Morgunblaðið - 06.12.2008, Blaðsíða 46

46 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. DESEMBER 2008
✝ Jóna Ólafsdóttirfæddist í Vest-
mannaeyjum 31.12.
1946. Hún andaðist
þar 29.11. 2008. Hún
var dóttir hjónanna
Önnu Svölu Árnadótt-
ur Johnsen,, f. 19.10.
1917,, d. 16.1. 1995 og
Ólafs Þórðarsonar,, f.
30.1. 1911,, d. 1.1.
1996, sem lengst af
bjuggu í Suðurgarði.
Systkini Jónu eru
Þuríður, f. 19.2. 1935,
Ásta, f. 18.7. 1936,
Árni Óli, f. 24.3. 1945 og Margrét, f.
9.11. 1960.
Jóna giftist 30.11. 1969 Má Jóns-
syni,, f. 16.4. 1943, syni hjónanna
Kjartaníu Vilhjálmsdóttur,, f. 16.11.
1922 og Jóns Markússonar, f. 30.11.
1915,, d. 13.6. 1989. Börn Jónu og
Más eru Dröfn Ólöf,, f. 5.1. 1970,
gift Gunnlaugi Grettissyni,, f. 4.3.
1966 og Markús Orri,, f. 9.1. 1976.
Barnabörnin eru Kristín Rós, f.
10.10. 1995, Andrea, f. 7.3. 2002 og
Ólafur Már, f. 19.10. 2003 Gunn-
laugsbörn.
Jóna ólst upp í Eyj-
um og lauk þar
grunnskólanámi. Síð-
an lá leiðin í MA og
þaðan útskrifaðist
hún, stúdent, 1966.
Kennaraprófi frá KÍ
lauk hún 1968 og hóf
kennslu við BV sama
ár. Hún var aðstoð-
arskólastjóri við þann
skóla í 14 ár og síðan
tók hún við starfi for-
stöðukonu Athvarfs-
ins í Eyjum, ætlað til
stuðnings grunn-
skólanemendum. Þar líkaði henni
vel og hafði mikla ánægju af því
starfi sem hún sinnti af alúð og kost-
gæfni uns hún neyddist til að hætta
vegna vágests þess er tók af henni
völdin og dró hana til dauða.
Jóna hafði mikinn áhuga á garð-
rækt og veitti hún henni mikla
ánægju. Notaði hún frístundirnar
óspart í garði sínum og var hann
valinn sá fegursti í Eyjum árið 2002.
Útför Jónu fer fram frá Landa-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Elsku mamma.
Ég sit hér úti í sólhúsinu sem þú
hélst svo mikið upp á, með kveikt á
kertum líkt og þú gerðir jafnan á
kvöldin. Og þar sem ég sit hérna,
horfi á mynd af þér og hugsa um þig,
allar góðu minningarnar sem upp
koma, þá get ég ómögulega lýst því
hversu erfitt mér er að skrifa þessi
minningarorð um þig yndislegust
allra. Það er allt svo tómlegt án þín,
að hugsa til þess að ég eigi aldrei eft-
ir að sjá þig aftur. Ég er engan veg-
inn tilbúinn að missa þig úr lífi mínu.
En þótt ég sé reiður og sár yfir að
þú skulir hafa verið tekin frá mér
svona snemma er eitt efst í huga mér
og það er þakklæti fyrir að þú skyld-
ir fá að fara svo friðsællega eftir
hetjulegu baráttu við þennan ömur-
lega sjúkdóm.
Nú eru rúm tvö ár síðan við feng-
um þær skelfilegu fréttir að þú hefð-
ir greinst. Frá fyrsta degi tókstu
þeim af miklum hetjuskap, varst
ákveðin í að takast á við veikindin
líkt og hvert annað verkefni og það
gerðirðu svo sannarlega.
Ég mun alltaf muna daginn sem
við fórum saman í okkar fyrsta
göngutúr eftir slæmu tíðindin, þú
þreyttist fljótt en með þínum mikla
krafti og vilja náðirðu að þjálfa þig
mikið upp og innan fárra vikna
varstu farin að ganga um alla
Heimaey, sama hvernig viðraði,
fórst m.a. á fjöll sem var mikið afrek.
