Litli Bergþór - 01.07.2010, Blaðsíða 25

syndir íjórði út með ströndum.
Fátækur er fimmti talinn,
fríður sjötti prýðir dalinn.
Sjöundi oft í kúrir klettum,
kemur áttundi í röð í stéttum.
Níundi knálega sótti sjó.
Sá tíundi fellir mó.
Ellefti hratt um heiðar fer,
hinn tólfti keyrslumaður er.
Þrettándi er kenndur við kóng og haf,
kemur hinn fjórtándi og gengur við staf.
Fimmtándi byggði í hömrum hreiður,
hinn sextándi er ríkur stálameiður.
Seytjándi fínnst þar fuglar sofa,
sá átjándi liggur heim að kofa.
Nítjándi sést í sólarstaf,
hinn tuttugasti er hvítur sem traf.
Ráðning á bls. 13.
Nokkur minningarorð um tíkina Tínu
Hún Tína var fædd vorið 1998 í Ásmundarstaðanesi,
rétt hjá Klúku, í Bjamarfirði á Ströndum.
Svoleiðis var að Bjami var búinn að fá sér
minkahund, þegar hann sá auglýsta tvo
minkahundshvolpa í blaði. En það fylgdi bara
farsímanúmer með auglýsingunni, svo hann vissi ekki
hvar á landinu þeir voru. Hann hringdi í númerið og
kona svaraði. Bjami byrjar á því að segja henni að hann
langi í hvolpana en hann sé ekki vanur að kaupa hunda.
Konan segir að það sé allt í lagi og að hann geti fengið
þá gefins, en hann verði að sækja þá og segir honum
hvar hún búi. Það kemur svolítið hik á Bjama en við
ákváðum að slá til og taka okkur smá frí til þess að ná í
hvolpana. Eftir verslunarmannahelgi lögðum við af
stað, Gummi og Sirrý á Vatnsleysu komu með okkur.
Þá var Egill Björn þeirra á fyrsta ári svo að hann og
Tína vom jafngömul. Þetta var afskaplega fín ferð.
(Væri efni í góða sögu, Bjarni sá draug og Gummi
komst í góða veiði).
Heim komust við með hvolpana og stækkuðu þeir
fljótt. Sá svarti, Bassi, hefði getað orðið mikill
veiðihundur, hann var snöggur og gat hlaupið rosalega
hratt. En við höfðum ekki tök á að þjálfa hann svo við
urðum að láta hann fara.
Tína hændist fljótt að Bjama og vildi elta hann hvert
sem hann fór. Þegar Bjarni var að vinna í búðinni sótti
hún í að liggja fyrir utan dymar. Svo fann hún upp á
því að laumast inn á bak við hurðina og leggjast þar
þegar leiðinlegt veður var úti. Þegar hún var yngri þá
var hún stundum leið á að bíða eftir að Bjami færi heim
að gera eitthvað skemmtilegt, fór hún þá í
rannsóknarferðir. Einu sinni laumaði hún sér upp í
áætlunarrútuna, lagðist í aftursætið og fékk sér far
niður að Brúará og í annað skipti fékk hún far með
mjólkurbílnum út á Laugarvatn.
Ætíð var hún blíð og góð og þótti gott að láta klappa
sér og kjassa. Mörg börn hafa í gegnum árin heimtað
að stoppa í Bjarnabúð til að heilsa upp á Tínu og verið
súr ef hún var ekki við þegar þau komu. Stundum sáum
við hana allt í einu laumast í burtu (voða laumuleg). Þá
sá hún að lítill krakki var að koma sem hún þekkti og
vissi að var harðhentur.
Tína á góðri stimdu.
Hún var þekkt víða, stundum þegar við hittum fólk
þegar við vomm í bænum eða á ferðalögum og sögðum
hvaðan við værum og hvar við ynnum, sagði fólk: „Já!
Bjamabúð þar sem fallega tíkin er“. Einu sinni fékk
Bjarni auka afslátt þegar hann var að kaupa járn í
verslun á höfuðborgarsvæðinu vegna þess að dætur
mannsins sem var að afgreiða elskuðu Tínu.
Að lokum ein saga af uppátækjum hennar Tínu. Hún
var alltaf í bílskúrnum á nóttunni. Einhvern tíman að
sumarlagi hafði hún verið sett inn í bílskúrinn en við
ekki tekið eftir að bílskúrshurðin var ekki alveg lokuð
svo Tína laumaði sér út um miðja nótt og út á
tjaldstæði þar sem hún fann heilt lambslæri fyrir utan
eitt tjaldið og laumaðist með það heim. Við fréttum
þetta ekki fyrr en löngu seinna, menn héma í hverfinu
sáu til hennar rogast með lærið og höfðu gaman af, en
ég hugsa að tjaldbúunum hafi ekki þótt alveg eins
gaman þegar þeir vöknuðu og ekkert var lærið til að
borða.
Hún Tina var orðin tuskuleg þegar liða tók á
veturinn og nú í vor, rétt fýrir páska, rölti hún út í garð,
lagði sig til svefns og vaknaði ekki aftur. Var hún svo
jörðuð þar. Er hennar saknað af öllum en nú er dóttir
hennar, hún Trítla, tekin við, en hún er jafn góð og blíð.
Oddný Kr. Jósefsdóttir
25 Litli Bergþór