hetja. Það var
alltaf stutt í kátínuna hjá þér og
brosi þínu mun ég aldrei gleyma. Þú
smitaðir mig snemma af hesta-
mennskunni og vorum við með stór
áform um hrossarækt. Ég var stolt-
ust allra að vera á hestum frá þér og
þegar vel gekk á hestamótum var ég
svo montin að vera dótturdóttir
Rabba á Svarfhóli. Ég man hvað þú
söngst vel og var það umtalað í hér-
aðinu, tenór af guðsnáð.
Elsku afi, takk fyrir þann dýr-
mæta tíma sem við áttum saman.
Hvíldu í friði.
Hildur Jónsdóttir.
Elsku afi Rafn. Í dag er komið að
kveðjustund. Við trúum ekki enn að
þú sért farinn frá okkur en þú munt
lifa áfram í hjörtum okkar allra um
aldur og ævi. Við söknum þín óend-
anlega mikið og erum þakklát fyrir
að hafa haft þig sem fyrirmynd allt
okkar líf.
Þú varst ótrúlega sterkur karakt-
er, besti afinn í öllum heiminum, átt-
ir bestu hrossin í héraðinu, falleg-
ustu jörðina og sagðir ótrúlegustu
sögur af ævintýrum þínum um æv-
ina. Oft fékk maður að heyra af refa-
veiðum uppi á fjöllum, háskaför í
leitum og margar hestasögurnar.
Alltaf varst þú elsku afi hetjan okk-
ar og gast allt. Þú varst mikill húm-
oristi, hlýr og góður, stjórnaðir bú-
skapnum af miklum myndarskap og
til þín var alltaf gott að leita með alla
skapaða hluti. Best var ef við systk-
inin fengum að koma með í sveitina í
græna Broncoinum og þá voru
skemmtilegir dagar framundan. Við
fengum að vera með í öllu, fara í
fjósið og fjárhúsin, leika í hlöðunni,
vaða í ánni, veiða síli í læknum,
smala hrossunum, vaka lengi fram
eftir og leika við allan krakkaskar-
ann á Svarfhóli. Já það var aldrei
lognmolla á Svarfhóli, alltaf líf og
fjör og öllu stjórnaði afi styrkri
hendi með ömmu sér við hlið. Í
seinni tíð komum við svo með okkar
börn að hitta langömmu og langafa
og voru það alltaf jafn spennandi
ferðir og yndislegt að ræða um dag-
inn og veginn og leyfa börnunum að
upplifa sveitina, leika í búinu og í
ömmu Jó herbergi.
Við lofum að passa vel upp á
ömmu Hildu, elsku afi, og biðjum
góðan guð að styrkja hana í sorg-
inni. Við lofum að segja börnunum
okkar allar sögurnar af elsku lang-
afa sem við nú kveðjum með ást og
söknuði. Við þökkum fyrir að hafa
átt þig að.
Hvíl í friði elsku afi Rafn.
Hugrún Íris og Finnur
og fjölskyldur.
 Fleiri minningargreinar um Garð-
ar Rafn Ásgeirsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.