Aldrei kom annað til greina hjá þér
en barátta og þessi mikli lífskraftur
og dugnaður sem þú bjóst yfir duld-
ist engum og smitaði út frá sér. Að
gefast upp var ekki til í þínum huga.
Hvernig þú tókst á við veikindin var
aðdáunarvert. Þú varst alltaf jákvæð
og kraftmikil, hélst svo mikilli reisn
alla leið, bugaðist aldrei.
Ég á þér allt að þakka mamma.
Við vorum svo tengd, þú talaðir oft
um að enginn þekkti mig eins og þú
gerðir. Það voru orð að sönnu. Þú
fylgdist með mér úr fjarlægð, und-
anfarin ár, gera ýmislegt sem betur
hefði mátt fara. En alltaf beiðstu mín
með fangið opið, gafst mér ráð,
studdir mig. Það voru engin tak-
mörk fyrir hversu langt þú varst
tilbúin að ganga til að hjálpa mér og
verja mig þegar ég þurfti þess með.
Þú varst ákveðin kona, sérlega skyn-
söm. Þú komst mér í gegnum margt
erfitt tímabilið með þolinmæði,
hvatningu og ást. Því mun ég aldrei
gleyma. Það er þess vegna sérstak-
lega erfitt að hafa ekki getað gert
það sama fyrir þig í eina skiptið sem
þú virkilega þurftir á því að halda í
lífinu, heldur þurfa að standa ráða-
laus og máttvana gagnvart því sem
þú varst að berjast við.
Stundum er talað um að maður
geti undirbúið sig að einhverju leyti
ef maður veit hvað er í vændum. Ég
sé núna að aldrei hefði ég mögulega
getað undirbúið mig fyrir þá sorg og
þann missi sem ég finn innra með
mér nú þegar þú ert horfin á braut
elsku mamma.
Ég kveð þig með harm í sál og
hjarta. En þú munt lifa með mér um
ókomna tíð og ég mun varðveita
minningu þína. Þú trúðir staðfast-
lega á að eitthvað annað biði okkar á
öðrum stað þegar ferðalagi okkar
hér væri lokið, ég ætla að trúa því
líka og að við munum hittast á ný.
Ég veit þú munt vaka yfir mér.
Vertu sæl elsku mamma mín.
Þín verður sárt saknað.
Ég elska þig að eilífu.
Markús Orri.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast tengdamóður minnar,
Jónu Ólafsdóttur.
Mín fyrstu kynni af Jónu voru árið
1990 þegar við Dröfn vorum nýfarin
að vera saman. Við Dröfn kynntumst
um Þjóðhátíð, en þó ekki í Eyjum
eins og Eyjalög gera ráð fyrir, held-
ur á Þingvöllum þar sem hún vann
þetta sumar. Eftir sumarvinnuna fór
Dröfn í lestarferð með vinkonum
sínum um Evrópu en hafði lítið fyrir
því að láta áhyggjufulla foreldra sína
vita um framgang ferðarinnar en ég
fékk auðvitað símtöl og bréf frá
hverri borg. Jóna og Már voru eðli-
lega farin að ókyrrast og gáfust loks
upp á biðinni og hófu að leita uppi
þennan dreng sem allt í einu vissi
meira um ferðir frumburðarins en
þau sjálf. Það var svo síðar um
haustið að ég kom í fyrsta skipti í
heimsókn á Heiðarveginn og þá
strax tókst með okkur Jónu góður
vinskapur enda vorum við oftar en
ekki sammála um málefni líðandi
stundar og þá oft þvert á skoðanir
dótturinnar. Í þeirri ferð fékk ég
sannkallaða fjölskyldueldskírn því í
gangi var sláturgerð í Suðurgarði.
