Læknablaðið - 01.08.1959, Page 11

LÆKNABLAÐIÐ
5
Deyfing á IMevus Brachiális
Það kann að þykja skrítiö,
að ég fer að skrifa um deyfing-
ar, þar sem við liöfum fjóra
collega, sem lagt hafa sérstaka
stund á þau fræði og hafa aflað
sér staðgóðrar þekkingar og
mikillar reynslu í þeirri grein.
Þetta greinarkorn er ekki
skrifað fyrir þá né heldur
hina fáu, sem njóta góðs af
hjálp þeirra og aðstoð. En mik-
ill meiri hluti lækna verður að
spila upp á eigin spýtur og
þeim vildi ég benda á dejrfingar-
aðferð, sem lítið hefir tiðkazt
hér á landi, svo ég viti, og er
raunar óvíða mikið notuð, að
mér skilst, þó undarlegt sé, jafn
þægileg og hún er fyrir lækni
og sjúkling. Sérstaklega finnst
mér hún metfé fyrir héraðs-
lækna, sem oft eða oftast nær
hafa litla eða enga aðstoð kunn-
áttumanna, og aðra þá, sem líkt
stendur á fyrir.
Ég hefi notað þessa deyfingu
síðan 1951 og liefi því fengið
af henni nokkra reynslu. Ég
lærði hana af bókum og hefi
aldrei séð hana gerða af öðrum.
Mér finnst því, að ég megi bera
hana á horð fvrir aðra í þeirri
trú, að þeim megi nýtast hún
jafn vel og mér.
Deyfing á plexus bracliialis
er fólgin í því — eins og aðrar
leiðsludeyfingar — að deyfilyfi
er spýtt inn á taugarnar og
leiðslan í þeim rofin um tima.
Það mun hafa verið Halsted,
sem notaði aðferðina fyrst 1884
(4,1.4) 0g þrettán árum síðar
gerði Crile í Cleveland það sama
(í.,4,14) _ Þessir menn fóru báð-
ir inn á plexus og spýttu cocaini
í taugastofnana, þar sem þeir
lágu í sárinu. Hjá Halsted var
þetta raunar hluti af aðgerðinni.
því hann var að losa armflækj-
una (plexus brachialis), vænt-
anlega úr örvef, en hj á Crile hef-
ir það verið sérstök aðgerð, því
hann var að taka af handlegg.
Það fara litlar sögur af þessum
deyfingum á næstu árum og enn
1918 segir Allen (!) i bók sinni
um staðdeyfingar, að miklu sé
auðveldara og hættuminna að
skera til tauganna og dæla svo
í þær deyfilyfinu, heldur en að
reyna að pota í þær gegnum
húð, en því höfðu menn þá
bvrjað á nokkrum árum áður.
Þ. 18. júli 1911 kom grein
eftir Hirschel (9) í vikuriti
lækna i Múnchen, þar sem liann
segir frá þrem sjl., sem voru
skornir i armflækjudeyfingu.