Þar hitti ég í fyrsta skipti m.a. ömmu
hennar og afa og móðurbróðir Jónu,
Árni Óli, er gríðarlega öflugur slát-
urgerðarmaður. Tengdasonurinn,
sem seinna varð, var settur í að
sauma saman sláturkeppi sem gekk
prýðilega að eigin mati. Við komum
oft til Eyja og vorum m.a. þar fyrstu
jól og áramót eftir að Kristín Rós,
elsta barn okkar, fæddist árið 1995.
Það var svo árið 2001 að við Dröfn
ákváðum að flytja til Eyja og síðan
þá hafa okkur fæðst tvö börn, Andr-
ea og Ólafur Már. Eftir flutninginn
til Eyja urðu samskiptin mun meiri
og nánari og fyrir það ber að þakka.
Það er margs að minnast en upp
úr standa margar skemmtilegar
sumarhúsaferðir með þeim Jónu og
Má auk þess sem Markús Orri og
langamman Kjartanía komu stund-
um með. Um haustið 2006 ákváðum
við að vera öll saman erlendis yfir jól
og áramót í tilefni 60 ára afmælis
Jónu en þá kom áfallið, Jóna greind-
ist með krabbamein, sem á endanum
tók hana frá okkur allt of fljótt. Mikil
breyting varð á Jónu eftir grein-
inguna. Hálfháir hælar, pils og Sa-
lem voru lögð til hliðar og í þeirra
stað komu íþróttaskór og göngugalli.
Skemmtilegar fjöruferðir með
ömmubörnin og önnur útivera urðu
efst á listanum. Sumarið 2007 var al-
veg stórkostlegt. Þá vorum við m.a. í
viku í sumarhúsi á Skógum. Barátt-
an við sjúkdóminn gekk vel og Jónu
leið vel. Hún fór á hverju kvöldi í
göngutúr og ofar en ekki slógust
ömmubörnin og/eða Dröfn með í för.
Toppurinn á ferðinni var svo gangan
upp á Skógafoss sem var fyrir konu í
hennar ástandi gríðarlegt afrek en
upp fór hún við mikinn fögnuð okkar
allra. Minningarnar og myndirnar
frá Skógum og öðrum ferðum munu
lifa með okkur um ókomna framtíð.
Í hjarta mínu mun ég geyma
minningu um hetjulega baráttu
þeirra hjóna. Már kletturinn hennar
og hún kletturinn hans. Mikill er
okkar allra missir.
Elsku Már, Markús, Dröfn og
ömmubörnin, framundan er mikið
fjölskylduverkefni og minning Jónu
lifir í okkur öllum. Ég vil þakka fyrir
að hafa kynnst þessari góðu konu,
þess vegna er ég betri maður.
Gunnlaugur Grettisson.
Elsku amma. Það er svo skrýtin
tilfinning að vita að þú sért farin.
Það mun samt ylja mér að vita að þú
ert enn í hjarta mínu og fylgir mér
hvert sem er.
Amma, þú varst með mér í 13 ár
og þau voru öll frábær. Það er svo
margt sem þú hefur kennt mér, svo
margt sem ég mun ekki gleyma. Svo
margt vekur minningu um þig. Allar
þær minningar sem ég á um þig eru
frábærar, þú varst yndisleg amma.
Öllum leið vel í kringum þig enda
ekki hægt annað. Þú lést manni líða
svo vel, þú hrósaðir manni og varst
svo góð. Ég vil að þú vitir að þú varst
alltaf sú sem ég treysti. Ég man á
gamlársdag þegar ég var lítil og
hrædd við flugeldana og þér þótti
þeir ekkert sérstaklega skemmtileg-
ir þá sátum við alltaf saman inni í
eldhúsi og horfðum á öll hin úti að
sprengja.
Þegar fólk talaði um að við værum
líkar fannst mér það eitt það besta
hrós sem ég gat fengið. Hverjum
gæti verið betra að líkjast en ynd-
islegri, góðri og frábærri konu?
Núna þegar ég er að skrifa þetta rifj-
ast svo margt upp, svo margar góðar
minningar. Eins og í öll skiptin sem
við fórum út að labba saman, þegar
við sátum heilu klukkustundirnar og
töluðum og þegar við hlógum saman.
Allt voru þetta frábærir tímar og að
geta átt þá með þér er ennþá betra.
Kristín Rós.
Eftir langa samleið er erfitt að
sætta sig við að henni sé nú lokið.
Jóna mágkona mín kvaddi að
morgni 29. nóv. sl. eftir kraftmikla,
þrotlausa, en hljóðláta baráttu við
þann vágest sem að lokum lagði
hana að velli.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
(sem oftast er kennd við Suðurgarð í
Ve.) var Jóna í námi á Akureyri. Síð-
an lá leiðin í Kennaraskólann. Kenn-
arastarfið varð svo hennar ævistarf.
starf sem hún lagði mikla rækt og til-
finningar í alla tíð.
Við áttum margar góðar stundir
saman, og nú þjóta þær um hugann
hver af annarri.
Jóna var fædd á gamlársdag
„Þegar draslinu er brennt“ voru
hennar orð, þegar hún lítil var spurð,
hvenær hún ætti afmæli.
Já, minning um góða konu, móður,
systur og ömmu fylla nú hugann.
Minningar sem ekki hverfa, né
kveðja. Minningar sem veita nú
hlýju og styrk.
Jóna var trygg, ekki bara sem
mágkona og systir, hún stóð sig bet-
ur en margur annar í hlutverki
frænku. Oft var leitað til hennar eftir
svörum, og ætíð var hún tilbúin að
gera sitt besta til að svara þeim
spurningum.
Hún var dagfarsprúð kona, en föst
fyrir og hafði fastar skoðanir á mál-
efnum líðandi stundar.
Jónu leið hvergi betur en á Eyj-
unni sinni fögru, og átti óskir og
væntingar henni til handa.
Með trega og söknuði kveðjum við
þig, kæra systir og mágkona. Við
þökkum þér ánægjulega samfylgd.
Minning um góða konu mun lifa.
Elsku Már, Dröfn og fjölskylda,
og Markús Orri, Guð gefi ykkur
styrk á erfiðum tíma.
Hanna Birna, Árni Óli.
Í anddyri Langholtskirkju þar
sem ég beið þess að jólatónleikar
hæfust blöstu við orðin úr Filppí-
bréfinu „verið glaðir“, „verið létt-
lyndir“. Fyrr dagsins hafði fregnin
borist að okkar kæra Jóna hefði
sofnað svefninum langa. Orðin
minntu á Jónu, á gleði hennar og
létta lund. Jóna í Suðurgarði var fyr-
irmynd mín í stórum frændsystkina-
hópi. Nú hefur Jóna fyrst í hópnum
kvatt allt of fljótt. Við söknum henn-
ar sárt. Í dag þegar við fylgjum
henni síðasta spölinn erum við þakk-
lát fyrir að hafa fengið að deila og
læra af þessum mælda tíma með
henni.
Á mér og Jónu var níu ára aldurs-
munur. Upp hrannast minningar úr
ofanbyggjarasamfélaginu og upp
blossa myndir af Jónu. Jóna var vel
gerð, hún hafði erft það besta frá for-
eldrum sínum Óla og Svölu í Suð-
urgarði. Henni var ummunað að vera
vel til fara og var stúdentsdragtin
fengin frá Hamborg með aðstoð
Irmu á Steinsstöðum og ekki ósenni-
legt að Svala hafi haft áhrif á það.
Jóna og Már maðurinn hennar og
afburða íslenskukennari bjuggu
fyrst í litlu húsi við Brekastíg með
frumburðinn Dröfn. Þá eitt sinn
sagðist Svala þurfa að dobla mig,
Már væri farinn í úteyjalífið í Hana
og Jóna kynni ekki við sig ein í hús-
inu. Svo var það frágengið mál; ég
flutti í stuttan tíma og ekki leiðinlegt
að vera 14 ára unglingur í vist hjá
Jónu; gestagangur og svo fannst
mér gaman að strauja og það vissi
ráðagóð Svala. Jóna sagði mér frá
menntaskólaárunum á Akureyri og
gangastúlkusumrunum á Sjúkrahús-
inu í Vestmannaeyjum. Vistin varð
til þess að við urðum nánar frænkur.
Ég fetaði mig í lífinu með hana sem
fyrirmynd; fékk næsta sumar vinnu
á Sjúkrahúsinu, fór í MA og kenndi
um tíma í Barnaskólanum. Aldrei
hittumst við án þess að hún rifjaði
upp tímann í vistinni og dásamaði
unglinginn. Það var Jóna í hnot-
skurn; allltaf í góða gírnum, hrós-
andi kankvíst og svo fylgdi kímnin,
brosið og klukkuhreinn hláturinn
með.
Jóna ræktaði garðinn sinn af
natni, í hófi og án hégóma hvort sem
það var lífsins urtagarður eða fal-
legur verðlaunagarðurinn við húsið
þeirra á Heiðarvegi. Við uxum öll og
döfnuðum í garði Jónu en fegursta
blómið í garðinum var ávallt hún
sjálf. Á afmælisdaginn minn fyrir ári
hringdi hún, alltaf jafn yndisleg, með
góðar fréttir af heilsufarinu, var
staðráðin í að ná bata og sjá túlip-
analaukana sem hún hafði sett niður
blómstra að vori. Með einstökum
dugnaði, daglegum gönguferðum og
því uppbyggilega hugarfari sem
henni var gefið varð henni að ósk
sinni um hríð. Jóna tók meininu með
æðruleysi og eðlislægri bjartsýni.
Hún hafði óbifandi stuðning Más og
barnanna sinna. Fyrr í haust hitt-
umst við þegar hún var hér til lækn-
inga með Má og Markúsi. Við glödd-
umst yfir minningum úr
ofanbyggjarasamfélaginu og góðu
sambandi hennar og mömmu minn-
ar. Hún lét sér þá sem fyrr annt um
Ingibjörgu Iris Mai Svölu og Max.
Ég bið minningu Jónu Ólafsdóttur
blessunar og votta Má, Dröfn, Mark-
úsi, Gunnlaugi og barnabörnum,
systkinum og fjölskyldum þeirra
innilegustu samúð með von um
huggun og styrk.
Guðrún Garðarsdóttir.
Það var skrýtinn síðasti laugar-
dagsmorgunn þegar ég fékk tilkynn-
ingu um að Jóna frænka mín væri
dáin. Þó svo að ég hafi vitað að sjúk-
dómur hennar væri kominn á alvar-
legt stig var ég alltaf að vonast eftir
kraftaverki. Jóna mín, þú varst svo
dugleg í veikindum þínum, kvartaðir
aldrei en sagðist stundum vera svo-
lítið löt. Þú fórst alltaf í göngu einu
sinni til tvisvar á dag þegar þú hafðir
orku til. Þegar ég var að hæla þér
sagðir þú: „Þetta er bara mín vinna.“
Ég var svo heppin hvað þú varst
dugleg að koma í búðina til mín í
kaffi eftir að þú hættir að vinna og
leyfa frænku að fylgjast með hvernig
gengi. Ég er svo þakklát fyrir þær
stundir. Þú varst mér og fjölskyldu
minni alltaf svo góð og ég tala nú
ekki um hvað þú varst móður minni
góð, henni fannst alltaf að þú værir
hin stelpan sín.
Elsku Jóna, þú varst alltaf stóra
frænkan sem ég leit upp til og var
mjög montin þegar ég var unglingur
að eiga frænku í Menntaskólanum á
Akureyri.
Elsku frænka, nú er þrautagöngu
þinni lokið, það verður vel tekið á
móti þér. Guð blessi þig elsku Jóna
mín. Már, Markús Orri, Dröfn, Gulli,
Kristín, Andrea og Óli Már. Guð
styrki ykkur og huggi á þessum erf-
iðu tímum.
Áslaug, Grétar og fjölsk.
Eðalperla í yndislegri manneskju
var hún Jóna í Suðurgarði frænka
mín. Það var ótrúleg upplifun að
alast upp í Ofanbyggjarabyggðinni,
sveitabæjunum fyrir ofan hraun á
Heimaey. Við frændurnir, Sigurgeir
og Árni Óli vorum aðeins eldri en
Jóna, en hún hafði þegar á unglings-
árum mun meiri þroska yfir að ráða
en í okkur bjó. Jóna Ólafsdóttir var
ankerið okkar í þessari villtu veröld
Ofanbyggjarakúrekanna. Hún var
alltaf svo skynsöm, yfirveguð og með
tillögur sem okkur hefði aldrei dottið
í hug. En hún hafði alltaf rétt fyrir
sér og mátaði okkur ósjaldan með
næmi sínu. Jóna var að sumu leyti
gömul persóna í ungri sál og líktist
bæði Sigfúsi M. Johnsen sýslumanni
og afabróður okkar og Ingu Þórð-
ardóttur föðursystur sinni á Akur-
eyri, en fyrst og fremst var Jóna með
heilsteyptan og mjög aðlaðandi per-
sónuleika sem bæði Dröfn og Mark-
ús Orri, börn þeirra Más, búa yfir.
Þau Suðurgarðssystkin, Addi Óli,
Jóna og Magga, eiga margt sameig-
inlegt og eitt af því skemmtilegra
var hvernig þau settu í brýrnar ef
þeim líkaði ekki eitthvað. Maður var
fljótur að sjá að það var suðaustan 14
í aðsigi, en hann var aldrei hávær hjá
stelpunum. Þær urðu hneykslaðar
inn á við eins og Svala mamma
þeirra.
Suðurgarðsheimilið var í bland
sveitaheimili, sjómannsheimili og
veiðimannsheimili og allir sem þar
komu gengu til verka. Þar voru ríkar
hefðir í matargerð, slátri, kjöti, fýl,
lunda og súlu, sölum, fiðurvinnsla í
heimasaumaðar sængur, kleinugerð,
flatkökur og fleira og fleira. Þetta
var aðalsmerki beggja ættanna sem
bjuggu í Suðurgarði þeirra Svölu og
Óla.
Jóna kom aftur inn í myndina í
framhaldsnámi okkar þriggja
frændanna í Kennaraskólanum og
auðvitað náði hún okkur af því að
hún var frábær námsmaður en við
svona og svona, allavega nafnarnir.
Jóna var rómaður kennari og stjórn-
andi í skólastarfinu og mannkostir
hennar nutu sín vel þar. Jóna var
alla tíð stoltið okkar, traust og óað-
finnanleg, stóð fast á sínu en sann-
girnin var hennar aðalsmerki. Hún
fór aldrei um hlöð með hávaða, hún
var eins og blómgrösin í hlíðinni sem
báru vindinn í fangi sínu blítt og
mildilega.
Svo skall stormurinn á, sjúkdóm-
urinn sem er svo sækinn og mis-
kunnarlaus. Jóna barðist við hann af
sama æðruleysinu og einkenndi lífs-
stíl hennar, horfði í gegnum kólgu-
haf og himin, naut þess sem stundin
hafði upp á að bjóða og fólkið hennar
umvafði hana. Þessi barátta var ugg-
laust ekki síst erfið fyrir Má eigin-
mann hennar sem býr yfir miklu
skapi og þrautseigju og það hefur
verið sár kvöl fyrir hann að geta ekki
breytt til batnaðar því sem sótti að
Jónu en umhyggja hans var mikil.
Svo féll Suðurgarðsblómið okkar
langt fyrir aldur fram og það er
söknuður í Ofanbyggjarabyggðinni,
það hljóðnaði um hlöð og hafgolan
titraði með sorgartrega.
Góður Guð varðveiti eftirlifandi og
sefi missi þeirra. Í eilífðinni býr nú
yndisleg eðalperla.
Árni Johnsen.
Jóna Ólafsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Jónu
Ólafsdóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.